Powierzchnia frakcji piaszczystych

W porównaniu z tą wielkością sumaryczna powierzchnia frakcji piaszczystych jest nadzwyczaj mała, a cementu pośrednia. Ponadto wzajemne oddziaływanie cząsteczek gliny na spoiwo cementowe zachodzi na powierzchni ich styku w fazie ciekłej. Staje się więc zupełnie zrozumiałe ogromne znaczenie doprowadzenia do zetknięcia się tych wspólnych powierzchni w celu umożliwienia procesów wzajemnego oddziaływania gliny i spoiwa cementowego (program uprawnienia budowlane na komputer).

W wyniku przeprowadzonych badań kontrolnych wytrzymałości zaprawy stwierdzono, że przy użyciu małej domieszki gliny (do 3% wagowo w stosunku do cementu) nie wystąpiły wyraźne zmiany. Dopiero po dodaniu około 8-10% gliny (w stosunku do ciężaru cementu) nastąpił wyraźny wzrost wytrzymałości zaprawy, przy czym procentowo tym większy, im chudsza była zaprawa. Wytrzymałość na ściskanie tych mieszanin wzrasta z biegiem czasu; w ciągu 7 dni osiąga się od 60 do 80% wytrzymałości 28-dniowej, po czym szybkość wzrostu się zmniejsza, a po 28 dniach wzrost wytrzymałości w dalszym ciągu powoli wzrasta i np. po 90 dniach wynosi ok. 130% wytrzymałości 28-dniowej. Wytrzymałość po 28 dniach twardnienia przyjęto uważać jako wytrzymałość miarodajną (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Normy polskie podają szczegółowo, w jaki sposób należy laboratoryjnie wykonywać próby na wytrzymałość zaczynów i zapraw cementowo-piaskowych. Jednak wytrzymałość walca i beleczki z zaprawy nie dają jeszcze dokładnego wskaźnika co do zachowania się danej zaprawy w murze, który może mieć większą wytrzymałość przy zaprawie o niższej wytrzymałości, jeżeli ta ostatnia odznacza się dobrą urabialnością (uprawnienia budowlane). W warunkach laboratoryjnych dość znaczny wpływ na wytrzymałość próbek wykonanych na spoiwie cementowo-glinianym wywiera również wilgotne otoczenie i warunki przechowywania próbek. Odróżniamy wpływ wilgotności powierzchni i ogólny wpływ wilgoci wewnątrz masy struktury wskutek przechowywania próbek w wodzie.

Osiągnięcia praktyczne

Jeżeli nawilżamy powierzchnię, koloidalne cząsteczki gliny nasiąkają wodą, następuje pełniejsza hydratacja cementu i zasklepianie się porów, a po wyschnięciu następuje zwiększenie się twardości tworzywa wskutek pełniejszej hydrolizy. Przy przekroczeniu optimum zawartości gliny niezwiązane cząsteczki gliny ze względu na ich koloidalny charakter mogą pod wpływem wilgoci wpłynąć ujemnie na proces wiązania i zmniejszyć wytrzymałość tworzywa (program egzamin ustny). Nadmiar wody nie pozwala na wysychanie koloidów, a wilgotna glina składająca się z substancji koloidalnych może związać fizycznie na pewien czas wodę, odciągając częściowo z zaczynu wodę zarobową.

I dlatego często w zaprawach cementowo-gliniano-piaskowych, mimo znacznego zmniejszenia - wytrzymałość może być większa niż w zaprawach bez dodatku gliny, zwłaszcza po wysuszeniu. Cząsteczki gliny otaczane produktami hydrolizy cementu tracą pozornie swój koloidalny charakter, co sprzyja wzrostowi wytrzymałości. Najlepsze wyniki w skali laboratoryjnej otrzymano przechowując próbki w sposób kombinowany, wodno-powietrzny. Próbki przez pierwsze 7 dni przebywały w wilgotnym powietrzu, a przez resztę 21 dni dojrzewały na powietrzu (opinie o programie).

Dane doświadczalne otrzymanych wytrzymałości i wpływu sposobu przechowywania i temperatur próbek, przy użyciu cementu 250, oraz niektóre dane porównawcze przy użyciu cementu 150 (segregator aktów prawnych). Osiągnięcia praktyczne potwierdziły fakt, że wytrzymałość R walcowa i beleczek nie daje dokładnego wskaźnika co do zachowania się danej zaprawy w murze, który wykaże większą wytrzymałość przy zaprawie o cemencie niższej marki, jeżeli zaprawa będzie bardziej urabialna. Mur na zaprawie cementowo-gliniano-piaskowej wykazał większą wytrzymałość niż mur na zaprawie cementowo-piaskowej, mimo że do tej ostatniej użyto więcej cementu (promocja 3 w 1).