Idealny muskowit

Termin ,,illit” (hydrołyszczyk, Glimmerton) został zaproponowany przez Grima [59] dla łyszczyków ujawniających rozszerzony refleks przy 1 nm (10 A) i zawierających ok. 6% K₂0. Idealny muskowit zawiera 10,11% K₂0; na 1 cm² jego świeżo odłupanej części przypada ok. 4,2 • 10¹⁴ kationów potasu o gęstości ładunku (8-f- -Ml) - 10“¹⁰ C/cm² (program uprawnienia budowlane na komputer).

Starsze osady ilaste złożone są prawdopodobnie z illitu i chlorytu, kaolinit występuje w nich rzadziej niż w osadach po okresie dewonu. Łupki składają się często z illitu i chlorytu. Hydrołyszczyk występuje w różnych stopniach swej przemiany głównie jako minerał ilasty większości glin i jako powszechna domieszka w glinach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Hydrołyszczyki zalicza się do dwóch serii dioktaedrycznych i trioktaedrycz- nych, przy czym pierwszo są bardziej rozpowszechnione. W hydrołyszczykach częśó jonów glinu zastąpiona jest jonami żelaza, a część jonów krzemu jonami glinu. Bilans energetyczny wyrównują jony potasu rozmieszczone między pakietami. Struktura hydrołyszczyków jest bardzo zbliżona do struktury łyszczyków, które również są reprezentowane przez struktury di- i trioktaedryczne (uprawnienia budowlane). Istotnie, muskowit jest to łyszczyk dioktaedryczny, w którym oktaedry są tworzone przez jony glinu. Biotyt jest łyszczykiem trioktaedrycznym, w którym oktaedry tworzone . są przez jony magnezu i żelaza. Wiązanie pakietów przez jony potasu. Z drugiej strony, struktura hydrołyszczyka ma pewną analogię z kaolinitem. Dlatego możliwe jest uznanie ,,monotermitu” Bielankina za konglomerat wielu typów, utworzony przez połączenie warstw hydrołyszczyku i kaolinitu.

Hydrołyszczyki w porównaniu z łyszczykami odznaczają się mniejszą zawartością izomorficznych jonów glinu, zastępujących krzem w oktaedrach, i mniejszą zawartością potasu. Warstwy w hydrołyszczykach rozmieszczone są dość bezładnie, między warstwami może być obecna niewielka ilość wody (program egzamin ustny).

Gliny hydrołyszczykowe

Gliny hydrołyszczykowe zawierają we frakcji poniżej 2 pm minerały ilaste: wermikulit, montmorylonit, kaolinit, chloryt i większe domieszki skalenia, kwarcu, rutylu, wodorotlenku żelazowego, minerałów bezpostaciowych i in. Ilość wermikulitu w tych glinach może wzrastać z 2-3 do 25-28%, kaolinitu od 0 do 8%, chlorytu io 32%, montmorylonitu do 13% i minerałów bezpostaciowych od 0 do 15% dl]. Koncepcja bezpostaciowej formy minerałów ilastych w warunkach naturalnych nie ma wielu zwolenników (opinie o programie).

Gliny hydrołyszczykowe, podobnie jak montmorylonitowe, zawierają, w odpowiednich minerałach mikropierwiastki Ti, Co, Ca, Mn i inne, które mają istotną wartość biologiczną. Źle skrystalizowane gliny, zawierające hydrołyszczyk, roztwarzają się w^r wodzie dobrze, gliny dobrze skrystalizowane trudniej.

Wykorzystanie glin żelazistych, hydrołyszczykowych, jest dość znaczne, przeważnie w przemyśle ceramiki budowlanej. Gliny takie są łatwo topliwe, ogniotrwałość ich wynosi 1100y-1150°C, zakres spiekania 100-f 150°C, plastyczność średnia, większość z nich jest mało spoista i bardzo wrażliwa na szybkie suszenie (pękają); mogą służyć jako surowiec do produkcji keramzytu (segregator aktów prawnych).

Znacznie rzadziej spotyka się gliny hydrołyszczykowe zawierające mało żelaza. Są one cenne dla przemysłu ceramicznego, ponieważ zdolne są zastąpić częściowo lub całkowicie topnik (K⁺) w masach ceramicznych, o ile zawierają go w strukturze samych cząstek, i dzięki temu temperatura spiekania glin znacznie się obniża, przyczyni wyroby pozostają jasne (białe) (promocja 3 w 1).

Termogramy glin hydrołyszczykowych charakteryzują się trzema efektami endotermicznymi: 100-170^oC wydzielenie wody higroskopijnej i międzypakietowej, 500-M)50°C wydzielenie wody wewnątrzpakietowej, 840-r905°C zniszczenie sieci krystalicznej. W niektórych glinach hydrołyszczykowych zauważono efekt egzotermiczny przypisywany domieszce kaolinitu.