Górna partia

Czyż nie słuszniej byłoby szukać źródeł corazziańskich natchnień znacznie bliżej, w tym samym założeniu - chociażby w elewacji kościoła Karmelitów, którego górna partia zdradza podobną zasadę kompozycyjno-tematyczną? lego rodzaju hipoteza stałaby już poza płaszczyzną wpływologicznych dociekań, służąc jedynie wyjaśnieniu metody pracy Corazziego nad nawiązaniem swej budowli do już istniejącego założenia Krakowskiego Przedmieścia. Rzeczywiście, pokrewieństwo to zamyka krąg jedności tematycznej czterech głównych dominant Krakowskiego Przedmieścia ustawionych w najbardziej charakterystycznych jego punktach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zestawienie powstających w ciągu stu lat fasad kościołów Bernardynów (1788), Karmelitów (1781) i Wizytek (1729) oraz Pałacu Staszica (1820) ujawnia ich stosunek jako 4 trawestacji wspólnego tematu kolumnowo-portykowego, związanych parami przez bliższe jeszcze pokrewieństwa kompozycyjne (dwu- porządkowa elewacja Karmelitów przypomina w swej ogólnej strukturze zasadę kościoła Wizytek, znajdując z drugiej strony echo tematyczne w Pałacu Staszica; położone na krańcach zespołu bryły Pałacu Staszica i kościoła Bernardynów wyposażone są w układy wielkich porządków dźwigniętych na cokoły i zwieńczonych rozwiniętymi attykarm: ponadto towarzyszą im akcenty wieżowe nie spotykane w całym pozostałym biegu Krakowskiego Przedmieścia. Takie potraktowanie dominant wzmacnia spoistość cyklicznej kompozycji Krakowskiego Przedmieścia, a jednocześnie przejawia tę jedność w bogactwie zarówno schematów kompozycyjnych, jak i ujęć stylistycznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zachodząca w drugiej połowie XV1I1 i na początku XIX wieku przebudowa neoklasyczna Krakowskiego Przedmieścia nie wynikała jedynie z kolejnej przemiany panującego stylu. Rosnąca w tym czasie bardzo szybko Warszawa potęgowała stołeczność swego oblicza, nabierała rysów nowożytnego, świeckiego miasta krzepnącego w burżuazyjną kulturę. Stare oblicze Krakowskiego Przedmieścia stało się anachronizmem nie wobec nowego stylu, lecz przede wszystkim wobec nowej skali stołecznej miasta oraz roli życiowej magistrali jako jego centrum (uprawnienia budowlane).

Przebudowa klasycystyczna Krakowskiego Przedmieścia

Przebudowa klasycystyczna Krakowskiego Przedmieścia napełniła jego czołowe węzły monumentalnym wątkiem kolumnowym, podniosła skalę dominant, umocniła świeckie pierwiastki w jego architekturze. Wielka forma architektoniczna przebudowanych kościołów uwypuklona została przez zestawienie ich z drobnym wątkiem starych kamienic. Ten stosunek kompozycyjny dwu skał architektonicznych w zespole Krakowskiego Przedmieścia wzmocnił spoistość jego układu przez podkreślenie dominant (program egzamin ustny).

Trzy świetne pomniki wyrosły w ciągu wieków na układzie Krakowskiego Przedmieścia. U północnego wylotu ulicy wystrzela kolumna Zygmunta - symbol historii Warszawy jako starej stolicy Polski. Na przeciwnym krańcu układu rysuje się na jasnym tle Pałacu Staszica spiżowa figura Kopernika dłuta Thorwaldsena (opinie o programie). W najciekawszym bodajże wnętrzu cząstkowym, w pobliżu Karmelitów wznosi się pomnik Adama Mickiewicza - dzieło późnej epoki artystycznej, właściwie jednak umieszczone w ogólnym gabarycie i skali architektoniczno-urbanistycznej. W zespole magnackiego Krakowskiego Przedmieścia, którego pałacowo-mieszkalny charakter dotrwał nielcdwie do ostatniej wojny, trzy te pomniki słabo wiązały się z treścią i rolą założenia. Dziś uzupełniają one obraz odbudowanego zespołu jako pomnika architektonicznego nowożytnej historii Polski, jako ośrodka wcielającego zdobycze polskiej kultury, nauki i sztuki (segregator aktów prawnych).

W tym samym XVII wieku, który był świadkiem narodzin Krakowskiego Przedmieścia jako arterii nowożytnej Warszawy, powstało jego przedłużenie ulica Nowy Świat, doprowadzająca do rozstajnych dróg - do dzisiejszego placu Trzech Krzyży. Stąd założone zostały już w wieku następnym Aleje Ujazdowskie - dziś Aleja Józefa Stalina - łączące miasto z rezydencjami królewskimi na południu. Krakowskie Przedmieście, Nowy Świat, Aleje Ujazdowskie to południkowa oś historyczna równoległa do Wisły, wyrosła na wyniosłym piedestale naturalnym Skarpy i kształtująca swymi monumentalnymi gmachami charakterystyczną koronkową sylwetę Warszawy. Oś ta, a zwłaszcza jej główne ogniwo - ulica Krakowskie Przedmieście - stała się czołowym elementem nowego liniowego centrum Warszawy nowożytnej, rozwijającej się na południe wzdłuż Skarpy wiślanej (promocja 3 w 1).