Grunty niespoiste

Jeżeli wiercenia próbne mają służyć do ustalenia rodzaju i głębokości fundamentów na palach lub fundamentów filarów mostowych, to wówczas głębokość wierceń powinna objąć: w pierwszym przypadku uwarstwienia przynajmniej do spodu pali, a lepiej jeszcze chociażby parę metrów głębiej, a w drugim - uwarstwienia możliwego rozmycia i warstwy nośne, nadające się do oparcia na nich fundamentu z dodaniem co najmniej paru metrów w głąb (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy budowie większych mostów wiercenia badawcze sięgają kilka metrów poniżej spodziewanego spodu fundamentu.

Ten sam grunt o charakterze spoistym ma zupełnie inną’ wartość pod względem wytrzymałości w zależności od tego czy zawiera w sobie mniej lub więcej wody i w związku z tym jest bardziej lub mniej zagęszczony; prócz tego w wielu wypadkach wartość ta zmienia się po zniekształceniu jego struktury naturalnej. Grunty niespoiste przy tym samym składzie uziarnienia różnią się bardzo znacznie w zależności od stopnia zagęszczenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Z tego wynika, że specjalna uwaga musi być zwrócona na to, aby wykonywać wiercenia nie zmieniając zawilgocenia gruntów, a więc, jak już wspomniano uprzednio, powinno być wykluczone jakiekolwiek dolewanie wody w celu ułatwienia przebicia się przez niektóre warstwy, z wyjątkiem przebijania skał jednolitych lub głazów oraz tych wypadków, gdy utrzymywanie wysokiego poziomu wody w rurze staje się konieczne w celu przeciwdziałania niepożądanemu napływowi do rury drobnoziarnistych niespoistych gruntów (tzw. zjawisko kurzawkowe) (uprawnienia budowlane). Dopuszczenie do wytwarzania się kurzawkowego „korka“ w rurze i wyczerpywanie go może doprowadzić nie tylko do utrudnienia wierceń, lecz i do poważniejszego nieraz zniekształcenia układu uwarstwień w obrębie rury wiertniczej, a więc właśnie w miejscu badania gruntów. Analogicznie gdy powstaje obawa wtargnięcia do rury gruntów spoistych w stanie większego zawilgocenia i wytworzenia się „korka", przeciwdziała się temu przez zamknięcie rury na wierzchu „huczkiem", czyli nakręcaną pokrywą i przez znaczniejsze dodatkowe zagłębienie rury (program egzamin ustny).

Próbki gruntów

Ponieważ z zasady należy pobierać próbki gruntów zachowując naturalne ich zawilgocenie, a nieraz i strukturę, staje się zrozumiałe, że zbieranie próbek gruntu w skrzynkach lub woreczkach, gdzie próbki ulegają wysuszeniu, może być pracą pozbawioną prawie wszelkiej wartości, a nawet w ogóle bezwartościową (opinie o programie).

Do pobierania próbek o nienaruszonej strukturze niezbędne są specjalne końcówki. Można zalecić, jako najprostszą, końcówkę podaną w pracy Schultze i Muhsa. Końcówka ta utworzona jest z cienkościennego (3,5 mm) cylindra wtłaczanego w grunt na dnie otworu wiertniczego. Przy wtłaczaniu, do czego nieraz potrzebowana jest w złożach bardziej spoistych siła 1 T i więcej, grunt wchodzi do cylindra. Po wyciągnięciu z rury wiertniczej żerdzi z końcówką odśrubowuje się cylinder wraz z próbką gruntu i zabezpiecza się ją od wysychania przez szczelne opakowanie od strony dna i wierzchu. W laboratorium wytłacza się próbkę z cylindra za pomocą należycie dopasowanego tłoka (segregator aktów prawnych).

Można spotkać dużo innych końcówek wiertniczych o bardziej złożonej konstrukcji. Są to końcówki zaopatrzone w cylindry z rozbieralnymi cienkimi ściankami, przez co unika się wytłaczania gruntu, albo przeznaczone specjalnie do pobierania próbek gruntów piaszczystych lub pylastych; te ostatnie mają cylindry z urządzeniem do wytwarzania słabego podciśnienia w górnej części (promocja 3 w 1).

Stosowane u nas dotychczas końcówki do pobierania próbek o nienaruszonej strukturze mają zwykle zbyt grube ścianki, co nie tylko niezmiernie utrudnia wtłaczanie, lecz niejednokrotnie może doprowadzać do zbytniego zagęszczania próbki, a więc do niszczenia jej naturalnej struktury.