Grupa robót remontowych

Jedyną podstawą włączenia określonego elementu do remontu jest jego stan faktyczny, stwierdzony przez służbę techniczną użytkownika (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do grupy robót remontowych zalicza się również:

1. budowę brakujących urządzeń sanitarnych i gospodarczych,
2. wykonanie bądź naprawę zniszczonej elewacji,
3. budowę (zakładanie) brakujących urządzeń związanych z zabezpieczeniem mienia społecznego bądź indywidualnego mieszkańców.

Niezależnie od zmian jakościowych zachodzących w poszczególnych elementach budynku, w czasie żywotności eksploatacyjnej tych elementów i całego budynku następuje, jak już wspomniano, zużycie moralne urządzeń, wyposażenia oraz rozwiązań, a więc w efekcie całych budynków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ta degradacja niematerialna budynków, której istota została wyjaśniona wyżej, stwarza także konieczność stosowania robót naprawczo-remontowych, a raczej modernizacji, dlatego problematyka ta znajduje się również w niniejszej książce (uprawnienia budowlane).

Badania Instytutu w Hanowerze pozwoliły stwierdzić, że nakłady eksploatacyjne na bieżące konserwacje i remonty budynku są w poszczególnych państwach tym wyższe, im wyższy jest stopień uprzemysłowienia budownictwa. Przy czym im częstsze są okresowe bieżące konserwacje, tym koszty eksploatacyjne są niższe, ponieważ zwiększony zostaje okres pomiędzy remontami kapitalnymi (program egzamin ustny).

Problem konserwacji budynków

To stwierdzenie określa wagę robót konserwacyjnych i remontowych pośrednich.

Naprawy pierwszych lat użytkowania budynków to:

• stała konserwacja elementów, detali i wyposażenia budynku,
• roboty remontowe wykonywane w okresie rękojmi za ukryte wady,
• remonty interwencyjne (opinie o programie).

Problem konserwacji budynków nie jest do chwili obecnej unormowany przepisami. Przede wszystkim brakuje zarządzeń regulujących warunki i zakres konserwacji oraz terminy, w jakich powinno się wykonywać te roboty, nawet pod groźbą utraty zobowiązań wynikających z rękojmi dla przypadków, w których nie wykonuje się konserwacji. Szczególnie ostro występuje to w przypadku konserwacji pokryć dachowych i stolarki okiennej i balkonowej. W wielu przypadkach przyczyną przecieków były drobne uszkodzenia pokrycia spowodowane przez mieszkańców, które powinny być usunięte w robotach konserwacyjnych.

Inną przyczyną przecieków do mieszkań były braki w okitowaniu okien. Wykonywane kiedyś obowiązkowo dwa razy w roku przeglądy rynien i rur spustowych, połączone z ich oczyszczeniem i regulacją, obecnie nie są wykonywane (segregator aktów prawnych). Powoduje to niedrożność rynien i rur i w efekcie zalewanie wodami opadowymi ściany zewnętrznej. Nowe formy organizacyjne, w jakich znalazły się nasze nowe zasoby mieszkaniowe, nie zawierają jeszcze koniecznych dla tych zasobów zasad konserwacji. Wynika to również z faktu, że użytkownicy dostali w użytkowanie budynki nowe, dość solidnie zbudowane, sądzili więc, że na rozwiązanie problemów konserwacji i remontów pozostaje dużo czasu.

W zakresie wykonywania remontów interwencyjnych nabrano już dużego doświadczenia. Występujące w szerokim zakresie wady technologiczne były usuwane początkowo doraźnie w sposób niezorganizowany, jednak po stwierdzeniu, że jest to problem bardzo istotny, przystąpiono do opracowania programu usuwania wad i uporządkowania spraw formalnoprawnych prowadzących m.in. do ustaleń sposobu finansowania i zasad partycypacji stron w ponoszonych kosztach.

Podstawowym aktem w tej sprawie była wspólna decyzja Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych oraz Gospodarki Komunalnej z dnia 31 sierpnia 1970 r. dotycząca likwidacji wad w budynkach mieszkalnych zrealizowanych metodami uprzemysłowionymi (promocja 3 w 1). Decyzja ta zawiera postanowienie, że „Likwidacja wad w budynkach mieszkalnych zrealizowanych metodami uprzemysłowionymi w latach 1958-1966 powinna być zakończona do końca 1972 r.”, oraz precyzowała sposób pokrywania kosztów poniesionych w związku z likwidacją wad.