Nowe ogniwa śrub

Ponieważ w tym typie rusztowania cały ciężar kesonu opiera się na przednim szeregu słupów, nieraz ma ono dążność do odchylania się na zewnątrz. Wprowadzenie ściągów stalowych 1, wiążących dwa dźwigary poziome 2 specjalnie w tym celu utworzone, w łatwy sposób usuwa niebezpieczeństwo odkształcania się rusztowań, jak to parokrotnie zostało na budowach stwierdzone (program uprawnienia budowlane na komputer).

Aby keson można było zawiesić, używa się łańcuchów z długich ogniw i o dużej nośności. Ogniwa 1 o długości około 2 m i średnicy 5-6 cm łączy się za pomocą śrub stalowych i nakładek 2. Górne ogniwo łańcucha ma od dołu ucho do powiązania się z pozostałymi ogniwami, a ku górze ma nacięty gwint na długości przekraczającej długość pozostałych ogniw. Gwint ten przepuszcza się przez sześciokątną nakrętkę i wówczas można za pomocą dźwigni o dużym ramieniu obracać tę nakrętkę, co powoduje ruch śruby w dół (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Gdy keson przygotowany został do opuszczania, naciąga się wszystkie łańcuchy równomiernie, co poznaje się po jednolitym tonie dźwięku przy uderzaniu młotkiem, i następnie na komendę obraca się wszystkie śruby jednocześnie po pół obrotu. Gdy keson obniży się nieco i można dołączyć nowe ogniwa śrub, wówczas przeprowadza się ich włączenie. Robi się to kolejno w ten sposób, że chwilowo sąsiednie łańcuchy przeciąża się o 50% lub wprowadza się wieszary pomocnicze. Niekiedy wprowadza się powiązanie wszystkich dźwigni do obracania nakrętek w jeden system połączony z silnikiem, co przyśpiesza opuszczanie śrub łańcuchowych (uprawnienia budowlane).

Budowa sztucznych wysp na rzekach jest stosunkowo łatwa przy głębokości wody do 1-1,5 m. Przy większych głębokościach trzeba stosować umocnienia na obwodzie wyspy, gdyż nie można dopuścić do jej podmycia i nie można zajmować zbyt dużo miejsca w korycie rzeki, żeby nie zwężać przepływu (program egzamin ustny). Trzeba stosować wówczas pionową obudowę wyspy. Sztuczne wyspy wyprowadza się do wysokości 0,75-1 m ponad wodę. Przy opuszczaniu kesonu z terenu naturalnego lub ze sztucznej wyspy buduje się rusztowania znacznie niższe i prostsze, potrzebne tylko do podnoszenia śluzy wejściowej i rur szybowych w czasie doczepiania nowych przy wydłużaniu szybu (opinie o programie).

Komora robocza

Gdy gotowy keson stoi na naziomie lub na dnie rzeki, opuszczanie go pod sprężonym powietrzem rozpoczyna się od chwili, gdy w komorze roboczej znajdzie się woda. Komorę roboczą należy wówczas zaopatrzyć w następujące podstawowe połączenia: rury szybowe (jedna dla ludzi, druga do usuwania gruntu i dostarczania materiałów), rury doprowadzające powietrze (co najmniej dwie), dwie rury zapasowe o 0 50-75 mm, rury dla przewodów elektrycznych (oświetlenie i telefon) (segregator aktów prawnych).

Zaopatrzenie w powietrze, które musi być czyste i w letniej porze chłodzone, opiera się na następujących obliczeniach zasadniczych:

• trzeba mieć możność wyrzucenia wody z komory roboczej w ciągu dostatecznie krótkiego czasu, np. 1 godziny,
• dostarczane powietrze musi wyrównywać jego ucieczkę przez ściany obudowy komory roboczej, pod nożem oraz przez śluzy,
• ilość dostarczanego powietrza musi być dostateczna dla oddychania ludzi przebywających w kesonie.

Brennecke i Lohmeyer podają następujące wzory na określenie wydajności sprężarki V_r przyjmując V jako objętość wsysanego powietrza w m³/godz. Wzory te przytaczamy z wprowadzeniem pewnych praktycznych uproszczeń. Dla spełnienia pierwszego warunku można obliczeń osobnych nie przeprowadzać, gdyż po zapewnieniu dostarczania powietrza na pokrycie strat przy opuszczaniu, pierwszy warunek będzie również spełniony (promocja 3 w 1).

Do największej wartości określonej według podanych trzech warunków musi być dostosowana wydajność sprężarek i moc silników przyjmując przy obliczeniach 30% zapasu powietrza do oddychania i dodatek od 50% do 100% do ilości powietrza obliczonej na wyrównanie jego ucieczki. Należy przy tym uwzględnić warunki bezpieczeństwa przez podział instalacji na mniejsze jednostki i utrzymywanie jednostek zapasowych. Trzeba jednocześnie umożliwić dostawę energii do napędu sprężarek z dwóch niezależnych źródeł, aby dostawa powietrza mogła być zapewniona stale.