Instalacje uprawnienia budowlane

Instalacje te wykonuje się przy użyciu specjalnych przewodów wtynkowych typu DYt. W tym celu należy wykuć bruzdę, ale tylko w tynku, i przybić przewód zwykłymi gwoździami (program uprawnienia budowlane na komputer). Jeżeli podłoże jest twardsze i brak fug, należy stosować bardziej złożone sposoby, jak np. stosowanie specjalnych gwoździ lub sztyftów stalowych, dających się wbić w beton.

Przy betonach niezbyt twardych dobre wyniki dają gwoździe 3-4-calowe przycięte na długość 20-40 mm i zaostrzone na szlifierce. Średnicę i długość takich zastępczych gwoździ należy dobrać eksperymentalnie. Dobre wyniki daje też wyżłobienie bruzd o ściankach prostopadłych lub nawet rozchylonych w kształcie jaskółczego ogona i mocowanie przewodu na wcisk. Przy takim sposobie korzystniej jest stosować przewody DYp. Dobranie najwłaściwszego sposobu wymaga pewnego doświadczenia.

Do instalacji wtynkowej istnieje kompletny zestaw osprzętu tzw. wtynkowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Niestety nowe budownictwo nie przewiduje w ogóle tynków i osprzęt ten z powodu braku popytu jest trudno osiągalny. W przypadku braku puszek wtynkowych należy stosować puszki podtynkowe. W tym celu należy wykuć małe wnęki w podłożu. Kucie takich wnęk jest dozwolone, gdyż nie osłabia konstrukcji budynku, a samo kucie nie jest zbyt kłopotliwe. Należy je wykonywać za pomocą elektronarzędzi (różne wibro-młotki, wiertarki udarowe itp.). W braku tychże należy kuć ręcznie przy pomocy szpicaków lub przecinaków i młotków.
Do pierwszej połowy lat siedemdziesiątych powszechnie stosowano płyty ścienne żelbetowe, z gotową fakturą (bez tynków), stropy zaś były warstwowe (uprawnienia budowlane). Znaczy to, że na żelbetowej płycie stropowej układano warstwę izolacji akustycznej z miękkich materiałów, a dopiero na niej podłogę z PCW lub klepki. Warstwa taka jest jedynym miejscem w skorupie konstrukcyjnej budynku, w której można prawidłowo ułożyć instalację elektryczną. Wymaga to jednak zrywania podłóg, z tego względu należy system ten wykorzystywać zawsze przy jednoczesnej wymianie podłóg. Okolicznością sprzyjającą jest to, że długość życia układanych podłóg wynosi około 20 lat i jest zbliżona do trwałości instalacji elektrycznej. Po zdjęciu podłogi, w całości lub na trasach ciągów elektrycznych, należy w warstwie izolacyjnej wyżłobić bruzdę i ułożyć rurki PCW.

Rurki do wypustów sufitowych

Rurki do wypustów sufitowych należy układać na płycie sufitowej (u sąsiada z góry). Rurki należy układać najbliższą trasą od wyłącznika do oprawy, czyli często na skos. Do wypustów gniazdowych rurki układa się przy ścianie na płycie podłogowej. Oczywiście wszystkie puszki mogą być dostępne jedynie od strony pomieszczeń danego użytkownika (program egzamin ustny).

Obecnie podłogi wykonuje się bez warstwy izolacji akustycznej. Wprawdzie na płycie stropowej stosuje się warstwę betonu niekonstrukcyjnego, lecz służy ona jedynie do wyrównania poziomów przy niedbałym montażu. Grubość tej warstwy wynosi od 0 do 3-M cm, jednak na potrzeby elektryka jest ona bezużyteczna, gdyż nie ma zagwarantowanej grubości 20-25 mm, koniecznej do ułożenia rurek. W tych przypadkach elektryk jest pozbawiony w ogóle miejsca na układanie instalacji i sytuacja jest niezmiernie trudna. Instalacje pierwotne są układane przeważnie w spoinach lub jakichkolwiek szparach pomiędzy płytami, a następnie zalane betonem konstrukcyjnym. W razie jakiejkolwiek awarii takiej instalacji staje się ona bezużyteczna, w przypadku zaś uszkodzenia izolacji może przenieść napięcie na zbrojenie żelbetu i stwarza niebezpieczeństwo śmiertelnego porażenia (opinie o programie).

Pierwszą więc czynnością musi być obustronne odłączenie uszkodzonego odcinka spod napięcia, a następnie obcięcie przecinakiem końcówek wystających z betonu, aby nikt nigdy nie mógł ich ponownie włączyć pod napięcie. Następnie przystępuje się do właściwego remontu. Monterzy najczęściej stosują doprowadzenie do wypustów sufitowych przez wykucie bruzdy, ułożenie przewodów i zatarcie gipsem. Rozwiązanie takie w nowym budownictwie jest niedopuszczalne zasadniczo z dwóch powodów (segregator aktów prawnych). Każda płyta pracuje z założoną tzw. strzałką ugięcia. Jest to ugięcie płyty pod ciężarem własnym, obciążeniem podłogą, meblami i ludźmi. Dla przewodu elektrycznego nie ma znaczenia wielkość strzałki, lecz jej różnice w czasie pracy.

Jeżeli w czasie budowy zabetonuje się przewód w suficie, to pod dalszym obciążeniem strzałka ugięcia się powiększy i przewód zostanie zerwany (promocja 3 w 1). Dlatego sposób ten nie jest dozwolony w nowych budowlach. Przy remontach mamy do czynienia ze strzałką bardziej ustabilizowaną i jej wahania są niewielkie, dlatego wzgląd ten ma mniejsze znaczenie.