Główny walor kompozycyjny

Główny walor kompozycyjny gmachu Admiralicji polega na tym, że skupia się w nim cała siła oddziaływania zespołu centralnego na miasto; jest to przewodnik siły architektonicznej centrum dla głównego, południowego masywu Leningradu, dla miasta zaś - orientujący akcent, który wskazuje położenie centrum (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rolę tę odgrywa Admiralicja dzięki trzem arteriom promieniowym południowego Leningradu skierowanym na centralną wieżę gmachu zwieńczoną złotą iglicą. Trój- promienisty układ arterii doprowadza do założenia centralnego. Widza zdążającego którąkolwiek z jego arterii pociąga i prowadzi magnetyczny czar widocznej na osi złocistej wieżycy; w chwili jednak, gdy opuszcza on ulicę wkraczając w przestrzeń przed gmachem Admiralicji, iglica chowa się za drzewa skweru, wieża wtapia się w długą elewację, czar pryska. Jednocześnie w szerokich prześwitach po jednej lub drugiej stronie Admiralicji występuje jasna wstęga Newy, skrzy się ogrom powietrza i wody. Przybysz wyczuwa, że architektoniczny biegun miasta leży w pobliżu Admiralicji nad Newą, że strzelista wieża jedynie wskazywała doń drogę (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Trójpromienisty układ lewobrzeżnego Leningradu (dzisiejsze prospekty Newski i Majorowa, ulica Dzierżyńskiego) stanowiąc integralną część starego centrum jednocześnie świetnie organizuje cały masyw miasta w granicach Fontanki. Jest to możliwe dzięki znacznemu rozchyleniu zewnętrznych promieni (77°3o’) oraz dopełnieniu ich kanwą magistrali obwodowych - wybrzeży kanałów Mojki i Fontanki, a także powstałych w połowie XVI11 wieku ulic obwodnicowych. Szkielet promieniowo-półobwodnicowy staje się czytelną podstawą całej sieci ulicznej miasta ukoronowanej centralnymi założeniami nadrzecznymi (uprawnienia budowlane).

Szerokie rozchylenie

Szerokie rozchylenie trójpalczastego układu petersburskiego wyłącza oczywiście jednoczesne postrzeganie wnętrz trzech arterii od punktu ich zbiegu (jak to ma miejsce w barokowym układzie rzymskim), ale w układzie starego Leningradu efekt taki byłby zgoła zbędny (program egzamin ustny). Już Oskar Sosnowski, a po nim Tadeusz Tołwiński zwrócili uwagę na dwojaki sens urbanistyczny, który mogą reprezentować na pozór analogiczne układy trójpromieniste. O ile rzymski układ placu del Popolo wprowadza w głąb miasta sugerując punkty docelowe tkwiące gdzieś u nasady rozwidlających się arterii - o tyle kompozycja promieni Admiralicji na odwrót - sprowadza z głębi miasta ku punktowi zbiegu reprezentującemu bogactwo założeń centralnych. Toteż urbaniści Petersburga przejawiają dbałość o perspektywę każdego z promieni w kierunku Admiralicji; bez żalu rezygnują z jednoczesnej percepcji wlotów trzech arterii na korzyść ich rozchylenia pozwalającego ogarnąć trójpalczastym układem rdzeń ówczesnego miasta. Dodajmy, że pewnym novum jest tu i system półobwodnic, w ogóle nie istniejący w założeniu wersalskim, a w Rzymie reprezentowany w pewnym sensie przez jedną tylko Via Condotta (opinie o programie).

Spośród promieni leningradzkich najwybitniejszą arterią jest Prospekt Newski - świetny łańcuch założeń nanizanych na prostolinijną oś, którą koronuje perspektywa wieży Admiralicji. Prospekt Newski kształtują dzieła wszystkich niemal epok historycznych Leningradu od baroku rastrcllańskicgo (pałac Stroganowa) poprzez wczesny klasycyzm drugiej połowy XVIII w. (kościoły Feltena i de La Mothc’a) i wielkie kompozycje początku XIX w. (sobór Kazański) do monumentalnych założeń późnego klasycyzmu doby Rossiego (Teatr Aleksandryjski, oś pałacu Michajłowskiego) (segregator aktów prawnych).

Wreszcie istotnym elementem centrum starego Leningradu są założenia zielone Ogrodu Letniego, byłego placu Marsowego, Ogrodu Michajłowskiego, które niegdyś stanowiły skrajne ogniwo ciągnącego się wzdłuż Fontanki wielkiego pasa terenów zielonych. Te dzieła sztuki ogrodowej, wyposażone w bogactwo rzeźb, pawilonów, kutych krat, zaznaczają wschodnie krańce zespołu centralnego Leningradu (promocja 3 w 1).