Gwałtowne wiatry

Jednym z najpotężniejszych niebezpieczeństw, któremu muszą stawić czoła ludzie żyjący w strefie zwrotnikowej, jest cyklon tropikalny. Wirowy sztorm średnicy około 800 kilometrów ma charakterystyczne, pozbawione chmur „oko" średnicy 16-40 kilometrów, wokół którego szaleją gwałtowne wiatry. Co roku nad oceanami całego świata tworzy się 80-100 takich sztormów, które powodują straty wartości około 10 miliardów dolarów i pozbawiają życia 20000 ludzi. Na Atlantyku nazywa się je huraganami, na północnym Pacyfiku - tajfunami, na Filipinach - baguios, w Australii - willy-willy, a w północnej i południowo-zachodniej części Oceanu Indyjskiego - po prostu cyklonami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Termin „cyklon” pochodzi od greckiego słowa kyklon, które oznacza „zwinięty wąż”. Ojczyzną słowa „huragan" jest Ameryka Środkowa, gdzie używano terminu hurakan na określenie potężnych wiatrów, a można je odnieść również do Hunrakena, którego Majowie czcili jako boga sztormowej pogody (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Obecnie każdemu cyklonowi tropikalnemu, który pojawia się nad Atlantykiem, nadaje się imię ludzkie rozpoczynające się od kolejnej litery alfabetu, co roku od nowa rozpoczynając od A.

Nazwa tych stref wywodzi się od staro- angielskiego słowa „doi", oznaczającego „nudny, ospały". Termin ten jest jednak nieco mylący, gdyż od czasu do czasu cisza rejonu „doldrums" przerywana bywa gwałtownymi, szkwałowymi burzami, które - jeśli przesuwają się ku biegunom, w strefy pasatów - mogą stać się zaczątkiem huraganu. Większość z nich wędruje tysiące mil na zachód ponad Atlantykiem i nie rozwija się bardziej; czasami jednak jakiś czynnik wyzwala mechanizm niszczycielskiej transformacji takiego sztormu (uprawnienia budowlane).

Wał chmur

Powodem może być okres silnego nagrzewania powierzchni oceanu, gdy jej temperatura przekracza 27 C, albo z powodu wzmacniającego działania wiejących na dużych wysokościach wiatrów, pod którymi przesuwają się owe układy baryczne. Bez względu jednak na to, jaki jest rzeczywisty powód, wiatry takiego sztormu przekształcają się w cyrkulację typową dla huraganów. Spiralne wstęgi burz gwałtownie rozbudowują się aż do najwyższych warstw atmosfery, w których przebiegają procesy pogodowe, wreszcie wiatry osiągają próg 120 kilometrów na godzinę. W ciągu każdego roku nad Atlantykiem pojawia się przeciętnie ponad 100 takich zaburzeń, ale tylko sześć z nich rozwija się w dojrzałe, straszliwe huragany (program egzamin ustny).

 Obecnie w Stanach Zjednoczonych błąd w prognozie określającej miejsce, w którym huragan dotrze do wybrzeża, wynosi przeciętnie 190 kilometrów dla prognozy dwudziestoczterogodzinnej i 400 kilometrów - dla prognozy czterdziestoośmiogodzinnej (opinie o programie). W ostatnich latach synoptycy nie zdołali zmniejszyć tych błędów. Powstało zatem pytanie, czy jest to w ogóle możliwe? Wydaje się bowiem, iż oko huraganu porusza zostanie następny komunikat. Na przykład w sierpniu 1979 roku ewakuowano 50000 mieszkańców Miami Beach z powodu nadchodzącego huraganu „Dawid", a uderzył on w odległości 80 kilometrów na wschód, w West Palm Beach (segregator aktów prawnych).

Kiedy w sierpniu 1980 roku nadchodził huragan „Allen", kilkanaście tysięcy ludzi uciekło z wybrzeża Teksasu, gdyż zapowiadano wiatry prędkości 320 kilometrów na godzinę. Ich propozycja polega na tym, by rozsiać chemikalia w pierścieniu chmur w dużej odległości od oka. Spowodowałoby to większe opady deszczu, co z kolei wyzwoliłoby więcej ciepła i utworzyło inny wał niebotycznych chmur. Dowiedziono, że nowy wał chmur zmniejszyłby dopływ energii do oka sztormu, łagodząc w ten sposób furię wiatrów (promocja 3 w 1). Sukces osiągnięto podczas realizacji projektu o nazwie „Stormfury”. W trakcie eksperymentów z huraganem „Debbie" w roku 1969, prędkość wiatru po rozsianiu chemikaliów w chmurach spadała momentami o 30%.