Horyzont geograficzny

Czynnikiem stymulującym przemierzanie Europy były pielgrzymki do europejskich miejsc kultu religijnego (m.in. Reims, fours, Bari, Asyż, Santiago de Compostela), które przybrały na sile szczególnie po opanowaniu Ziemi Świętej przez muzułmanów. Bodźcem do bliższych wędrówek były także święta kościelne oraz odpusty, jakie przy tej okazji można było uzyskać, i choć nie przyczyniły się one bezpośrednio do poznania kontynentu, to jednak oddziaływały na aktywizację gospodarki ośrodków miejskich i handlu, stanowiącego wówczas jeden z podstawowych czynników przesuwania się horyzontu geograficznego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Istotny wkład w poszerzenie wiedzy o ówczesnej Europie wnieśli podróżnicy żydowscy. Ibrahim ibn Jakub (X w.) zebrał wiele cennych wiadomości o Niemczech, Czechach i innych krajach słowiańskich - m.in. o Polsce. Beniamin z Tudeli przekazał szczegółowe informacje dotyczące krajów, jakie zwiedził w latach 1160-1173, podróżując z Saragossy przez Katalonię, Francję, Włochy do Konstantynopola i dalej aż na Bliski Wschód, a następnie przez Nubię, Egipt, Sycylię, Włochy i Niemcy z powrotem do Hiszpanii. Jakub Petacia z Pragi w latach 1175-1190 przemierzył Polskę i Ruś, docierając następnie aż na Bliski Wschód i przez Grecję wracając do kraju (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dokładny opis Europy

Ważną rolę w historii poznania Europy odegrali także uczeni i podróżnicy arabscy, którzy stworzyli wiele opisów jej krain, opierając się na źródłach antycznych weryfikowanych podczas własnych podróży. Ahmed ibn Eadlan (X w.) opisał Nizinę Nadkaspijską i Powołże, a takie jako pierwszy sporządził uporządkowany wykaz rzek Niziny Nadkaspijskiej. Xll-wieczny uczony i podróżnik Muhammad, nadworny geograf i kartograf króla normandzkiego Rogera II, opracował fundamentalne dzieło zw. Księgą Rogem, w którym zawarł dokładny opis ówczesnej Europy, uwzględniając nawet obszary sięgające aż po pn. Norwegię oraz Islandię (znalazły się w nim także wzmianki o wielu miastach Polski). Jeden z największych arabskich podróżników wszech czasów ibn Battuta (XIV w.) podczas kolejnej wyprawy odwiedził w 1333 Europę Wschodnią dotarł przez Krym nad dolną Wołgę, a następnie przemierzył Nizinę Nadkaspijską (uprawnienia budowlane).

Najważniejsze informacje o Europie Wschodniej zostały zawarte w Powieści dorocznej (ok. 1113) autorstwa prawdopodobnie mnicha kijowskiego Nestora, który wykorzystał relacje kupców przemierzających szlaki handlowe, łączące Bałtyk z Morzem Śródziemnym (tzw. szlak od Waregów do Greków). Pn. wsch. Europa została natomiast poznana dzięki wyprawom Rusinów, którzy w XII XX’ w. podporządkowali sobie Półwysep Kolski, przemierzyli Laponię, a także dotarli na wsi h. aż do Uralu (program egzamin ustny).

Wraz z eksploracją nowych kontynentów podejmowano w XVI w. wyprawy odkrywczo-badawcze na terenie Europy, w jej pn.-wsch. rejony, które z racji swego położenia z dala od szlaków handlowych wciąż jeszcze pozostawały niezbadane (opinie o programie). Poznanie Skandynawii zawdzięczała ówczesna Europa braciom Minssonjensowi i Olofowi, którzy dostarczyli wiele cennych informacji na jej temat, co pozwoliło na stworzenie szczegółowych map jej wnętrza. Europa Wschodnia została natomiast poznana dzięki wyprawom wojennym pozostającego w służbie carów atamana kozackiego Jermaka Timofiejewicza oraz geografa austriackiego Zygmunta von Herbersteina, który w latach 1517-1526 przebywał w państwie moskiewskim jako poseł cesarski (segregator aktów prawnych).

Organizowane w następnym stuleciu wyprawy przybrały bardziej naukowy charakter, rozpoczęto również wówczas zakrojone na szeroką skalę prace kartograficzne. W latach 1603-1626 eksplorację Skandynawii prowadził Szwed Andreas Bureus, który sporządził liczne mapy, zarówno wnętrza półwyspu (jako pierwszy zlokalizował m.in. jeziora Wetter i Wener, zaznaczył wiele rzek Fennoskandii oraz ich działy wodne), jak i jego wybrzeży z pobliskimi wyspami. Pod jego kierunkiem pracował w 163.3 szwedzki topogral Olof Gangius, którego badania umożliwiły następnie sporządzenie pierwszego geograficznego opisu Finlandii (promocja 3 w 1).