Izolacja dna tunelu

Izolacja dna i ścian tunelu odbywa się wg normalnie przyjętych metod izolowania wanien przeponami bitumicznymi.
Najważniejszym zadaniem jest zabezpieczenie spoin dylatacyjnych. Pionowy przekrój kanału łączącego budynek podstawowy z czerpnią powietrza (program uprawnienia budowlane na komputer). Przerwa dylatacyjna nie może być projektowana bezpośrednio na styku obudowy kanału ze ścianą budynku podstawowego. Spoinę należy umieszczać w odległości 1,5-1,0 m ściany, ażeby umożliwić wykonanie robót izolacyjnych i konstrukcyjnych w miejscach szczeliny dylatacyjnej.

Ruchy przegubu spoiny dylatacyjnej są ograniczone przez pierścień żelbetowy. Z tego powodu praca spoiny jest ściśle określona i pas dylatacyjny jest zabezpieczony przed ścinaniem.
Pierścień żelbetowy wykonywany jest w dwóch partiach (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pierwszą część jego pod dnem i przy ścianach wykonuje się w partii robót obejmujących izolację wanny, a drugą część górną po zabetonowaniu, zaizolowaniu i zabezpieczeniu warstwą ochronną stropu. Pokazany jest przekrój poprzeczny przez kanał, przekrój przez pierścień zabezpieczający spoinę dylatacyjną. 

W przypadkach zabezpieczenia tuneli pracujących w warunkach, kiedy spoina dylatacyjna musi być remontowana w okresie eksploatacji, stosuje się dylatacje przegubowe otwarte z dostępem od wewnątrz pomieszczenia. Pas dylatacyjny spoiny jest zamocowany w zaciski z listew stalowych, które można w razie potrzeby zdejmować i pas wymienić na nowy (uprawnienia budowlane).
Przekroje przez spoinę dylatacyjną przedstawia szczegół zacisków dwóch końcówek i pasa dylatacyjnego z folii igelitowej. Cechą charakterystyczną tej spoiny jest połączenie spinaczami płyt zewnętrznych z wewnętrznymi, przeciwdziałające poślizgowi i rozwarstwieniu przepony (program egzamin ustny). Ten rodzaj spoin przegubowych został zastosowany przy wykonywaniu budowli podziemnych w Polsce.

Wymiana pasów dylatacyjnych

Takie spoiny dobrze spełniają swe zadanie nawet w warunkach, kiedy cały tunel jest pogrążony w wodach gruntowych. Jedyny przypadek złego funkcjonowania spoiny dylatacyjnej przegubowej nastąpił wtedy, kiedy jeden z członów budowli przechylił się tak znacznie, że nastąpiło rozwarstwienie przepony (opinie o programie). Po rozebraniu płyty wewnętrznej okazało się, że powodem rozwarstwienia przepony i powstania dużej szczeliny pomiędzy płytami dociskowymi było niezastosowanie spięcia płyt na przegubie spinaczami, pomimo że w dokumentacji były one przewidziane.

Spoiny przegubowe nadają się również do tuneli głęboko ułożonych. Biorąc pod uwagę, że zaciekania tuneli na szczelinach dylatacyjnych są najczęstsze, wymiana pasów dylatacyjnych w okresie eksploatacji przedstawia najłatwiejszy sposób remontu (segregator aktów prawnych).
Do większych budowli wykonywanych sposobem odkrywkowym należą przede wszystkim dworce i tunele kolei podziemnej, jak również różnego rodzaju obiekty przemysłowe.
Obiekty te buduje się w głębokich wykopach odpowiednio zabezpieczonych. Roboty te związane są często z obniżaniem zwierciadła wód gruntowych za pomocą studni depresyjnych. Studnie umieszcza się poza wykopem lub wewnątrz wykopu. Ten ostatni sposób nadaje się szczególnie przy budowie tuneli jako budowli wydłużonych.

Zazwyczaj wystarcza jeden rząd Studzien. Dwa podstawowe schematy założenia studzien depresyjnych.
Jako typowy przytacza się przykład budowy kolei podziemnej w Berlinie. W pierwszej kolejności wbija się pale stalowe, które służą jako słupy dla zabezpieczenia przyszłego wykopu. Następnie zakłada się rozpory i w miarę pogłębiania wykopu zakłada się pomiędzy słupy stalowe bale zabezpieczające Ściany wykopu (promocja 3 w 1).

Po wykonaniu wykopu do zwierciadła wód gruntowych instaluje się studnie depresyjne. Na każdą studnię nakłada się tuleję stalową lub żeliwną (do przyszłego obsadzenia w dnie tunelu).