Grunt kurzawkowy

Przy wykonywaniu wykopów głębokich, np. przy budowie szybów i chodników górniczych natrafia się nieraz na kurzawki znajdujące się między uwarstwieniami naprężonymi podczas przeobrażeń geologicznych; często wywierają one ciśnienie większe niż ciężar słupa gruntu, odpowiadający zagłębieniu złoża kurzawkowego pod naziomem (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pomimo takiej ruchliwości w wypadku istnienia ujścia z boku lub do góry, złoża kurzawkowe wykazują dużą zwartość w stanie spokoju. Można tu przytoczyć spostrzeżenie poczynione przy wbijaniu ściany szczelnej z bali drewnianych o grub. 10 cm. Bale te łamały się pod uderzeniami młota parowego po nieznacznym zagłębieniu się w kurzawce. Niesłuszna jest dość rozpowszechniona opinia, że na gruncie, pod którym bezpośrednio zalega kurzawka, niebezpiecznie jest opierać fundamenty (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Rzeczywiście nie można w tych wypadkach zakładać fundamentów, jeżeli istnieją obawy, że kurzawka może znaleźć ujście. Natomiast grunt kurzawkowy w stanie spokoju wykazuje zupełnie dobrą nośność. Analogiczną opinię znajdujemy również w pracy Abielewa poświęconej fundamentowaniu na gruntach kurzawkowych.

Gdy grunty kurzawkowe mają ujście przez jakikolwiek otwór, to są one bardzo uciążliwe do opanowania i przy słabszych środkach technicznych oraz nieznajomości zasad mechaniki gruntów mogą nieraz w większym złożu stwarzać w budownictwie przeszkodę nie do przezwyciężenia (uprawnienia budowlane). Obecnie jest rzeczą wiadomą, że pierwszorzędnym środkiem, oprócz innych dalej omówionych, którym można opanować kurzawkę, jest jej odwodnienie; grunt kurzawkowy po odwodnieniu może utrzymywać się bez osłony nawet w ścianie pionowej wysokości paru metrów.

Szybkość prądu wody

Wypowiadano przypuszczenia, jakoby upłynnianie się gruntów kurzawkowych należy właściwie przypisać niewielkiej domieszce składników o niezwykle drobnym uziarnieniu, a więc znacznie poniżej 1 u (program egzamin ustny). Takiego przypuszczenia nie można uznać za słuszne, jeżeli zapoznać się z krzywymi przesiewu kurzawek, przytoczonymi przez Terzaghi oraz kurzawki iperyjskiej z terenu Brukseli. Nie widać na tych krzywych, żeby tu występowały włączenia bardzo drobnych frakcji w ilości, która mogłaby wpłynąć na mechaniczne właściwości gruntu.

Należy zwrócić uwagę na to, że nierówność ta. nie uwzględnia wielkości uziarnienia piasku. Na podstawie takiego matematycznego ujęcia można by oczekiwać, że równie dobrze mógłby ulegać podnoszeniu do góry piasek gruboziarnisty lub żwir. Łatwo można wyjaśnić, dlaczego grunty bardziej gruboziarniste nie wykazują w naturze cech kurzawkowych (opinie o programie). W warunkach laboratoryjnych zjawisko takie można wywołać w następujący sposób: w rurkę szklaną nasypujemy nieco żwiru i łączymy ją od dołu z kurkiem wodociągowym; gdy puścimy prąd wody, to potrafi on podnieść do góry i wyrzucić na zewnątrz ziarna żwirowe, lecz do osiągnięcia tego celu prąd wody musi być dostatecznie szybki i dostatecznie obfity (segregator aktów prawnych). Szybkość prądu wody musi koniecznie wzrastać wraz z wielkością ziam, gdyż musi ona przezwyciężać szybkość opadania ich w wodzie, a szybkość opadania wzrasta, jak wiadomo ze wzoru Stokesa, proporcjonalnie do kwadratu średnicy ziarn.

Jeżeli zwrócimy uwagę na to, że przeciętny wymiar poprzeczny ziam kurzawkowych może wynosić di - 0,05 mm, ziarn drobnoziarnistego piasku do = 0,2 mm, ziarn piasku średnioziarnistego d3 = 0,7 mm, a żwiru d4 = 30 mm, to łatwo obliczymy, że ziarna piasku drobnego będą opadały 16 razy szybciej niż ziarna kurzawki, ziarna piasku średnioziarnistego - odpowiednio 200 razy prędzej, a żwiru 360 000 razy szybciej (promocja 3 w 1). Zasilanie gruntu kurzawkowego w wodę jest w ruchu tak obfite, że znajduje się on stale w stanie luźnego układu. Stan ten łatwo się utrzymuje w gruncie kurzawkowym, gdzie filtracyjną możność ucieczki wody można scharakteryzować współczynnikiem ki = 0,01 cm/min.