Grunt miejscowy

Grunt miejscowy można stabilizować, jeżeli sondy wykażą jego przydatność w warstwie leżącej bezpośrednio poniżej niwelety albo gdy stabilizację można przeprowadzić z materiału dowiezionego, stosując wymianę gruntów (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wszelkie szczeliny dylatacyjne są zbędne, z wyjątkiem oddzielenia warstwy stabilizowanego gruntu od krawężnika izolacją bitumiczną.

Chodniki są to wydzielone pasy ulic, placu lub terenu przeznaczone dla ruchu pieszego. W miastach pod chodnikami ulicznymi lokalizuje się z reguły przewody uzbrojenia podziemnego, które wymagają częstych rewizji i wymiany (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Sposób użytkowania chodników stawia szereg wymagań dla ich nawierzchni. Nawierzchnia chodnika powinna być: równa, estetyczna, higieniczna (umożliwiająca łatwe oczyszczanie), łatwo rozbieralna, możliwie bez uszkodzeń oraz tania.
Ze względu na małe obciążenie, wynikające z charakteru ruchu pieszego, nawierzchnia chodników nie musi być wykonana w sposób masywny, co decydująco rzutuje na ich konstrukcję oraz rodzaje stosowanych materiałów, wśród których duże znaczenie posiada beton.

Używa się go albo w formie monolitycznych płyt betonowanych na miejscu, albo pod postacią prefabrykowanych elementów, tzw. płyt chodnikowych (uprawnienia budowlane).
W obrębie pasa chodnikowego mogą znajdować się następujące betonowe elementy chodnikowe, różne co do swej funkcji i przeznaczenia: krawężniki, płyty chodnikowe, obrzeża i ścieki.

Rola krawężnika sprowadza się do:
- wyraźnego oddzielenia jezdni od chodników, zieleńców, torowisk tramwajowych i ścieżek rowerowych,
- wytworzenia ścieku dla odprowadzenia wód opadowych,
- wytworzenia w pasie ulicznym ostro rysujących się linii prowadzących optycznie kierowców, a przez podwyższenie poziomu chodnika o kilka czy kilkanaście centymetrów podniesienia bezpieczeństwa ruchu pieszego,
- wytworzenia stałych kierunkowo i wysokościowo linii, ułatwiających wykonawstwo i konserwację nawierzchni jezdni i chodników (program egzamin ustny).
Ta wielorakość funkcji narzuca elementom krawężnikowym odpowiednie wymogi techniczne tak pod względem materiałowym, jak i wymiarowym.

Krawężniki kamienne

Trwałe i efektowne krawężniki kamienne ze względu na wysokie koszty zastępowane są w wielu przypadkach przez krawężniki betonowe, które stosuje się powszechnie w ulicach osiedli mieszkaniowych i innych o podrzędnym znaczeniu.
Krawężniki są wyrabiane w wytwórniach betonów, a warunki produkcji regulują odpowiednie normy. W Polsce obowiązuje norma PN-63/B-14051. Przewiduje ona 2 typy krawężników, a mianowicie typ A - krawężniki prostokątne ścięte oraz typ B - krawężniki prostokątne (opinie o programie).

Krawężniki klasy I różnią się od pozostałych posiadaniem licowej warstwy ochronnej o grubości min 35 mm. Beton warstwy ochronnej powinien mieć markę 300 i być wykonywany z grysów pochodzących z twardych gatunków skał, takich jak bazalt, porfir, granit itp.
Beton pozostałej części objętości krawężników I klasy oraz cały beton krawężników klasy II powinien mieć markę 250, a kruszywo powinno być mieszaniną piasku i żwiru lub tłucznia zestawioną według zasad technologii betonu (segregator aktów prawnych).

Produkcja krawężników może być mechaniczna lub ręczna.
Pod względem jakościowym beton krawężników powinien odpowiadać wymaganiom technicznym.

Układanie krawężników ulicznych. Ze względu na ważną rolę, jaką w ulicy spełniają krawężniki, posadowienie ich powinno być takie, aby mogło ono gwarantować niezmienność przebiegu linii krawężników w planie i profilu podłużnym.
Układanie krawężników może odbywać się albo bezpośrednio na gruncie, albo na ławach fundamentowych (promocja 3 w 1). Wysokość odsłoniętej ściany krawężnika, stanowiącej stopień przy przejściu z jezdni na chodnik, w normalnych warunkach powinna wynosić 12 cm, a w uzasadnionych przypadkach może wahać się w granicach od 6 do 15 cm. Na łukach o promieniu r 15 m należy układać krawężniki łukowe z elementów o odpowiednio dobranym promieniu krzywizny.