Gzymsy ceglane

Gzymsy ceglane uzbrojone górą. Gzymsy ceglane z większym wyskokiem można wykonywać przez ułożenie dolnej warstwy wyskoku, jako wspornikowej płaskiej płyty uzbrojonej od góry
płaskownikami, a przy ich braku stalą okrągłą. Płytę tę wykonuje się z cegieł na rąb, przy użyciu mocnej zaprawy cementowej 1 : 3-Hl : 4 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Grubość płaskowników wynosi 2-3 mm. wysokość zaś 15-25 mm. Taka płyta jest mocną konstrukcją, ale wykonanie jej jest kosztowne ze względu na konieczność stosowania deskowań z odpowiednim podparciem. Aby uniknąć wysokich rusztowań, można podeprzeć deskowanie balami drewnianymi rozstawionymi w odstępach ok. 1,5 m i przepuszczonymi przez tymczasowe gniazda w murze oraz umocowanymi w tylnym końcu do stropu za pomocą poprzecznej beleczki.

Za pomocą tej beleczki i klinów reguluje się poziom deskowania pod płytę (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Gzymsy powinny być należycie zabezpieczone od przenikania w głąb muru wody i to zarówno od góry, jak i z boków. Przede wszystkim należy ochronić gzymsy od zatrzymywania się wody na ich wierzchniej płaszczyźnie i umożliwić bezpośredni odpływ wody w dół, bez jej ściekania po powierzchniach elewacyjnych gzymsu.

Z wyjątkiem jedynie przypadku, gdy górna powierzchnia gzymsu jest chroniona przez pokrycie dachowe, należy ją wykonywać ze spadkiem na zewnątrz. Tylko w kamieniach bardzo szczelnych, o minimalnej nasiąkliwości, można pozostawić górną powierzchnię gzymsu bez zabezpieczenia, należy przy tym bardzo starannie uszczelniać szwy poprzeczne kitem asfaltowo-azbestowym lub też zaprawą cementową z domieszką środka wodochronnego.

We wszystkich innych przypadkach górna powierzchnia gzymsu powinna być pokryta warstwą ochronną; najczęściej stosuje się do tego celu blachę cynkową (uprawnienia budowlane).
W celu zabezpieczenia od ściekania wody po gzymsie stosuje się tzw. łzawniki (kapinosy), tj. występy w dół, o wysokości ok. 2 cm i szerokości ok. 5 cm na końcu wspornika jak również odgięcia w dół blach ochronnych. Przykład zabezpieczenia gzymsu między-piętrowego lub cokołowego ceglanego. Blacha cynkowa o grubości 0,64-0,7 mm jest u dołu podwinięta w taki sposób, że tworzy ona łzawnik (kapinos).

Przymocowanie blachy

Przymocowanie blachy wykonane jest od dołu za pomocą koteweks z drutu, zaczepionych na gwóźdź i wpuszczonych w spoiny poprzeczne, przylutowanych do blachy i pokrytych oblutowanymi czapeczkami, a od góry - przez wpuszczenie w spoinę wsporną i zaklinowanie hakami ocynkowanymi. Kotewki zakłada się w gzymsach wieńczących w odstępach 304-40 cm, a w mniejszych gzymsach międzypiętrowych i podokiennych w odstępach 50-60 cm (program egzamin ustny).

Zabezpieczenie od zaciekania ławy podokiennej ceglanej przedstawiamy w kilku odmianach, a gzymsu głównego w części 2 tomu II Budownictwa ogólnego (W. Żenczykowskiego, wyd. IBB 1947).
Pilastry są to pionowe prostopadłościenne występy ze ścian z jednej lub dwóch stron. Mają one znaczenie estetyczno-architektoniczne i konstrukcyjne (opinie o programie).

Stosując pilastry jako elementy pionowe można kształtować wygląd zewnętrzny budynku, wydzielać poszczególne płaszczyzny, części brył itd. Często podporom łuków nadaje się kształt V* lub 3/4 kolumn w różnych stylach. Wąski wysoki pilaster nazywa się lizeną.
Ze względów konstrukcyjnych pilastry stosowane są w celu wzmocnienia murów i zwiększenia ich stateczności, zwłaszcza jeśli chodzi o wysokie ściany niestężone poprzecznie, jakie często spotykane są w halach fabrycznych, kościołach itp.

W konstrukcjach szkieletowych lub ramowych pilastry tworzone są przez wystające z powierzchni ścian słupy lub ich oblicowania (segregator aktów prawnych). W szczególnych przypadkach pilastry mogą być stosowane do oparcia szyn suwnicowych.
Ryzality są to pionowe prostopadłościenne występy z powierzchni elewacyjnych ścian o długości w rzucie poziomym zwykle większej niż pilastry. Ryzalit narożny budynku występuje zwykle z obydwóch zbiegających się ścian. Ryzality mają znaczenie architektoniczne (promocja 3 w 1).