Inwestor bezpośredni

Inwestor bezpośredni - podejmuje działalność inwestycyjną i włącza wykonane obiekty do swego spisu majątku trwałego. Na przykład przy budowie warsztatów dla technikum budowlanego inwestorem bezpośrednim jest samo technikum.
Inwestor naczelny - jednostka nadzorująca inwestora bezpośredniego. W przykładzie podanym w punkcie 1 inwestorem naczelnym jest kuratorium okręgu szkolnego (program uprawnienia budowlane na komputer).
Inwestor centralny - ministerstwo lub urząd centralny. W naszym przykładzie Ministerstwo Oświaty.

Zastanówmy się teraz, w jaki sposób państwo rozdziela dochód narodowy na fundusz akumulacji i fundusz spożycia. W części zakumulowanej najważniejsze są dobra trwałe. Jeżeli więc państwo chce, aby procent akumulacji zwiększył się, rozwija te gałęzie produkcji, które je wytwarzają, a więc przede wszystkim budownictwo i przemysł maszynowy. Otwiera więc nowe przedsiębiorstwo budowlane, przydziela im większe kredyty, zwiększa ich zadania planowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W konsekwencji tego ilość osób zatrudnionych przy produkcji dóbr trwałych wzrasta, wobec czego zmniejsza się ilość osób wytwarzających dobra konsumpcyjne. Może również zaistnieć zjawisko odwrotne. Tak np. gdy w roku 1954 postanowiono zmniejszyć procent akumulacji, zwolniono pewną ilość pracowników budownictwa.

Zostali oni zatrudnieni przy produkcji nietrwałych dóbr konsumpcyjnych, np. wielu z nich wróciło do rolnictwa. Stopień akumulacji dochodu narodowego można więc określić również procentem ludności zatrudnionej przy produkcji dóbr trwałych (uprawnienia budowlane).
Inwestycje mogą być finansowane zarówno ze środków ogólnopaństwowych i wówczas noszą nazwę inwestycji scentralizowanych, jak i z własnych środków, wygospodarowanych przez poszczególne przedsiębiorstwa, i wtedy nazywają się zdecentralizowanymi.

Każde przedsiębiorstwo uspołecznione może wykonywać obydwa rodzaje inwestycji.
W czasach gdy gospodarka człowieka miała cechy indywidualne, gdy zaspokajała tylko potrzeby rodziny czy rodu, jakieś szczególne metody jej planowania nie były oczywiście potrzebne. Człowiek wytwarzał przede wszystkim te dobra, których potrzebę odczuwał bezpośrednio (program egzamin ustny).

Rozwój gospodarki kapitalistycznej

Gdy bardziej dokuczał mu głód - czas swój poświęcał tylko na zdobycie pożywienia, po zaspokojeniu głodu więcej czasu poświęcić mógł na wykonanie odzieży, przygotowanie odpowiedniego pomieszczenia itp.
Średniowieczny rzemieślnik dostosowywał swą produkcję do potrzeb i wymagań klienta, z którym był w bezpośrednim kontakcie. Gdy brakło roboty, nierzadko musiał porzucać rodzinne miasto i rozpoczynał wędrówki w poszukiwaniu pracy.

Rozwój gospodarki kapitalistycznej i zastosowanie maszyn zmieniły zupełnie gospodarczą sytuację świata. Masowa produkcja towarów w wielkich manufakturach i fabrykach powodowała poważne wstrząsy ekonomiczne. Z jednej strony fabryki dostarczały ludności produktów tańszych niż wyrabiane ręcznie, z drugiej jednak strony pozbawiały pracy szerokie rzesze, niezależnych dotąd i dostatnio żyjących, rzemieślników (opinie o programie).
Przemysł fabryczny pozbawiał chleba nie tylko rzemieślników, których nie zdołał wchłonąć, lecz czasem również i ludność rolniczą.

Tak np. w Anglii wielcy obszarnicy usuwali z ziemi drobnych dzierżawców (chłopów), a na ich gruntach zakładali pastwiska. Wielkie fabryki bowiem potrzebowały dużej ilości wełny i hodowla owiec lepiej się im opłacała niż dzierżawa od uprawiających ziemię chłopów. W tym ponurym okresie powstało pamiętne przysłowie: wskutek rozwoju przemysłu owce pożerają ludzi (segregator aktów prawnych).
Żywiołowy rozwój życia gospodarczego w początkowym okresie ustroju kapitalistycznego doprowadzał do walki w łonie samych fabrykantów.

Bardziej zmodernizowane fabryki sprzedawały swe wyroby taniej niż fabryki stare, które wskutek walki konkurencyjnej doprowadzano do ruiny. Zwalniały one ludzi z pracy, nie wypłacały zobowiązań. Żywiołowość i chaos gospodarki kapitalistycznej powodowały nie tylko bankructwa poszczególnych fabrykantów, lecz również powszechne kryzysy gospodarcze, które wpędzały całe społeczeństwa w otchłań nędzy (promocja 3 w 1).