Grot

Grot typu drugiego składa się z blachy grubości 3 mm zespawanej (obecnie spawanie jest tak rozpowszechnione, że nie sprawia jakichkolwiek trudności organizacyjnych). Do blachy zostają przy spawane 4 płaskowniki, np. 10 X 50 mm z wyciętymi wydłużonymi otworami na gwoździe lub śruby, a to w tym celu, żeby pierwsze uderzenia młota katarowego, które zawsze dosadzają szczelniej grot, nie spowodowały ścięcia główek gwoździ lub śrub (program uprawnienia budowlane na komputer).

W sprawie stosowania grotów dobrą metodę zaleca S. Puzyna („Fundamentownie“), aby przed zastosowaniem grotów wbić parę pali z grotami, parę bez nich i następnie przy wbijaniu wyprowadzać wniosek, czy groty są potrzebne; gdyby chodziło o wybór, czy zastosować nieodpowiedni grot, czy wcale go nie dawać, to sprawa jest wyraźna - lepiej będzie nie dawać go wcale nakrętką 5, mającą specjalną rączkę na wydłużonym ramieniu (wobec tego klucz jest zbędny). Umocowanie takie pala zapewnia jednocześnie pożądany kierunek w planie wyciętych w palu kierowniczym żłobków do ścianek szczelnych, gdyż pal nie może obracać się przy wbijaniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Powtórzymy Puzyną przestrogę, aby nie wbijać pali do tzw. odboju, czyli zupełnego zatrzymania się pala pod uderzeniami młota. Wbijanie takie może wywołać zniszczenie pala nie tylko w jego części górnej, lecz i w znajdującej się w gruncie. Górna część pala może być rozbita bezpośrednio uderzeniami młota, co zaraz łatwo spostrzec; w gruncie natomiast zachodzą zniszczenia, które nieraz bywają błędnie tłumaczone (uprawnienia budowlane). Zniszczenia te mogą powstać w razie natrafienia na przeszkodę, gdy ostrze rozdwaja się, albo skręca w bok, albo stłacza się, gdy ostrza nie uchroni od zniszczenia niewłaściwy gro lub gdy w środkowej części pal załamuje się, wtłacza się górną częścią w dolną, się na pewnej długości, ulega ukośnemu ścięciu. We wszystkich tych wypadkach drewno rozbija się na włókna, które wprawdzie tworzą skupiska, lecz o nikłej łącznej wytrzymałości. Przy dalszym biciu pal pozornie wykazuje dalszy postęp, który w rzeczywistości odpowiada odkształceniom zniszczonej części (program egzamin ustny).

Płaskowniki

Zdarza się, że potrzebne są tak długie pale, że trudno wykonać je z jednej dłużycy i trzeba je sztukować z dwóch okrąglaków w ten sposób, że po wbiciu pierwszego do głębokości umożliwiającej dosztukowanie przerywa się wbijanie, zdejmuje się górną obręcz ochronną i przedłuża się pale przez dołączenie drugiego okrąglaka (opinie o programie). Można znaleźć w podręcznikach różne sposoby tych połączeń. Z pokazanych tu połączeń typy może są najprostsze w wykonaniu; spośród nich typ ma w środiku wprowadzony zasiekany trzpień stalowy. Zaznaczymy tu, że spotykane czasem zacinanie drewna według typu a jest błędne, gdyż tworzenie klinów może powodować spękanie w drewnie.

Bardziej zasługuje na zastosowanie typ, który ma z 4 stron płaskowniki długości 3d-P4d, gdzie d - średnica pala (segregator aktów prawnych). Płaskowniki przymocowane są gwoździami lub wkrętami oraz na końcach klamerkami. Połączenie według częstokroć bywa stosowane; jest ono sztywne, lecz osłabia znacznie trzon pala i ma wartość tylko przy dokładnym dopasowaniu ciesielskim. Z zasady trzeba unikać przedłużania pali przez dosztukowanie, gdyż zawsze miejsce połączenia jest słabym punktem sztukowanego pala. Natomiast nie można mieć zastrzeżeń co do przedłużania pali już wbitych i w tych wypadkach szczególnie dobre jest połączenie. Ścinania głowicy do należytego poziomu po wbiciu pala nie trzeba bliżej omawiać, jeżeli robotę wykonuje się ponad wodą, natomiast sprawia pewne utrudnienie, gdy trzeba ścinać pale pod wodą (promocja 3 w 1). Rychter w pracy swojej pt. „Fundamenty" przytacza szereg przykładów zastosowania różnych pił do podwodnego cięcia.