Grunty zbrojone

Twórcą tego nowego tworzywa jest inż. Vidal, a grunty zbrojone znalazły już swoje zastosowanie w praktyce na kilku budowlach Electricite de France.
Do najciekawszych zastosowań gruntu zbrojonego, których projekty Vidal opracował i przebadał na modelach, należą nabrzeża portowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pierwszy, przeznaczony dla jednego z portów sportowych na Morzu Śródziemnym ma głębokość 4 m, drugi przeznaczony jest dla pewnego portu na rzece Sw. Wawrzyńca w Kanadzie i dochodzi do głębokości 15 m.
Istotny element takiego nabrzeża stanowi powłoka (nazywana przez Vidala skórą - peau), złożona z poziomo układanych rynien metalowych odwróconych eliptyczną wypukłością ku wodzie. Każda rynna ma wysokość 0,5 m, grubość elementu walcowanego na zimno ze stopu A64 (aluminium + magnez) wynosi 3 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W danym wypadku powłokę zaprojektowano jako prefabrykowaną - poszczególne rynny przed ustawieniem zespawano ze sobą w płyty o wymiarach 4X10 m i ciężarze 500 kG. Do policzków rynien przyspawano zakotwienia w postaci płaskowników 200×6240 mm, stanowiące równocześnie uzbrojenie gruboziarnistego zasypu. Na tak wykonanej podwodnej części nabrzeża zaprojektowano żelbetowy, prefabrykowany, kątowy mur nadwodny o wymiarach jak na rysunkach (uprawnienia budowlane).

Powłokę nabrzeża 15 m wysokości zaprojektowano z elementów 15×15 m z blachy stalowej 6 mm, o ciężarze 50 000 kG, prefabrykowanych na pochylniach i spławianych na wodę, po czym przeholowanych na miejsce przeznaczenia i ustawionych na uprzednio przygotowanej podsypce. Zakotwienia przewidziano jako taśmy stalowe, także o grubości 6 mm, rozstawione na ok. 1 m.
Górną część powłoki osłonięto drewnianymi odbojnicami. Za murem przewidziano pachoły osadzone na blokach betonowych (program egzamin ustny).

Powłoki metalowe

Powłoki mogą być wykonywane zresztą z oddzielnych elementów „rynnowych” i wtedy połączenia między nimi mogą być dwojakiego rodzaju. Połączenia w kierunku wzdłużnym stanowią blaszane wkładki. Inne rozwiązanie (projekt dla portu w Boulogne). Trudno wypowiedzieć się co do stateczności i trwałości opisanych konstrukcji. Vidal przewiduje, że przetrwają one 30 lat, a tyle mniej więcej, jego zdaniem, wynosi okres amortyzacji nabrzeży i ich wiek eksploatacyjny, potem zwykle muszą one być przerabiane ze względu na zmianę wielkości statków. Koszt budowy w warunkach francuskich równy był przy okładzinach aluminiowych połowie, przy stalowych ze stali handlowej około Vs kosztów masywnego nabrzeża betonowego (opinie o programie).

Aby uniknąć przedwczesnego przerdzewienia, grubości elementów ze stali zwykłej przewymiarowuje się trzykrotnie, lub bardzo starannie ocynkowuje.
Jako zbrojenie gruntu wchodzi w rachubę poza stalą, zwykłą i nierdzewną, oraz stopem aluminiowo-magnezowym, także miedź (bardzo kosztowna), niektóre materiały utwardzane plastycznie, np. z nici szklanych powlekanych żywicą poliestrową lub epoksydową (ewentualnie wzmacnianych nitkami ze stali) oraz nylon i tergal powleczony neoprenem (segregator aktów prawnych).
Prócz powłok metalowych, niezbyt korzystnych pod względem wyglądu, zaczęto stosować po roku 1970 powłoki z elementów żelbetowych o kształcie zbliżonym do kwadratu (z wycięciami w narożach). Każdy element powłoki kotwi się osobno dwoma płaskownikami, stanowiącymi równocześnie uzbrojenie gruntu. Nabrzeże opisywanego typu z powłoką z elementów żelbetowych, już zrealizowane we Francji (promocja 3 w 1).

Vidal wynalazł także specjalne bloczki, mogące stanowić wypełnienie narzutów o dużej stateczności. Podobne do ciężarków gimnastycznych, noszą nazwę dwukul (biboules) - może lepiej kul sprzężonych i składają się każdy z dwu nieforemnych kul betonowych połączonych stalowym obetonowanym prętem. Narzut z takich dwukul może samodzielnie utrzymywać się pionowo na dużą wysokość.