Wyciskane wyroby
Przez wdrożenie konstrukcji klejonych klejami syntetycznymi dokonał się gruntowny przewrót w stosowaniu drewna w architekturze pojawiły się nowe konstrukcje i nowe formy, wzrosła rozpiętość budowli, powstały zupełnie inne metody obliczania i projektowania budynków. Bardzo widocznie odbił się postęp naukowo- -techniczny, a przede wszystkim osiągnięcia chemii i technologii przetwarzania polimerów, na asortymencie materiałów i wyrobów z drewna w ostatnich 20-30 latach. Jednocześnie z klejonymi konstrukcjami szeroko wdraża się do praktyki architektoniczno-budowlanej płyty wiórowe i pilśniowe, prasowane i wyciskane wyroby z włókna drzewnego i spoiwa polimerowego, laminaty drzewne, elementy i konstrukcje z drewna i polimerów oraz z drewna i metali i in (program uprawnienia budowlane na komputer).
Analogiczne wzajemne powiązanie materiału, techniki i potrzeb społecznych można prześledzić również na przykładzie wynalezienia i udoskonalania dawniejszych niż żelbet sztucznych materiałów budowlanych, takich jak: ceramika, szkło, żelazo i in. Pierwsze wyroby gliniane (wyrażenie „ceramika” pochodzi od słowa greckiego keramos - glina) - figurki ludzi i zwierząt znane były jeszcze w okresie paleolitu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Około V w. p.n.e. w różnych częściach ziemi ludzie niezależnie od siebie zaczęli stosować wypalanie wyrobów z gliny w celu nadania im wodoodporności i wytrzymałości. Tak więc wyrabiali naczynia do gotowania i przechowywania jedzenia. Pierwszym przykładem zastosowania ceramiki w budownictwie były mieszkania z gliny kultury trypolskiej (IV-III tysiąclecie p.n.e.), które wypalano z zewnątrz i czasami malowano (uprawnienia budowlane).
Produkcja szkliwionej ceramiki
Cegłę jako konstrukcyjny materiał budowlany (początkowo surową, a następnie - wypalaną) po raz pierwszy zaczęto stosować w starożytnym Egipcie i Babilonii. Tam też ok. XV w. p.n.e. zaczęto stosować szkliwo kolorowe do naczyń. Produkcja szkliwionej ceramiki budowlanej i płytek wypalanych z gliny rozwijała się od dawna u narodów Wschodu. W starożytnej Grecji i w starożytnym Rzymie wyrabiano dachówkę, ceramiczne rury wodociągów i rurociągi wodne oraz elementy architektoniczne z terakoty. Ponadto w starożytnym Rzymie szeroko rozwinięto produkcję cegły do murowania konstrukcji łukowych i sklepień, mostów i akweduktów (program egzamin ustny).
Dalszy postęp w produkcji i stosowaniu ceramiki budowlanej, rozszerzaniu je asortymentu i udoskonalaniu właściwości wyrobów dokonał się na skutek rozwijających si potrzeb praktyki architektoniczno-budowlane i dzięki naukowo-technicznym osiągnięciom w zakresie przeróbki surowca oraz wdrożeni’ nowych metod technologicznych w przemyśl ceramicznym. W szczególności na rozwój produkcji cegły budowlanej w starożytnej Rus (ok. X w.) wywarła wpływ technologia produkcji bizantyjskiej „plinty” - cienkiej cegły kwadratowej (opinie o programie).
Ostatnio postęp naukowo-techniczny pozwoli uczonym radzieckim pod kierownictwem prof W. Fadiejewej zorganizować przemysłowe próby produkcji wielkowymiarowych (długości kil ku metrów) płyt porowatych i bloków ceramicznych. Dotychczas nie udawało się to nikomu - przy wypalaniu wyroby pękały. Ja! słusznie zaznaczał G. Gordon, „historia technik — jest to w większości historia walki z pęknięciami lub historia usiłowań uniknięcia ich następstw”. W. Fadiejewej udało się to przez wprowadzenie do ceramiki specjalnych dodatków polimerowych (segregator aktów prawnych).
Od czasów najdawniejszych znane było również szkło; końcówki strzał, noże i inne wyroby z naturalnego szkliwa wulkanicznego ujawniają ekspedycje archeologiczne na różnych kontynentach. Powstanie hutnictwa szkła uczeni łączą z rozwojem garncarstwa, gdzie sztuczne szkło było przypadkowym produktem towarzyszącym (promocja 3 w 1). Wytwarzanie zwyczajnych wyrobów ze szkła, w zasadzie ozdób, zaczęło się w starożytnym Egipcie ok. III tysiącleci p.n.e.
