Dobór i układanie kruszywa grubego

Cement powinien charakteryzować się możliwie małym skurczem, a w przypadku wykonywania betonów o dużych masywach niskim ciepłem hydratacji (program uprawnienia budowlane na komputer). W krajach o rozwiniętej technice wykonywania takich betonów produkuje się specjalne cementy. Wybór rodzaju i marki cementu zależy od założonych właściwości betonu i wielkości wykonywanego elementu.
Do betonów o dużych masywach stosuje się z reguły cementy hutnicze ze względu na ich niską kaloryczność.

Woda stosowana do zapraw powinna odpowiadać tym samym warunkom, co woda zarobowa mieszanki betonowej. Ilość wody waha się w granicach 35 do 60% ciężaru cementu w zależności od ilości piasku i wielkości ziarn w stosie kruszywa grubego. Im mniejsze są ziarna w stosie, tym zaprawa musi być bardziej płynna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Maksymalna średnica ziarn stosu kruszywa, do którego wtłacza się mieszankę spoiwową, uzależniona jest w zasadzie tylko od typu’konstrukcji. Stosowano już praktycznie kruszywo o średnicy ziarn od 500 mm.

Praktycznie nie stosuje się kruszywa o ziarnach mniejszych od 30 mm, a nawet 40 mm, gdyż tworzy ono zbyt małe jamy dla odpowiednio swobodnego przepływu wtłaczanej zaprawy. Należy jednak dążyć do stosowania kruszywa o możliwie najmniejszej średnicy (uprawnienia budowlane).
Kruszywo może być otoczakowe lub łamane, ale w każdym przypadku musi ono być bez zanieczyszczeń pylastych.

Zanieczyszczenia, zwłaszcza gliniaste, obniżają przyczepność zaprawy do kruszywa lub nawet utrudniają szczelne wypełnienie jam stosu. W większości przypadków kruszywo wymaga przemywania. Z kruszyw o większej chropowatości powierzchni uzyskuje się betony o wyższej wytrzymałości. Skład granulometryczny kruszywa nie jest z reguły projektowany, ale pożądane jest, aby kruszywo miało, w ramach przyjętego uziarnienia, jak najmniejszą jamistość ze względu na ilość zużywanej zaprawy (program egzamin ustny).

Zależność pomiędzy jamistością kruszywa grubego a ilością zużywanego cementu. Ze względu na rodzaj kruszywa, obowiązują tu podobne zasady jak w betonie tradycyjnym. Wyjątek stanowi wytrzymałość skały, z której pochodzi kruszywo. Ponieważ kruszywo nie jest tu mieszane w betoniarce, tym samym nie jest narażone na rozbijanie i w związku z tym nie musi wykazywać zbyt dużej wytrzymałości. Bardzo korzystne jest kruszywo węglanowe, gdyż wykazuje dużą przyczepność do zaprawy.

Transporter

Kruszywo układa się w miejscu przeznaczenia bezpośrednio zrzucając z wywrotek lub (korzystniej) za pośrednictwem transportera. Transporter może być zaopatrzony w rękaw, który pozwala na równomierne rozprowadzanie kruszywa.
Kruszywo grube daje się wprawdzie zagęścić o ok. 10 w stosunku do luźno ułożonego, ale zabieg ten jest rzadko stosowany, gdyż podczas wibrowania wiele ziarn ulega rozdrobnieniu zapylając pozostałe ziarna (opinie o programie).

Praktyka wykazała, że stosując kruszywo o ziarnach większych od 150 mm powinno się takie ziarna układać na zasadzie „rodzynków”, a zatem celowo i świadomie umiejscawiając je tak, żeby duże okruchy kamienne były od siebie oddzielone warstwą drobniejszego kruszywa. W większości przypadków kruszywo układa się po uprzednim ustawieniu rur iniekcyjnych. Ustabilizowanie rur wymaga jednak odpowiedniego rusztu, co podnosi koszt pracy. Stosuje się więc zatem i zapuszczanie rur po ułożeniu kruszywa, ale jest to możliwa tylko w przypadku zastosowania kruszywa otoczakowego i o frakcji nic większej jak do 100 mm (segregator aktów prawnych).

Mieszankę spoiwową wtłacza się do stosu kruszywa za pośrednictwem metalowych iglic iniekcyjnych. poprowadzą się ją natomiast systemem przewodów z jednego głównego przewodu prowadzącego od pompy przez rozdzielnik do przewodów podłączonych do poszczególnych iglic. Zestaw sprzętu składa się z:
- urządzeń dostarczających składniki zaprawy,
- mieszarki,
- zbiornika pośredniego (wyrównawczego),
- pompy tłoczącej,
- przewodu głównego,
- rozdzielnika,
- przewodów rozprowadzających,
- iglic iniekcyjnych,
- rur kontrolnych (promocja 3 w 1).