Badanie czasu wiązania cementów

Pomiar przepływu powietrza przez próbkę należy wykonać tak samo jak przy cechowaniu aparatury. Pomiar czasu t w sek wykonuje się dla dwu próbek z tego samego cementu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Szczegółowe wiadomości o istocie tężenia spoiw, wpływie różnych czynników na czas wiązania oraz na temat fałszywego wiązania podaje Bukowski w pracy, Tutaj zostaną podane tylko metody badania czasu wiązania.

We wszystkich prawie krajach używany jest do określania początku i końca wiązania zaczynu cementowego aparat Vicata. Szczegółowy sposób pomiaru podany jest w PN-63/B-C4300.
Propozycje zawarte w normie krajów RWPG w zasadzie przyjmują ten sam sposób pomiaru, natomiast dla międzynarodowej normy ISO zgłoszone są propozycje badania czasu wiązania cementu nie w zaczynie a w zaprawie normowej Vs typu ISO (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przy zastosowaniu aparatu Vicata do pomiaru początku i końca wiązania zaprawy należałoby stosować igłę Vicata o ciężarze 1000 G.

Oprócz podanej metody stosowane są i inne, np.:
- metoda oparta na pomiarze natężenia prądu elektrycznego przepływającego przez próbkę wiążącą,
- metoda oparta na pomiarze stałej dielektrycznej,
- metoda wykorzystująca fale dźwiękowe i ultradźwiękowe,
- metoda określająca stopień gęstnienia zaczynu z ilości zaczynu wypływającego w jednostce czasu z wibrowanego zbiornika pomiarowego (wiskozymetr wibracyjny) (uprawnienia budowlane),
- metody związane z procesami kalorymetrycznymi w wiążącym cemencie itd.

Placki z płytkami

O jakości spoiwa pod względem zmiany objętości decyduje praktycznie jego odporność na pęcznienia i skurcz. Badania zmian skurczowych zaprawy cementowej nie są u nas objęte normalizacją, natomiast pęcznienie czyli stałość objętości bada się wg normy polskiej metodą Le Chateliera i na plackach z zaczynu normowego oraz wg normy RWPG PC 138-65 również na plackach z zaczynu normowego i metodą Kałłanniewa (program egzamin ustny). Badanie zmiany objętości na plackach z zaczynu normowego wg przepisów polskich. Do badania potrzebne są następujące przyrządy.

Dwie skrzynie metalowe lub drewniane o wymiarach 250×55 cm i wysokości 16 cm, zaopatrzone w pokrywy obite wojłokiem i ruszty drewniane lub metalowe. W jednej skrzynce na dnie powinna znajdować się cienka warstwa wody, druga skrzynia powinna być napełniona wodą. Naczynie metalowe o wymiarach 45X15 cm i wysokości 15 cm z pokrywą oraz rusztem usytuowanym na wysokości 10 cm. W naczyniu powinno być ok. 7 cm wody (opinie o programie). Temperatura otoczenia i wszystkich używanych materiałów powinna wynosić 17-f-20°C.

Z cementu przesianego przez sito 1000 mm odważa się 300±1 G, miesza z właściwą ilością wody i ugniata przez 3 min. Następnie formuje się z tego 3 kule o średnicy ok. 4 cm, układa je na szklanych płytkach natłuszczonych i lekko potrząsa by utworzyły się w nich placki grubości 1 cm i średnicy 7-8 cm. Placki z płytkami należy umieścić na okres 24 godz w pierwszej skrzyni, po czym zdjąć je z płytek. Jeden placek zostawia się na powietrzu w laboratorium na 27 dni, drugi zanurza w wodzie w drugiej skrzyni na przeciąg 27 dni, trzeci umieszcza na ruszcie w metalowym naczyniu, które po przykryciu podgrzewa się do wrzenia wody (segregator aktów prawnych). Wrzenie należy podtrzymywać przez 3 godz, później zostawić naczynie do ochłodzenia i wyjąć placek.

Po 28 dniach sprawdza się, czy placki nie mają pęknięć promieniowych i spaczeń, które są oznaką spęcznienia. Dla jednego cementu należy przeprowadzić co najmniej dwa oznaczenia. Badanie zmiany objętości na plackach z zaczynu normowego wg normy GWPG. Stosowane są następujące przyrządy.

Wanna ze szczelną pokrywą 2 z ocynkowanej stali lub mas plastycznych oraz rusztem 1, pod którym jest woda. Zbiornik do gorącej kąpieli (promocja 3 w 1). Woda w zbiorniku powinna zakrywać placki umieszczone na ruszcie do wysokości 4-1-6 cm. Autoklaw z manometrem, dostosowany do ciśnienia 20 atm pary wodnej. Przebieg badania jest następujący.