Grubość otuliny

W celu zabezpieczenia tych elementów przed korozją zbrojenie powlekane jest powłokami emulsyjno-lateksowymi i asfaltowymi. Zbrojonych elementów gazobetonowych nie można stosować w środowisku chemicznie agresywnym (program uprawnienia budowlane na komputer).
Większość konstrukcji budowlanych pracuje w środowisku powietrznym. Problem ochrony tych konstrukcji w tym środowisku wysuwa się więc na plan pierwszy. Dotyczy to w zasadzie wszystkich konstrukcji, a więc także żelbetowych.

Dyfuzja gazów przez beton, w analogii do przewodzenia ciepła, zależy nie tylko od jego gęstości, lecz również od grubości otuliny.
Grubość otuliny nabiera tym większego znaczenia, im środowisko powietrzne zawiera więcej gazów agresywnych w stosunku do betonu. Na podstawie badań konstrukcji żelbetowych parowozowni, tuneli i wiaduktów pracujących w agresywnym środowisku dymów (S02, S03) zostało stwierdzone, że w ciągu 10-15 lat może ubywać około 5-10 mm betonu z otuliny. Z tego powodu na wielu konstrukcjach zaobserwowano po 2CH-30 latach eksploatacji odsłonięcie od spodu stali zbrojeniowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Z tego i z poprzednich spostrzeżeń wynika, że otulina powinna być w przypadkach zagrożenia korozyjnego grubsza i wynosić zależnie od nasilenia agresji od 2 do 3 cm, a nawet więcej, jeżeli w praktyce jest to możliwe do zastosowania.

Ze względu na ochronę konstrukcji żelbetowych należy również postawić pewne warunki dla stali zbrojeniowej (uprawnienia budowlane).
Pomijamy możliwość uzyskania pewnych specjalnych gatunków stali, gdyż przeważnie korzystamy ze znormalizowanej stali aktualnie dostępnej na rynku krajowym. Należy natomiast przestrzegać, ażeby stal przed ułożeniem była czysta, bez nalotów rdzy. Chodzi tutaj przede wszystkim o uzyskanie dobrego styku zaczynu cementowego ze stalą, co osiąga się przede wszystkim przez oczyszczenie prętów zbrojeniowych. Naloty rdzy mogą izolować zaczyn cementowy od stali i wskutek tego ustaje pasywujące działanie zaczynu cementowego na stal zbrojeniową. Wszelkie środki inhibitujące dodane do zaczynu cementowego, nie pasywują w miejscach, gdzie nie mają styku ze zbrojeniem.

Elementy konstrukcji żelbetowych

Przy zachowaniu powyższych warunków można stwierdzić, że przy normalnej wilgotności i słabej agresywności środowiska konstrukcje żelbetowe nie wymagają specjalnych zabezpieczeń i same dostatecznie bronią się przed agresją (program egzamin ustny).
Oprócz wymagań technologicznych przy wykonaniu żelbetów należy postawić wymagania w stosunku do projektów konstrukcji żelbetowych.
Elementy konstrukcji żelbetowych w zależności od fizykochemicznego oddziaływania ośrodka można podzielić na wewnętrzne i zewnętrzne. Rozpatrujemy tutaj elementy wewnętrzne, mając na myśli słupy i dźwigary oraz zewnętrzne stropodachy (opinie o programie).

W okresach chłodnej pory roku stropodachy stykają się z odrębnym klimatem od wewnątrz i zewnątrz budynku. Różnica temperatur i różnica ciśnień pary wodnej powodują jej dyfuzję przez konstrukcję ścian i stropodachu.
W przypadku niedostatecznego ocieplenia lub braku paroizolacji następuje zawilgocenie tych elementów. Natomiast elementy konstrukcyjne wewnętrzne otacza jednakowo podgrzane powietrze o tej samej wilgotności względnej. Nie występuje w tym przypadku dyfuzja pary wodnej z braku różnicy ciśnień, lecz zawilgocenie następuje wskutek procesów sorpcji (segregator aktów prawnych).
Jeżeli elementy wewnętrzne mogą nawilżać się tylko dzięki procesom sorpcji, to znaczy znajdują się one w warunkach powietrzno-suchych.

Zawilgocenie masowe przy zawilgoceniu sorpcyjnym dla betonu jest stosunkowo niewielkie. Dla przykładu: dla zaprawy cementowej q = 1800 kg/m3 w temperaturze 20°C przy wzroście wilgotności powietrza od 50 do 90% wilgotność sorpcyjna wzrasta od 1,60 do 2,85%.

Stan powietrzno-suchy jest korzystny zarówno dla konserwacji betonu jak i stali. W warunkach powietrzno-suchych nawet obecność gazów agresywnych nie zawsze zagraża konstrukcji żelbetowej, jeżeli nie występuje wykraplanie pary wodnej (promocja 3 w 1).