Izolacje przeciwwilgociowe plastyczne i twarde

Izolacje przeciwwilgociowe plastyczne i twarde stosuje się w celu zabezpieczenia budynku od wpływu wód atmosferycznych lub gruntowych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Izolacje te dzieli się na trzy zasadnicze grupy:
a) materiały do izolacji nadziemnej, które mają zabezpieczyć budynek od ujemnych wpływów zmian atmosferycznych oraz od zawilgocenia; stosuje się je do izolacji tarasów oraz do izolacji poziomej i pionowej ścian;
b) materiały do izolacji podziemnej, które mają na celu zabezpieczenie budowli od wód gruntowych i opadowych; stosuje się je do izolacji poziomej i pionowej fundamentów oraz do izolacji podłoża dolnej kondygnacji, wreszcie do stropów budowli podziemnych;
c) izolacje wewnętrzne, które mają zabezpieczyć wewnątrz budynku
ściany, stropy, baseny, wanny itp. od wód użytkowych, pochodzących z urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych.

Izolacje nadziemne i podziemne mogą być stosowane od strony zewnętrznej budynku lub też od wewnętrznej, a niekiedy z obu stron, tj. podwójnie. Pamiętać należy o zabezpieczeniu izolacji zewnętrznej przed wyługowaniem pod wpływem zmian atmosferycznych. W tym celu należy pokryć izolację odpowiednio odpornym materiałem. Materiały izolacyjne powinny być dobierane odpowiednio do warunków, w jakich będą użytkowane.

Materiały izolacji nadziemnej powinny być elastyczne, odporne na zmieniające się warunki atmosferyczne, ze szczególnym uwzględnieniem odporności na silne operacje słoneczne.
Materiały izolacji nadziemnej powinny być odporne na stałe działanie wód gruntowych.

Materiały izolacji wewnętrznej powinny być dostatecznie plastyczne przy temperaturach poniżej 0°C, nietopliwe przy temp. + 100°C i odporne na działanie związków chemicznych, których rodzaj powinno się określić każdorazowo w zależności od warunków użytkowania.

Zasadniczym składnikiem masy izolacji przeciwwilgociowych przeważnie są asfalty, smoły, oleje mineralne, substancje żywiczne z domieszkami włóknistymi i inne. Powinny one odpowiadać następującym warunkom:
0 w temperaturze 0 do —15°C nie powinny przy drganiach kruszyć się i pękać (program uprawnienia budowlane na ANDROID);
1 w temperaturze + 75°C nie powinny się topić (ściekać);
2 nie powinny wybuchać przy zetknięciu z ogniem;
3 nie powinny rozpuszczać się w wodzie;
4 masa materiału o grub. 2 mm ułożona na płytce betonowej poddana ciśnieniu słupa wody o wysokości 10 cm w ciągu 2 tygodni nie powinna przepuszczać wody.

Masy izolacyjne

Wymienione masy izolacyjne powinny spełniać rolę lepiszcza nasycającego poszczególne rodzaje tektury lub tkanin; stosuje się je również do łączenia (sklejania) warstw izolacyjnych.

Masa plastyczna powinna być zawsze dostatecznie lepka, aby sklejała poszczególne warstwy izolacji i wiązała je z podkładem (uprawnienia budowlane).
Masy izolacyjne stosuje się o trzech konsystencjach:
d) masa rzadka używana do gruntowania w celu uzyskania lepszej przyczepności;
e) masa półgęsta — środek konserwacyjny — może być używana do powlekania konstrukcji stalowych, drewnianych, murów lub tektury (program egzamin ustny);
— masa gęsta (o konsystencji kitu) — do bezpośredniej izolacji; nakłada się ją drewnianą szpachlą (struganą deszczułką) równymi warstwami o grub, od 1,5 do 3 mm.

W celu uzyskania dobrych wyników przy robotach izolacyjnych należy przestrzegać następujących warunków:
powierzchnia przeznaczona dla robót izolacyjnych powinna być starannie przygotowana, a mianowicie: sucha, gładka i równa;
w przypadku zastosowania gładzi cementowej, jako podkładu lub jako izolacji twardej (z domieszką środka wodoszczelnego), powinna być ona wykonana z zaprawy o takim stosunku cementu do piasku, który by zapewnił trwałość przy drganiach lub zmianach temperatury;
izolacje na betonie można kłaść po jego dostatecznym stwardnieniu, twardnienie powinno trwać przynajmniej 3 tygodnie (opinie o programie);
powłoki plastyczne muszą dokładnie zapełnić wszystkie pory podkładu; dobre wyniki daje podgrzanie powłoki (np. maszynką benzynową) po rozsmarowaniu jej na podkładzie;
izolację murów podziemnych należy wykonać wg następującego schematu: pierwsza izolacja pozioma — pod posadzką piwnicy, druga izolacja pozioma — ok. 30 cm powyżej terenu, izolacja pionowa od górnej warstwy izolacji poziomej do dolnej warstwy poziomej z przedłużeniem w dół na 2—3 warstwy cegły; szczególną uwagę należy zwrócić na ścisłe połączenie warstw izolacji poziomej z pionową;
izolację pionową należy wykonywać po wykończeniu budynku w stanie surowym, po zakończeniu osiadania przy całkowitym obciążeniu ciężarem własnym; należy przestrzegać, aby izolacja ta była wykonywana w porze suchej i przed nadejściem mrozów; izolację pionową należy zabezpieczyć przed uszkodzeniem, np. przykryć cegłą na płask na zaprawie pół cementowej (segregator aktów prawnych);
w przypadku dużego wyporu wód gruntowych izolacja musi być wykonana z odpowiednim dociskiem, tzn. te izolacja powinna być zaciśnięta między dwiema gładkimi i twardymi powierzchniami, z których jedna służy jako podkład, na który izolacja jest ułożona, a druga tworzy tzw. przycisk; przycisk powinien być wykonany w postaci płyty odpowiednio uzbrojonej i wytrzymałej na ciśnienie wody; płyta ta powinna być obliczona na wypór słupa wody o wysokości od powierzchni izolacji do najwyższego poziomu wód naporowych; brzegi płyty przyciskowej powinny być zapuszczone w mury budynku (promocja 3 w 1).