Głowice kapturowe

W pierwszej fazie wykonywania pala doprowadza się do rury powietrze pod małym ciśnieniem w celu wyparcia wody gruntowej, w drugiej pod nieco większym ciśnieniem doprowadza się beton, napełniając nim rurę na pewną wysokość (program uprawnienia budowlane na komputer). Po doprowadzeniu betonu wpuszcza się powietrze pod wysokim ciśnieniem, którego zadaniem jest zagęszczenie betonu.

Przez kilkakrotne otwieranie i zamykanie zaworu na przewodzie wysokiego ciśnienia uzyskuje się, zdaniem wielu specjalistów, ubijanie betonu. Zagęszczanie betonu uważa się za wystarczające, gdy nadciśnienie powoduje wypieranie rury ku górze. Gdy rura
podniesie się nieco, tak jednak, aby beton nie wyszedł z niej zupełnie, obniża się ciśnienie w rurze i doprowadza dalszą porcję betonu. Tym sposobem, powtarzając kolejno opisane czynności, betonuje się cały pal (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy betonowaniu pali stosuje się następujący sprzęt:
a) sprężarka 6-8 at n o wydajności powietrza 4-10 nr/min, z wyrównawczym zbiornikiem powietrznym o pojemności 2-3 m3 i silnikiem o mocy 30-40 kW,
b) betoniarka 150 1 z koszem zasypowym i dozymetrem wody oraz
c) tzw. „iniektor”, tj. zbiornik o pojemności 180-200 1, zawierający mieszadło i zaopatrzony w lej wlewowy (uprawnienia budowlane).

Sprzęt ten powinien być w miarę możności przewoźny i lekki. Podane cechy charakterystyczne odnoszą się do sprzętu potrzebnego do betonowania jednego pala. Gdy przewiduje się możliwość równoczesnego betonowania 2 pali, podane wartości liczbowe dotyczące zbiornika powietrznego i betoniarki należy podwoić. Należy także w takim wypadku stosować dwie sprężarki zamiast jednej.
Osprzęt dodatkowy stanowi głowica rury obsadowej, rurka kontrolna zwana „lunetą”, rozdzielacz oraz system przewodów, węży wysokoprężnych i zaworów. Do podnoszenia lunet potrzebny jest ponadto trójnóg ze zbloczem jedno- krążkowym i wciągarką z linką (8 mm).
Głowice kapturowe wkręcane w rurę nie są godne zalecenia, ponieważ są nieszczelne, a nakładanie lub zdejmowanie ich zabiera dużo czasu.

Rurka kontrolna

Lepsze są głowice płaskie, nakładane na poszerzony koniec rury i dociskane za pomocą śrub pionowych, połączonych ze ściskiem założonym na rurze obsadowej, albo też płytkie głowice kapturowe, nakręcone na koniec rury (program egzamin ustny).
Rurka kontrolna (luneta) o średnicy np. służy do odprowadzania wody i do kontroli poziomu betonu w rurze obsadowej.

Długość jej powinna być j 0,20 do 1,5 m większa od długości rury obsadowej. Jest cna przesuwna względem głowicy rury, przy czym przejściowe położenie jej ustala się za pomocą odpowiedniej dławicy.
Rozdzielacz stanowi zespół rur i zaworów, a zadanie jego polega na rozdziale powietrza na iniektor, lunetę i głowicę. 

Ważnym elementem pomocniczym są ponadto zakotwienia rury obsadowej (opinie o programie). Służą one do zabezpieczenia przed wypchnięciem jej z gruntu przez powietrze
sprężone, doprowadzone do wewnątrz rury i naciskające na jej głowicę. Może to nastąpić, gdy siła wypychająca stanie się większa niż ciężar rury i tarcie jej ścian o grunt. Siła wypychająca zależy od średnicy rury i ciśnienia, a obliczyć ją nietrudno mnożąc ciśnienie przez powierzchnię przekroju wewnętrznego rury. W przypadku rur o średnicy 400 mm siła ta przy ciśnieniu 8 at n dochodzi do 10 T. W praktyce jednakże rzadko przekracza ona 2 T wskutek nieszczelności przewodów i oporów w nich oraz uchodzenia powietrza do gruntu.

Zakotwienia mogą bądź zaczepiać o odpowiednią przeciwwagę, bądź też mogą być zamocowane w gruncie (segregator aktów prawnych). Na rurę siła kotwiąca przenosi się poprzez zacisk.
Bardziej szczegółowy opis sprzętu najczęściej stosowanego w Polsce oraz szczegóły wykonawstwa znaleźć można w książce K. Dzierżawskiego.

Pale Griina-Bilfingera. Są to również pale betonowane powietrznie, różniące się od pali Wolfsholza zastosowaniem wibratorów buławowych. Rurę obsadową, podobnie jak przy palach Wolfsholza, zagłębia się sposobem wiertniczym, po czym umieszcza się w niej zbrojenie, a następnie wibrator (promocja 3 w 1).