Grubość okładziny

Główki wszystkich tych gwoździ powinny znajdować się w jednej płaszczyźnie. Dla sprawdzenia należy naciągnąć sznur wzdłuż główek gwoździ 5-7 i 4 - 6 albo 1 - 6 i 2 - 4. Jeżeli okaże się, że główki gwoździ 8 i 9 leżą poniżej albo powyżej sznura wnioskujemy, że gwoździe te wbite są nieprawidłowo. Wówczas robotę należy sprawdzić od początku i na nowo wbić poprzednio źle wbite gwoździe. Może się zdarzyć, że naciągnięty między główkami dwóch gwoździ sznur dotyka w jakimś miejscu ściany; może się to również zdarzyć ze sznurem pionu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Oznacza to:

• że ściana ma wypukłość - zjawisko często występujące w murach;
• że przyjęto zbyt małą grubość okładziny przy górnych gwoździach, tzn. że gwoździe zostały wbite zbyt głęboko (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Może wystąpić zjawisko przeciwne, tzn. że główki wszystkich gwoździ za bardzo wystają z powierzchni ściany, tak że odległość między ścianą i naciągniętym sznurem jest zbyt wielka. Znaczy to, że przyjęto zbyt dużą grubość okładziny, przy gwoździach wbitych na początku (uprawnienia budowlane).

W tych wypadkach należy albo nieco głębiej wbić pierwsze gwoździe, jeżeli grubość okładziny wypadła zbyt duża, albo nieco je wyciągnąć, jeżeli grubość okładziny okazała się zbyt mała. Po wbiciu na właściwą głębokość gwoździ 1-2-3 osadza się na nowo wszystkie pozostałe gwoździe stosując się do wskazówek przytoczonych wyżej (program egzamin ustny).

Układanie płytek kierunkowych

Po ustaleniu podstawowych punktów (tzn. główek gwoździ) powierzchni przyszłej okładziny, przystępuje się do założenia znaków kierunkowych (opinie o programie). Polega to na następujących czynnościach:

1. pionowaniu powierzchni,
2. umieszczeniu tymczasowych znaków kierunkowych,
3. ułożeniu płytek kierunkowych na zaprawie.

Znaki (bądź płytki) kierunkowe mają za zadanie wyznaczenie powierzchni przyszłej okładziny i dlatego powinny być starannie sprawdzone i powiązane z przylegającymi płaszczyznami. Należy dobrze pamiętać, że niedokładność ułożenia płytek kierunkowych powoduje niechybnie złe wykonanie okładziny.

Pionowanie zaczyna się od najpewniej ustalonego punktu przyszłej powierzchni (znak wysokościowy) i za pomocą łaty, poziomnicy i pionu wyznacza się powierzchnię okładziny główkami wbijanych gwoździ. Następnie rozmieszcza się tymczasowe znaki kierunkowe z odłamków płytek na zaprawie cementowej lub z gipsu. Zaleta zaprawy gipsowej użytej do tworzenia znaków kierunkowych polega na tym. że zaprawa ta szybko twardnieje i wskutek tego unika się zahamowań w pracy. Jednakże po wykorzystaniu placków gipsowych jako znaków kierunkowych należy je starannie wykruszyć i pozostałe po nich wgłębienia wypełnić zaprawą używaną do licowania. Pozostawienie placków gipsowych grozi powstaniem wokoło nich pęknięć ponieważ gips tworzy z zaprawą cementową związki chemiczne niszczące okładzinę (segregator aktów prawnych).

Układanie płytek kierunkowych zaczyna się od narożnych płytek dolnego rzędu. Tuż przy górnych krawędziach tych płytek wbija się gwoździe i naciąga się na nich sznur, który wyznacza pierwszy poziomy rząd ,płytek. Jeżeli ściana jest długa, należy wbić dodatkowe gwoździe między skrajnymi płytkami kierunkowymi w celu podtrzymania zwisającego długiego sznura. Aby otrzymać prawidłowe linie spoin we wszystkich rzędach, wskazane jest ułożenie płytki kierunkowej w każdym rzędzie (promocja 3 w 1).

Robota znacznie się komplikuje przy układaniu kolorowych płytek według rysunku, z użyciem dodatkowych płytek ornamentacyjnych. Licowanie wykonywa się wówczas po uprzednim wyznaczeniu zarysów ściśle odpowiadających deseniowi; dokładnie rozmieszcza się znaki kierunkowe rozgraniczające miejsca o różnych barwach; na ścianach zaznacza się za pomocą kredy lub węgla linie ograniczające fragmenty okładziny o różnych odcieniach. Układanie płytek rozpoczyna się dopiero po ostatecznym wyznaczeniu rysunku na ścianie, sprawdzeniu go i rozmieszczeniu znaków kierunkowych.