Okładziny wewnętrznych ścian

W Rosji przedrewolucyjnej dużą uwagę zwracano na deseń płytek. W projektowaniu ich brali udział artyści tej miary co Wrubel i Wasniecow. Na rys. I pokazane są różne rodzaje płytek dekoracyjnych, W Moskwie piękne elewacje z płytek dekoracyjnych można zobaczyć na przykład na gmachu hotelu „Metropol“ i na dworcu Jarosławskim (program uprawnienia budowlane na komputer). Okładziny wewnętrznych ścian z płytek dekoracyjnych spotyka się w bardzo wielu budynkach.

W okresie pierwszej i drugiej pięciolatki majolikę artystyczną zastosowano do wykonania elewacji hotelu National i domu mieszkalnego Ministerstwa Przemysłu Leśnego przy ul. Gorkiego, przy wykończeniu wnętrza stacji metro Plac Kornsomoiliski oraz wnętrza niektórych sklepów. Obecnie stosuje się różnego rodzaju płytki do licowania ścian i jako posadzki nie tylko w pomieszczeniach sanitarnych, ale i w hallach, zakładach przemysłowych, handlowych, leczniczych itd. w Rzymie i na północy Afryki odznaczają się oryginalnością i dużą wartością artystyczną (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Szczególnie rozpowszechniona była mozaika w Bizancjum,, gdzie służyła do układania skomplikowanych obrazów i do dekoracji wnętrz.

Na Rusi mozaikę wprowadzili w XI wieku bizantyjczycy,. a w dalszym ciągu rozwijali mistrzowie ruscy. W okresie niewoli tatarskiej większa część bogatej mozaiki ruskiej uległa zniszczeniu (uprawnienia budowlane). Dopiero w XVIII wieku, dzięki pracom wielkiego rosyjskiego uczonego M. W. Łomonosowa, na*stąpił renesans jej w Rosji. Do osadzenia mozaiki używano w starożytności mieszaniny wapna z puzzolaną, mączki marmurowej z wapnem, wodą i białkiem albo asfaltu (program egzamin ustny).

Mozaiki starożytne

Później weszło w użycie spoiwo z mieszaniny jakiegokolwiek neutralnego proszku mineralnego z wapnem (w równych częściach) i z olejem w stanie częściowo surowym, częściowo przegotowanym. Taka mieszanina jest bardzo dobra do układania mozaiki, gdyż wysycha powoli i mocno trzyma się na każdym chropowatym podkładzie. Mozaiki starożytne, umiejętnie osadzone na ścianach, zachowały się do dnia dzisiejszego, chociaż okres ich trwania przekracza 15 stuleci (opinie o programie).

Mozaika stosowana była dawniej w Rosji głównie w architekturze cerkiewnej (katedra św. Izaaka w Leningradzie, katedra św. Zofii w Kijowie i in.), natomiast rzadko była spotykana w budynkach świeckich (Muzeum Suworowa w Leningradzie). Mozaika znajduje obecnie coraz szersze zastosowanie w budownictwie monumentalnym (metro moskiewskie, Akademia Wojsko wa im. Frunze w Moskwie).

Masowo stosowane tzw. mozaikowe posadzki i mozaikowe wyroby (stopnie, podokienniki itp.) niesłusznie noszą nazwę mozaikowych. Prawdziwa mozaika jest to zbiór barwnych kamyczków ułożonych według pewnego rysunku. Natomiast posadzki i wyroby znane pod nazwą „mozaikowych" wykonywane są z betonu, do którego dodano drobny grysik kamienny (marmurowy, granitowy lub inny) (segregator aktów prawnych). Ornament lub deseń na takich posadzkach powstaje więc nie przez ułożenie poszczególnych cząstek, lecz przez ułożenie masy betonowej. W rzeczywistości takie posadzki i wyroby noszą nazwę terrazzowych (lastricowych). Były one znane już w czasach starożytnych.

W Rosji posadzki i wyroby terrazzowe są ogromnie rozpowszechnione. Stosuje się je na równi z płytkami okładzinowymi innego typu w domach mieszkalnych i budynkach szkolnych (posadzki w hallach i pomieszczeniach sanitarnych, spoczniki klatek schodowych, stopnie i podokienniki), w zakładach przemysłu żywnościowego, w sklepach nabiałowych, mięsnych, jarzynowo- owocowych i rybnych, w kuchniach fabrycznych, w zakładach leczniczych, łaźniach, pralniach, a także w klubach, teatrach, muzeach, hotelach, na dworcach itp. Bogate zasoby podstawowego surowca do produkcji terrazzo-marmuru, granitu i innych kamieni naturalnych (promocja 3 w 1). Kamienie te w połączeniu z białymi i kolorowymi cementami stwarzają doskonałe efekty dekoracyjne.