Instalacja uziemień ochronnych

Instalacja uziemień ochronnych oraz tzw. „zerowanie” urządzeń ma na celu zabezpieczenie ludzi obsługujących instalacje elektryczne przed porażeniem. Uziemienie ochronne przyłącza się do wszystkich korpusów, osłon i części metalowych, które mogą znaleźć się pod napięciem wskutek uszkodzenia izolacji na przewodach wiodących prąd elektryczny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Uziemienia ochronne wykonywane są zwykle przy użyciu gołego drutu miedzianego lub stalowego, ułożonego w miejscach narażonych na uszkodzenia mechaniczne w ochronnych rurkach stalowych. Od właściwej konserwacji uziemień ochronnych zależy bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi obsługujących instalacje elektryczne. Zamiast uziemień ochronnych w niektórych sieciach elektrycznych (z uziemionym przewodem zerowym) stosowane jest tzw. zerowanie urządzeń elektrotechnicznych.

Polega ono na łączeniu z przewodem zerowym wszystkich części urządzeń podlegających ochronie. W sieciach elektrycznych zasilanych z tego samego transformatora nie można stosować jednocześnie zerowania i uziemień ochronnych. Instalacja dźwigów elektrycznych jest instalacją mechaniczno-elektro-techniczną, w której część mechaniczna stanowi element zasadniczy, a część elektryczna jest elementem pomocniczym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dźwigi elektryczne instalowane w budynkach mieszkalnych dzielą się na osobowe i towarowo-osobowe. Dźwigi osobowe dzielą się na dźwigi z obsługą stałą, sterowane za pośrednictwem korby, i bez obsługi, sterowane za pośrednictwem przycisków guziczkowych. Dźwigi towarowo-osobowe są z reguły z obsługą stałą. Dźwigi elektryczne służące do przewozu ludzi montowane są w budynkach powyżej pięciu kondygnacji. W Warszawie i niektórych większych miastach instalacje dźwigowe poddawane są systematycznej okresowej kontroli technicznej, przeprowadzanej przez miejscowe Inspektoraty Dźwigowe (uprawnienia budowlane).

Niezależnie od tego, każdy dźwig powinien znajdować się pod stałą opieką koncesjonowanego konserwatora, którego obowiązkiemjest utrzymywanie wszystkich elementów konstrukcyjnych dźwigu w całkowitej sprawności. Elementem instalacji elektrycznej nazywamy część instalacji, która może podlegać oddzielnemu remontowi niezależnie od stanu innych części. Każda instalacja energoelektryczna składa się z przyłącza, wewnętrznych linii zasilających, urządzeń odbiorczych, aparatów pomiarowych i tablic rozdzielczych (program egzamin ustny).

Przyłącza i złącza

Przyłącze jest to element łączący urządzenie odbiorcze nieruchomości z siecią zakładu elektrycznego bezpośrednio lub za pośrednictwem wewnętrznej linii zasilającej. Przyłącza stosowane są jako dwu-, trzy- lub czteroprzewodowe, w zależności od wielkości przewidywanego obciążenia i istniejącego w sieci układu napięć. Złącze jest to urządzenie elektryczne służące do połączenia przewodów przyłącza z urządzeniem odbiorczym. W zależności od sposobu wykonania, przyłącza dzielą się na napowietrzne i kablowe. Przyłącza napowietrzne są wykonywane przewodami gołymi albo odzianymi i kończą się na izolatorach zamocowanych na stojaku dachowym lub w ścianie budynku lub też przewodami kablowymi zawieszonymi na lince nośnej i zakończonymi w głowicy lub puszce. Przyłącza kablowe są wykonywane kablem ziemnym i kończą się w głowicy kablowej zainstalowanej w budynku (opinie o programie).

Wewnętrzne linie zasilające, zwane pospolicie pionami, są elementem łączącym wewnętrzne urządzenie odbiorcze każdego lokalu z przyłączem. Wewnętrzne linie zasilające są budowane jako dwu-, trzy- lub czteroprzewodowe i prowadzone są najczęściej w rurkach izolacyjnych płaszczowych pod tynkiem. Odgałęzienie wewnętrznej linii zasilającej do poszczególnych mieszkań jest wykonywane zazwyczaj jako linia dwuprzewodowa.

Jedynie w domach całkowicie zelektryfikowanych, tam gdzie zostały zainstalowane duże kuchnie elektryczne, wykonywane są odgałęzienia trzy- lub czteroprzewodowe. Odgałęzienia takie wykonywane są zwykle w rurkach bergmanowskich pod tynkiem. Obwody instalacyjne. Instalacje odbiorcze oświetleniowe lub siłowe składają się z jednego lub kilku obwodów instalacyjnych, przy czym w każdym obwodzie znajduje się kilka lub kilkanaście punktów oświetleniowych lub siłowych zwanych niekiedy wypustami. Każdy obwód ma oddzielne zabezpieczenie, niezależnie od innych obwodów (segregator aktów prawnych).

W mieszkaniach małych jedno-, dwu- lub trzyizbowych wewnętrzna instalacja oświetleniowa jest zazwyczaj jedno obwodowa (z jedną parą bezpieczników). Do jednego obwodu nie należy przyłączać więcej niż 20 wypustów górnych lub 10 wypustów do gniazd wtykowych. Punktem oświetleniowym nazwano część oświetleniowego obwodu instalacyjnego zakończoną gniazdem wtyczkowym albo wypustem dla oprawy oświetleniowej zainstalowanej na suficie lub ścianie (promocja 3 w 1). Łącznik przy oprawie oświetleniowej wchodzi w skład jednego punktu.