Izolacje bitumiczne

Izolacje bitumiczne na wysokich ścianach wykonywano stosując specjalny wyciąg. Urządzenie to składało się z ruchomego pomostu poruszającego się ze stałą prędkością po prowadnicach pionowych. Urządzenie w poziomie było przesuwane po szynach wzdłuż ścian tunelu. Na pomoście znajdował się elektrycznie ogrzewany kocioł z lepikiem asfaltowym (program uprawnienia budowlane na komputer).
W kotle zanurzano odpowiednio zawieszaną wkładkę specjalną. Powleczona gorącym lepikiem asfaltowym wkładka ta była dociskana do ściany tunelu specjalnym urządzeniem dociskowym ogrzewanym elektrycznie.

Pod urządzeniem dociskowym znajdowała się listwa gumowa służąca do wyrównywania sfalowań i zgrubień warstwy lepiku, co miało na celu tworzenie równego podkładu pod następną warstwę naklejanej wkładki specjalnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W ramach rozbudowującej się sieci kolei podziemnej w Berlinie Zachodnim wybudowano w latach sześćdziesiątych między innymi nowy odcinek,
na którym izolacja konstrukcji została wykonana w nieco odmienny sposób od sposobów używanych dotychczas w Berlinie.
Konstrukcja zewnętrzna tunelu została wykonana z tubingów żelbetowych (uprawnienia budowlane). W celu uzyskania równej powierzchni pod izolację wodoszczelną nierówności powierzchni między poszczególnymi tubingami wyrównano narzutem zaprawy z torkretnicy. Na podłoże nałożono dwie warstwy specjalnych wkładek izolacyjnych o nazwie „Biiffelhaut” firmy „Werner Maret GmbH. Saarwellingen”.

Każda ze specjalnych wkładek o grubości 4 mm była wykonana na osnowie z tkaniny jutowej. Wkładki były naklejane na podłoże i sklejane między sobą po rozpuszczeniu płomieniem gazowym warstwy lepiku otaczającego wkładki.
Ponadto tą nową metodą nałożono jako warstwę wierzchnią folię miedzianą również z jednostronną powłoką z lepiku. Izolacja miała służyć nie tylko jako izolacja przeciwwilgociowa, ale również jako izolacja zapobiegająca powstawaniu w okolicy kolei podziemnej prądów błądzących. Izolacja została przykryta drugą konstrukcją w postaci powłoki żelbetowej betonowanej na miejscu.

Izolację tuneli kolei

Mając na uwadze skurcz betonu tej konstrukcji, folię miedzianą powleczono emulsją bitumiczną ułatwiającą poślizg kurczącego się betonu na folii (program egzamin ustny).
Ponieważ w obrębie klucza sklepienia tunelu mogły powstać kawerny nie wypełnione betonem przed podniesieniem się poziomu wody (przed zatrzymaniem działania instalacji odwadniającej), między izolację i powłokę wpompowano pod ciśnieniem zaczyn cementowy.

Izolację tuneli kolei podziemnej w Kolonii budowanych w latach 1963-1968, i to zarówno przed wodą naporową, jak i przesączającą się, wykonywano jako bitumiczną, stosując metodę rozlewania lepiku na rozwijaną papę i dociskanie wałkiem (zgodnie z DIN 4031) (opinie o programie). Na zwrócenie uwagi zasługuje fakt, że łączenie izolacji poziomej płyty fundamentowej z izolacją ścian na ściance pomocniczej okazało się bardziej korzystne od łączenia tych izolacji na odsadzce zewnętrznej podłoża pod izolację.
Również i warstwy ochronne izolacji stosowano normalne (ścianki murowane, warstwa wtórna) (segregator aktów prawnych).

Na płytach stropowych izolowanych jedynie przed przesączającą się wodą zamiast warstwy ochronnej stosowano papę z posypką gruboziarnistego piasku.
Po roku 1965 wybudowano w Holandii i Belgii szereg tuneli drogowych i kolejowych, m.in. tunel drogowo-kolejowy pod Skaldą w Antwerpii, tunel drogowy pod Oudenmaas pod Heinenoord (na południe od Rotterdamu), tunel drogowy pod lotniskiem Schiphol pod Amsterdamem, tunel drogowy pod dokiem kanałowym na terenie portu w Antwerpii i tunel drogowy pod kanałem Terneuzen-Gent pod Zelzate. Tunele te były wykonywane częściowo z prefabrykatów w dokach i częściowo w otwartych wykopach.

Izolacje wodoszczelne tuneli były oparte na tych samych zasadach, co większość tuneli budowanych wcześniej (promocja 3 w 1). W tunelach z prefabrykatów izolację płyty fundamentowej stanowiła blacha stalowa, a ścian i płyty stropowej izolacja asfaltowa z wkładkami specjalnymi. Izolację asfaltową całych tuneli stosowano w przypadku wykonywania ich w wykopach otwartych.