Kamień naturalny

Kamień naturalny stosuje się w budownictwie prefabrykowanym głównie do wykonywania:
a) płyt okładzinowych zewnętrznego licowania budynków,
b) elementów profilowanych, np. kolumn i gzymsów, oraz do produkcji takich prefabrykatów, jak podokienniki i biegi klatek schodowych,
c) elementów prefabrykowanych sprężonych (nadproża, podciągi, słupy i kolumny) oraz całych konstrukcji z kamienia sprężonego, jak np. mosty i przepusty.
d) elementów prefabrykowanych ściennych.

płyty i inne elementy okładzinowe oraz elementy profilowane stosuje się różne rodzaje kamieni naturalnych odpornych na działanie mrozu i wody. jak granity, gabro i inne skały magmowe, następnie tufy, lawy wulkaniczne, wapienie, dolomity i marmury (program uprawnienia budowlane na komputer).
Do produkcji elementów i konstrukcji sprężonych używa się bazaltu, granitu, diabazu, porfiru i innych kamieni o dużych wytrzymałościach (najmniej 800 kG/cm2).

Do produkcji elementów ściennych używa się kamieni ze skał porowatych, lekkich o odpowiednich właściwościach izolacyjnych oraz odpornych na działanie czynników atmosferycznych. Do takich kamieni należą: tufy wulkaniczne o ciężarze objętościowym do 1,5 T/m3, wapienie miękkie o wytrzymałości 50 -T- 300 kG/cm2, wapienie muszlowe o wytrzymałości do 45 kG/cm2 oraz tufy wapienne.
Kamień sztuczny w różnych odmianach jest w prefabrykacji podstawowym materiałem nośnym, odgrywającym większą rolę niż wszystkie inne materiały razem wzięte (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Najważniejsze rodzaje kamienia sztucznego stosowanego w prefabrykacji są następujące:
a) betony konstrukcyjne ciężkie,
b) betony konstrukcyjne lekkie,
c) betony silikatowe,
a) ceramika,
e) gips i beton gipsowy,
f) skały topione.

Spośród kamieni sztucznych najważniejszą rolę jako materiał konstrukcyjny do produkcji prefabrykatów odgrywają betony konstrukcyjne (uprawnienia budowlane). Beton jest podstawowym materiałem do produkcji wszelkiego rodzaju prefabrykatów: betonowych, żelbetowych i z betonów sprężonych. Stosowany do produkcji 2Q prefabrykatów beton należy do betonów ciężkich; jego ciężar objętościowy wy
nosi od 1800 do 2900 kG/m3.
Obecnie coraz większego znaczenia w produkcji nośnych elementów budo-
wlanych nabierają betony konstrukcyjne lekkie, tj. betony o ciężarach objętościowych od około 1000 do 1800 kG/m3 (program egzamin ustny).
Betony lekkie konstrukcyjne możemy podzielić na:
- betony lekkie z kruszywa lekkiego porowatego,
- betony lekkie jamiste, zwane również betonami jednofrakcjowymi (opinie o programie).

Beton lekki z kruszywa porowateg

Beton lekki z kruszywa porowatego wykonywany jest w analogiczny sposób jak beton konstrukcyjny. Zamiast zwykłego kruszywa ciężkiego (żwir, tłuczeń, piasek) stosuje się kruszywa lekkie porowate. Kruszywa porowate możemy podzielić na:
g) kruszywa porowate naturalne (pumeks, tufy, lekkie wapienie itp.), które znalazły powszechne zastosowanie do produkcji elementów prefabrykowanych w krajach, w których te surowce występują,
h) kruszywa lekkie z materiałów odpadkowych (żużle paleniskowe i hutnicze), stosowane powszechnie w wielu krajach, m.in. i u nas.
i) kruszywa porowate sztuczne, specjalnie produkowane do celów budowlanych.
Kruszywa porowate sztuczne produkuje się w krajach nie posiadających złóż kruszyw lub skał naturalnych lekkich z różnych materiałów w specjalnych wytwórniach lub uzyskuje się je z lekkich żużli budowlanych w hutach przez zastosowanie odpowiedniego sposobu chłodzenia (pumeks hutniczy) (segregator aktów prawnych).

Ogólnie biorąc, kruszywa lekkie sztuczne otrzymuje się przez wypalanie w wysokiej temperaturze niektórych rodzajów glin i łupków, ziemi krzemowej i rozdrobnionych skał wulkanicznych oraz przez spiekanie popiołów lotnych. Beton lekki jamisty (tj. beton z jamami pomiędzy poszczególnymi ziarnami) otrzymuje się przez zastosowanie kruszywa jednofrakcjowego i odpowiedniej ilości cementu (około 2 razy mniejszej niż w betonie konstrukcyjnym). Kruszywo jednofrakcjowe uzyskiwane jest przez przesiewanie piasku, żwirku, żużla, tłucznia ceglanego itp. na dwóch kolejnych sitach z serii znormalizowanej.
Cementu dodaje się do zarobu betonu jednofrakcjowego tylko tyle, aby spoiwo cementowe utworzyło naokoło ziarn cienkie błonki, w wyniku czego powstają sklejenia punktowe poszczególnych ziarn w miejscach styku. Dlatego też ilość cementu nie powinna być większa niż 1 :8 lub 1 :10 w stosunku objętościowym do kruszywa, czemu odpowiada 140 -f-180 kg cementu w 1 m3 betonu.

W ostatnich latach wprowadzony został - jako nowy materiał do produkcji prefabrykatów - „beton silikatowy”. Jest to beton, w którym spoiwem jest mielone niegaszone wapno, kruszywem zaś są różne surowce krzemianowe, jak piaski kwarcowe, szpat polny, popioły hutnicze, żużle, less itp. Wiązanie betonu powstaje tu w autoklawie, podobnie jak wiązanie cegły silikatowej.
Nazwa „beton silikatowy” podkreśla duże podobieństwo pomiędzy tym materiałem a betonem zwykłym. Wytrzymałość, szczelność i inne własności tego tworzywa uzależnione są podobnie jak w betonie zwykłym od takich czynników, jak wytrzymałość spoiwa, stosunek wodocementowy, uziarnienie kruszywa itp.

Poza ciężkimi betonami silikatowymi o ciężarze od 2,0 do 2,5 T/m3, wytrzymałości na ściskanie 400 do 600 kG/cm2 i mrozoodporności powyżej 500 cykli, stosowane są również (w Związku Radzieckim) lekkie betony sili- katowe na kruszywie porowatym (ciężar 0,7 do 1,6 T/m3) o wytrzymałości na ściskanie 75 do 300 kG/cm2 oraz komórkowe betony silikatowe. (ciężar 0,5 do 0,7 T/m3) o wytrzymałości na ściskanie 35 do 70 kG/cm2, które stosowane są jako materiał konstrukcyjno-izolacyjny.
Beton silikatowy (por. p. 3.6) znalazł zastosowanie przede wszystkim do produkcji wielkowymiarowych elementów prefabrykowanych ściennych i stropowych dla budownictwa mieszkaniowego (promocja 3 w 1).