Gospodarka hodowlana

Część chłopów musiała sprzedawać swe zbiory bezpośrednio po żniwach, aby opłacić robotników dniówkowych. Bogatsi jednak mogli wyczekać okresów, kiedy cena zwyżkowała. Właściciele większych gospodarstw budowali nawet specjalne spichlerze w swej zagrodzie, z myślą chyba o możliwości swobodniejszego wyczekiwania na dogodną cenę (program uprawnienia budowlane na komputer). Nawet starsza generacja, rezygnująca już z prowadzenia całego gospodarstwa i wycofująca się na dożywocie, starała się uczestniczyć w operacjach rynkowych. W połowie XVII w. widzimy ślady produkcji zbożowej z działki rodziców na dożywociu, przeznaczonej w całości na dostawy do Gdańska lub na spław. W końcu XVII w. spotykamy w wielu gospodarstwach we wsiach wolnych, a więc w rejonie, w którym - jak się wydaje - przeważała gospodarka hodowlana, duże liczby worków na zboże (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Potrzebne one były najwidoczniej przy transporcie zboża z Żuław na miejsce przeznaczenia. Wydaje się oczywiste, że miejscem tym mógł być tylko Gdańsk. Początkowo, w pierwszych latach XVII w., było tak chyba w istocie. Jednak od zakończenia wojny z lat 1626-1629 chłopi żuławscy wywożą swoje zboże nie do Gdańska, lecz gdzie indziej, i nie było właściwie wiadomo dokąd. Już w 1630 r. wydany został przez Radę zakaz wywożenia z Żuław i sprzedawania ziemiopłodów obcym w innych miejscowościach poza Gdańskiem (uprawnienia budowlane). Grożono przy tym konfiskatą przewożonego zboża lub karą równą wartości wiezionego towaru. Zarządzenie to powtórzone zostało w 1633 r., i to dwukrotnie, w luty i marcu. Jednoczesne zabranianie kupowania i przewożenia na Żuławy obcego, nie gdańskiego piwa nasuwać może przypuszczenie, że chodziło tu tylko o wywóz jęczmienia browarnianego (program egzamin ustny).

Środki żywnościowe

Ponowny zakaz wydany w 1643 r., ale skierowany głównie do wsi górnego kwartału: Steblewa, Koźlin, Krzywego Koła, Suchego Dębu, Ostrowitego i Osie, sugerować może domniemany kierunek tego nielegalnego wywozu zboża. Prawdopodobnie chodziło tu o Tczew, który już na przełomie XVI/XVII w. leżał w zasięgu kontaktów finansowych i gospodarczych Krzywego Koła czy Koźlin (opinie o programie). Kolejne zarządzenie, wydane w 1649 r., a zabraniające wywozu zboża poza terytorium Gdańska i sprzedawania go obcym, wylicza - podobnie jak czynił to pierwszy zakaz z 1630 r. - cztery podstawowe zboża: pszenicę, żyto, jęczmień i owies. Przekonuje to więc, że nie chodziło tylko o jęczmień browarniany, lecz także o inne zboża, jak również o wszystkie w ogóle środki żywnościowe. Kolejny zakaz, wydany w 1652 r., objął prócz różnego rodzaju zbóż również bydło i pozostałe środki żywnościowe oraz wszystko, co mogło stanowić przedmiot handlu (segregator aktów prawnych).

Często ponawiane zakazy wywożenia ziemiopłodów z Żuław Gdańskich i sprzedawania ich obcym poza jurysdykcją gdańską świadczą przede wszystkim o małej skuteczności zakazów administracyjnych wydawanych przez władze Gdańska. Zmusza to do postawienia pytania, dokąd to poza Gdańsk chłopi żuławscy, mimo grożących kar, wywozili zboże oraz inne produkty swej pracy. Wydaje się, że odbiorcami zboża żuławskiego byli zarówno młynarze w Przejazdowie, Pruszczu, Sobowidzu czy Tczewie, dokąd, jak zobaczymy, udawali się chłopi żuławscy pod pretekstem dokonywania przemiałów na swoje własne potrzeby, jak również mieszkańcy osad podmiejskich, w tym specjalnie Szkotów, Chełma i Biskupiej Górki (promocja 3 w 1). W osadach tych, nie podlegających jurysdykcji miejskiej gdańskiej, rozwinęła się różnorodna produkcja rzemieślnicza, konkurencyjna w stosunku do rzemiosła gdańskiego, w której pędzenie gorzałki i wypiek chleba miał swój poważny udział.