Liczba rzędów pali

Gdy istnieje większa niż trzy liczba rzędów pali, ale niektóre z nich są do siebie równoległe tak, że nadal pozostają tylko trzy zasadnicze kierunki pali, zastosowanie metody Culmanna jest także możliwe, z tym jednak, że wyniki są już mniej dokładne.
Postępowanie jest takie same jak poprzednio, przy czym grupę pali równoległych do siebie zastępuje się palem zastępczym umieszczonym w osi grupy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Oś grupy może być geometryczna, gdy wszystkie pale są jednakowe, w innym wypadku położenie jej może być wyznaczone za pomocą wieloboku sznurowego, wykreślonego dla sił proporcjonalnych do nośności rzędu pali (a gdy jest ona jeszcze nieznana - do powierzchni przekroju albo długości pali lub ich liczby na 1 m nabrzeża, jeżeli nie są we wszystkich rzędach tak samo rozstawione) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Po wyznaczeniu siły w palu zastępczym, jak poprzednio, dzieli się otrzymaną wartość na równe części, gdy wszystkie pale są jednakowe, a na części proporcjonalne do nośności pali (powierzchni przekroju lub długości), gdy pale nie są jednakowe.
Gdy występuje większa niż 3 liczba kierunków pali metoda Culmanna nie daje nawet w przybliżeniu wiarygodnych wyników.

Najdokładniejsze wyniki dają metody odkształceń sprężystych, które można zastosować w różnych okolicznościach i przy rozmaitych założeniach, zarówno do ustrojów o nadbudowie sztywnej, jak i sprężystej, a także do ustrojów, których jedna część nadbudowy jest sztywna a druga sprężysta.
Przed przystąpieniem do omawiania tych metod konieczne jest przedstawienie poglądów na to, kiedy płyta nabrzeża lub pomostu może być uważana za sztywną, a kiedy za sprężystą (uprawnienia budowlane).
Według Smorodyńskiego, płytę żelbetową należy uważać za absolutnie sztywną, gdy średnia jej wysokość (grubość) h0 - po zamianie jej przekroju na prostokątny - nie jest mniejsza niż V4 część pełnej jej szerokości B; według nowszych badań, gdy h0/B^ 0,15.

Zdawałoby się, że pewną rolę powinien odgrywać tu również stosunek wysokości płyty do rozpiętości jej poszczególnych przęseł między palami. Niektórzy badacze doradzają nawet uważanie płyty za sztywną, jeżeli jej grubość jest większa niż ta rozpiętość. Mogłoby to być słuszne tylko wtedy, gdyby podpory były stałe, natomiast w wypadku nabrzeży płytowych, w których podpory palowe są uginalne, rozstaw pali nie ma wpływu na sztywność płyty (program egzamin ustny).

Grunt otaczający pale

Pale mogą być rozstawione bardzo blisko siebie, a mimo to płyta nie przestanie być jako całość ustrojem sprężystym, jeżeli stosunek jej zewnętrznych wymiarów h0/B Stosowanie metody odkształceń sprężystych jest najczęściej wymagane jedynie w obliczeniach nabrzeży 10 m i większej głębokości. Nabrzeża takie często wymagają grubej i szerokiej płyty, którą uważać można za sztywną (opinie o programie).
Najprostszy wypadek, opracowany przez Nokkentveda dotyczy nabrzeży o sztywnej nadbudowie.
Autor ten rozpatrzył zagadnienie kolejno dla pali:
- uchwyconych przegubowo tak w nadbudowie, jak i w gruncie,
- utwierdzonych górą i dołem,
- utwierdzonych tylko w gruncie, a w nadbudowie uchwyconych przegubowo (segregator aktów prawnych).

Założenie, że końce pali uchwycone są górą i dołem przegubowo, daje w stosunku do innych sposobów uchwycenia pali największe siły w palach, czyli czyni wyniki obliczenia bardziej bezpiecznymi.
W obliczeniu chodzi przede wszystkim o znalezienie tzw. punktu zerowego ustroju, będącego punktem przecięcia się wszystkich sił zewnętrz-i metoda Nokkentveda, zwłaszcza jeżeli chodzi o pale utwierdzone, staje się mniej wiarogodna, ponieważ grunt otaczający pale utrudnia ich swobodne odkształcanie się. Ponadto staje się trudniejsza sprawa wyznaczenia potrzebnych do obliczenia długości ścieśnialnej i długości utwierdzenia każdego pala (promocja 3 w 1)..

Sprawą uwzględnienia wpływu gruntu w otoczeniu pali zajął się Titze, który zaproponował uzupełnienie metody Nokkentveda wprowadzeniem do obliczeń współczynników poziomej podatności gruntu.