Hydroliza

Nic dziwnego, że zapotrzebowanie drewna na produkcję celulozy i ścieru rośnie ustawicznie i osiąga duże rozmiary; obrazuje to załączony wykres (program uprawnienia budowlane na komputer).
W roku 1947 światowe zużycie drewna na ten cel wynosiło 119 mil. m:i. Dotychczas jest to w ogromnej większości drewno iglaste, drewno liściaste stosuje się w nieznacznej tylko ilości.

W celu zaspokojenia stale rosnących potrzeb przemysłu celulozowego trzeba wciągnąć do produkcji drewno liściaste, np. drewno bukowe i drewno z tropikalnych lasów liściastych, oraz stworzyć rezerwy surowca celulozowego oparte na plantacjach topoli, wierzby lub innych szybko rosnących drzew (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W wyniku hydrolizy niskowartościowego drewna i odpadów drzewnych, czyli tzw. scukrzania drewna, otrzymuje się cukry proste, dające w dalszym przerobie alkohol etylowy oraz białko jadalne i pastewne. Opracowane dotychczas metody wymagają udoskonalenia; w przyszłości hydroliza drewna może odegrać dużą rolę w życiu gospodarczym (uprawnienia budowlane).

Na tej drodze szukać można zużytkowania bezwartościowych dotychczas i kłopotliwych odpadów przemysłowych i leśnych.
Za pomocą pirolizy (suchej destylacji) przerabia się lepsze sortymenty drewna opałowego na kwas octowy, alkohol metylowy, oleje drzewne, węgiel i smołę drzewną, która stanowi punkt wyjściowy do wyodrębnienia szeregu cennych związków chemicznych.

W wyniku ekstrakcji otrzymuje się z karpiny przemysłowej (sosnowe drewno pniakowe, które dojrzewało w ziemi 7 do 10 lat) terpentynę i kalafonię (program egzamin ustny).
Drewno dębowe i drewno szeregu gatunków zagranicznych oraz kora świerkowa, dębowa i wierzbowa stanowią surowiec dla otrzymywania garbników.
Chemiczne metody przerobu drewna dają możność bardziej racjonalnego i celowego wykorzystania drewna niż ma to miejsce w obróbce mechanicznej; w przeróbce chemicznej wykorzystanie surowca drzewnego wynosi 50-90%, w obróbce mechanicznej około 25%. Toteż na chemiczny przerób drewna przesuwa się punkt ciężkości zarówno dociekań naukowych, jak przyszłej rozbudowy przemysłu drzewnego. W Polsce obróbka mechaniczna przeważa dotychczas nad chemicznym przerobem drewna, stosunek ten ulega jednak stopniowym zmianom na korzyść przerobu chemicznego i mechaniczno-chemicznego (opinie o programie).

Surowiec energetyczny

Jedną z dziedzin zastosowania stanowi spalanie drewna w celu uzyskania energii cieplnej zarówno w gospodarstwie domowym, jak w zakładach przemysłowych. Na opał przeznacza się drewno niskiej jakości (drewno wadliwe, drewno gałęziowe), którego nie umie się dotychczas wykorzystać dla celów użytkowych, oraz trociny i część innych odpadów obróbki przemysłowej.
Ze stanowiska historycznego drewno stanowi najdawniej stosowany surowiec energetyczny.

W obecnych warunkach dążeniem drzewnictwa jest ograniczenie spalania drewna do minimum, gdyż stanowi ono zbyt cenny surowiec, by można je użytkować w sposób tak mało ekonomiczny (segregator aktów prawnych).
Poważnym krokiem naprzód w technice spalania drewna i odpadów drzewnych jest zastosowanie generatorów na gaz drzewny. Rozdrobnione drewno, brykiety z trocin lub węgiel drzewny poddaje się zgazowaniu, a_ otrzymany gaz stosuje się do napędu silników spalinowych samochodowych, traktorowych lub stacyjnych. Do napędu silników potrzeba według danych radzieckich 0,5 kg twardego drewna na 1 KMh; 2 kg twardego drewna stanowią równowartość 1 kg oleju gazowego. Silniki napędzane gazem drzewnym są mniej wygodne w obsłudze od silników ropnych, pracują natomiast taniej od nich i dają możność oszczędzania ropy, co dla wielu krajów ma pierwszorzędne znaczenie ekonomiczne (promocja 3 w 1).

Opierając się na chemicznych metodach przeróbki można wykorzystać znaczną część drewna dotychczas opałowego na cele przemysłowe zmniejszając w ten sposób udział drewna opałowego w bilansie drzewnym. W Polsce np. udział drewna opałowego wynosił w roku gospodarczym 1945/46 - 29,8%, w roku 1948/49 spadł na 19,7%, w roku zaś 1954 wynosił około 12 %.