Grubość warstwy wyprawy

Grubość warstwy wyprawy wynosi około 2 cm. Do tego samego celu nadaje się również studniom wspomnianą w poprzednim ustępie zbieżność (ok. 20 : 1), a także wykonuje się czasem noże nieco szersze od grubości ściany studni, przez co tworzy się od zewnątrz niewielka odsadzka. Te dwa ostatnie zabiegi, jak wspomniano, rozluźniają grunt w otoczeniu studni i ułatwiają jej zapuszczanie, równocześnie jednak wywołują omówione już wyżej ujemne skutki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Studnie betonowe i żelbetowe wykonywane na miejscu mogą być albo od razu sporządzane na pełną ich wysokość, albo też odcinkami w miarę zagłębienia się studni w grunt.
Pierwsze rozwiązanie jest możliwe przy studniach stosunkowo nie- głębokich. Zaletą jego jest łatwiejsza organizacja pracy, ponieważ roboty betonowe nie są przedzielane okresami robót ziemnych, roboty ziemne zaś nie są przerywane dla odczekania okresu twardnienia betonu, rozbiórki deskowań itp. (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy betonowaniu odcinkowym część dolna, wiodąca, otrzymuje zwykle wysokość 3 do 4 m, nadbetonowywanie zaś przeprowadza się warstwami do 3 m wysokości. Po nadbetonowaniu górnej warstwy zapuszczanie studni jest utrudnione do czasu zdjęcia deskowań, co może nastąpić dopiero po należytym stwardnieniu betonu. Dla połączenia jednej warstwy betonu z drugą należy wypuszczać z dolnego odcinka wkładki na długość zapewniającą wystarczającą przyczepność. Niekiedy wykonywane są na granicy między warstwami zazębienia.
W studniach betonowych nóż nie stanowi odrębnej części, lecz wyrabiany jest przez odpowiednie ukształtowanie i uzbrojenie dolnej części elementu wiodącego. Krawędź jego zwykle wzmacnia się stalą, podobnie jak w nożach żelbetowych studni murowanych (uprawnienia budowlane).

Połączenia między poszczególnymi kręgami powinny stanowić zakładkę lub wpust, spoiny zaś zaprawia się cementem. Kręgi ustawione jeden na drugim powinny być ze sobą na czas zapuszczania skotwione. Po dojściu studni do właściwego poziomu zakotwienia te mogą być wyjęte, jeżeli nie przewiduje się, że studnie będą po ukończeniu budowli zginane.

Nabrzeża na studniach

Przykład studni z kręgów i ich skotwienia (program egzamin ustny).
W budownictwie morskim częściej stosowany jest drugi z podanych sposobów, przy czym z kolei rozróżnić tu można dwie odmiany:
- gdy prefabrykowany jest tylko pierwszy element wiodący, górne zaś części budowli nadbetonowuje się warstwami jak przy studniach betonowych, opisanych poprzednio, lub też
- gdy prefabrykowane są wszystkie elementy, przy czym dolny jest pływający, pozostałe zaś nakłada się za pomocą dźwignicy.
Elementy pływające mogą być wykonane w różny sposób (opinie o programie).

Najczęściej pływalność ich uzyskuje się przez wykonanie ich ścian jako pustakowych. Wymiary, szczegóły uzbrojenia i wykształcenia noża, a także połączeń pomiędzy poszczególnymi częściami studni są takie same, jak przy studniach betonowych i żelbetowych poprzednio opisanych. Opisane powyżej trzy podstawowe typy studni nie wyczerpują oczywiście wszystkich możliwości ich wykonania. Były już realizowane liczne typy mieszane (np. w dolnej części betonowe, wykonywane na miejscu lub prefabrykowane, w górnej murowane) i studnie nietypowe (segregator aktów prawnych). Odstępstwa od opisanych typów zależne są w dużej mierze od możliwości i sposobów wykonawstwa, które nieraz dają okazję do rozwinięcia pomysłowości także i w zakresie konstrukcji studni.

Nabrzeża na studniach rozwiązywane są zwykle jako szeregi studzien zapuszczanych jedna za drugą. Stosowane są tu bądź studnie koliste, bądź też częściej studnie o rzucie poziomym kwadratowym lub prostokątnym, nieraz o wnętrzu dzielonym na przedziały (promocja 3 w 1).

Odstęp pomiędzy poszczególnymi studniami w nabrzeżu powinien być jak najmniejszy, gdyż każda przerwa między studniami stanowi słabe miejsce nabrzeża, za którym w razie nieszczelności może powstać ubytek gruntu. Im bliżej jednak siebie położone są studnie, tym większy mają na siebie wzajemnie wpływ w czasie zapuszczania.