Guma

Guma mogła być stosowana do wykonywania przegubów i łożysk mostowych dzięki dwóm osiągnięciom:
- wynalezieniu nowego rodzaju kauczuku syntetycznego (program uprawnienia budowlane na komputer),
- wynalezieniu sposobów zbrojenia warstw kauczuku dla zwiększenia ich wytrzymałości na ściskanie i dla zmniejszenia ich odkształcalności pod działaniem sił ściskających przy jednoczesnym zachowaniu odkształcalności kątowej umożliwiającej wzajemne przesunięcia płyt.

Nowy rodzaj kauczuku syntetycznego był wynaleziony około 1930 r. w Stanach Zjednoczonych i produkowany pod nazwą „neoprene” przez firmę Dupont de Nemours. Ma on prawie takie same własności odkształceniowe jak kauczuk naturalny, lecz różni się od niego niemal zupełną odpornością na starzenie się i korozję (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Dla tych zalet „neopren” znalazł zastosowanie w wielu dziedzinach, przede wszystkim w przemyśle chemicznym i w budowie maszyn, a później w budownictwie. Stosowano go na uszczelki złączy, sprzęgła samochodowe, przewody i naczynia kwasoodporne, powłoki zbiorników.

Pomysł uzbrojenia płyt kauczukowych za pomocą siatek drucianych, układanych przed ich zespoleniem przez sklejanie lub wulkanizowanie między warstwami kauczuku, zawdzięczamy E. Freyssinetowi. Pomysł ten został opatentowany w 1954 roku pod nazwą „Dispositif de liaison elastique a u.n ou pleusieurs degres de liberte”. Później uzbrojenie siatkami zastąpiono uzbrojeniem blachami.
Znaną więc dawniej koncepcję zastosowania łożysk gumowych do przenoszenia sił uzupełniono dwoma nowymi elementami: zastosowaniem kauczuku syntetycznego - neoprenu oraz wprowadzeniem uzbrojenia tego kauczuku (uprawnienia budowlane).
Pierwszy most na łożyskach z płyt kauczukowych wykonano we Francji w 1932 roku. Był to most kolejowy. Łożyska kauczukowe zastosowano dla zmniejszenia wpływu obciążeń dynamicznych na przęsła i podpory.
Pierwsze łożyska umożliwiające przesunięcia poziome i pochylenia przęsła względem podpór zastosowano w roku 1945 w budowie wiaduktu w Le Bourget pod Paryżem. W latach 1945-1958 wybudowano we Francji, Algierii i Tunezji około trzydziestu mostów ustawiając przęsła na łożyskach kauczukowych. W Niemczech Zachodnich pierwsze przęsła na łożyskach kauczukowych ustawiono w 1957 roku budując ich kilkadziesiąt do roku 1960.

Zakład Technologii Kauczuku

W Polsce Zakład Technologii Kauczuku i Gumy Politechniki Gdańskiej przy współudziale Katedry Budowy Mostów Politechniki Warszawskiej wykonał pierwsze próbne łożyska gumowe uzbrojone blachami stalowymi w 1962 roku, zaś pierwszym mostem, którego przęsła ustawiono na takich łożyskach, był most przez rzekę Strugę w Zielonce zbudowany w 1963 roku (program egzamin ustny).
Łożyska gumowe mają następujące zalety:
- łatwość produkcji i taniość,
- łatwość wbudowywania,
- mniejszą wysokość od innych łożysk,
- zdolność przenoszenia przesunięć i obrotów we wszystkich kierunkach, szczególnie cenną w szerokich mostach,
- zdolność częściowej amortyzacji wpływów dynamicznych taboru na konstrukcję przęseł i podpór,
- dużą nośność,
- zbędność konserwacji i niezawodność działania.
- wynalezienie rodzajów gumy nie starzejących się w ciągu dostatecznie długiego czasu, nie ulegających korozji i nie zmniejszających swych własności odkształceniowych przy obniżeniu temperatury do -10°C, a nawet do -20 czy też -30°C zależnie od klimatu miejscowości, w której most jest położony (opinie o programie).

Oprócz pokonania tych trudności zastosowanie przegubów i łożysk gumowych w mostach wymagało dostosowania ich nie tylko do przenoszenia sił, lecz też do umożliwienia wzajemnych przesunięć i obrotów rozdzielonych nimi części konstrukcji.
Guma mogła być stosowana do wykonywania przegubów i łożysk mostowych dzięki dwóm osiągnięciom:
- wynalezieniu nowego rodzaju kauczuku syntetycznego,
- wynalezieniu sposobów zbrojenia warstw kauczuku dla zwiększenia ich wytrzymałości na ściskanie i dla zmniejszenia ich odkształcalności pod działaniem sił ściskających przy jednoczesnym zachowaniu odkształcalności kątowej umożliwiającej wzajemne przesunięcia płyt (segregator aktów prawnych).

Nowy rodzaj kauczuku syntetycznego był wynaleziony około 1930 r. w Stanach Zjednoczonych i produkowany pod nazwą „neoprene” przez firmę Dupont de Nemours. Ma on prawie takie same własności odkształceniowe jak kauczuk naturalny, lecz różni się od niego niemal zupełną odpornością na starzenie się i korozję.
Dla tych zalet „neopren” znalazł zastosowanie w wielu dziedzinach, przede wszystkim w przemyśle chemicznym i w budowie maszyn, a później w budownictwie. Stosowano go na uszczelki złączy, sprzęgła samochodowe, przewody i naczynia kwasoodporne, powłoki zbiorników (promocja 3 w 1).