Izolacja wodoszczelna

Warstwę gruntującą nakładano sposobem natryskowym. Izolację poziomą płyty fundamentowej i stropowej układano w ten sposób, że lepik wylewano przed rozwijaną rolę papy. W analogiczny sposób naklejano pasy blachy miedzianej w obrębie szczelin dylatacyjnych. Izolacja otacza budowlę ze wszystkich stron, tj. fundament, ściany i strop. Warstwa ochronna o grubości 15 cm wykonana jest z żelbetu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Część tunelu została wybudowana w otwartym wykopie, a część wykonana w 6 odcinkach o długości ok. 90 m w specjalnie do tego celu wybudowanym prowizorycznym doku i następnie spławiona na miejsce przeznaczenia i zatopienia. Przekrój poprzeczny tunelu, budowę odcinków tunelu w doku.

Izolacja wodoszczelna całego tunelu była jednakowa i składała się z 3 warstw wkładek specjalnych asfaltowych na osnowie z włókien szklanych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ponadto wkładka specjalna zewnętrzna była wzmocniona wewnątrz folią z tworzywa sztucznego. Przejście z izolacji poziomej do pionowej było wykonywane przy zastosowaniu ścianki pomocniczej stalowej, na którą była wywijana izolacja pozioma.
Na tym złączu izolacja nałożona na ściankę pomocniczą była od strony betonu powlekana powłoką asfaltową, którą posypywano żwirkiem.

W ten sposób uzyskiwano dobre połączenie świeżego betonu z izolacją. Izolacja ścian została zabezpieczona ścianą ochronną umocowaną kotwiami talerzowymi do ścian tunelu. Ściankę ochronną wykonywano w deskowaniu, które nie zostało usunięte.
Tunel składał się z kilku odcinków, z których część była wykonana na miejscu (uprawnienia budowlane).

Izolacja na tych odcinkach składała się z trzech warstw wkładek specjalnych asfaltowych na osnowie z włókien szklanych.
Połączenie płyty fundamentowej z palami pracującymi na wyciąganie. Izolację w obrębie szczelin między poszczególnymi blachami konstrukcji wykonano tak.

Kolejność robót

Część tunelu została wykonana na kesonach. Izolację wodoszczelną kesonów i ścian tunelu stanowiła blacha stalowa. Specjalnie trudne było połączenie izolacji między poszczególnymi kesonami, gdzie przewidywano możliwość wzajemnych ruchów wynoszących do 5 mm w trzech kierunkach (program egzamin ustny).
Kolejność robót była taka, że po opuszczeniu kesonów, od czoła szczeliny dylatacyjnej o szerokości 1 m, wbijano ścianę szczelną. Następnie pod wodą wykonywano beton wypełniający część dolną szczeliny i na betonie układano warstwę odwadniającą ze żwiru. Po odpompowaniu wody ze szczeliny wykonywano uszczelnienie. Pakiet uszczelniający zaciśnięty między kołnierzami stalowymi zaciskowymi składał się z trzech warstw wkładek, a mianowicie wkładki asfaltowej na osnowie z tkaniny z włókien szklanych i folii z tworzywa sztucznego (Ruberoid Isofaan GWF), jednej warstwy folii metalowej (Al-Cu-Folie) i jednej warstwy wkładki, takiej samej jak pierwsza (opinie o programie).

Wkładki te były sklejane na miejscu ich ułożenia gorącym asfaltem dmuchanym, tworząc pakiet izolacyjny. Pakiet układano nie bezpośrednio na podłożu betonowym, lecz na przekładce z papieru parafinowanego, co miało na celu nieprzyklejanie się pakietu do betonu.
Warstwa spienionego tworzywa sztucznego między ścianą betonową kesonu i betonem wypełniającym szczelinę dylatacyjną miała zapewnić możliwość wzajemnych ruchów kesonów (segregator aktów prawnych).

Jedna z części tunelu była wykonywana w doku. Izolację płyty fundamentowej i ścian tej części tunelu wykonano z blachy stalowej o grubości 6 mm, od zewnątrz zabezpieczonej przed korozją powłoką z żywicy epoksydowej (promocja 3 w 1).
Płyta stropowa otrzymała izolację bitumiczną z kilku wkładek specjalnych. Izolacja ta została połączona z blachą izolującą ściany za pośrednictwem podwójnych listew zaciskowych.