Kanały kablowe

Kable sprężające muszą mieć możliwość swobodnego przesuwu podłużnego w chwili sprężania (a więc już po stwardnieniu betonu). Przesuw ten musi być taki, aby straty spowodowane tarciem były jak najmniejsze. Z drugiej strony, w fazie eksploatacji uzbrojenie powinno dobrze współpracować z betonem (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pierwszy postulat wymaga prowadzenia kabli w odpowiednich kanałach wytworzonych w betonie, względnie poza przekrojem nośnym betonu, drugi natomiast - związania kabli z betonem po sprężeniu za pomocą iniekcji twardniejącej lub - w przypadku kabli swobodnych - zabetonowania kanału otwartego, w którym ułożony jest kabel (chyba że układ konstrukcyjny wymaga trwałego swobodnego ruchu kabla). Zgodnie z powyższym, kanały kablowe powinny odpowiadać następującym wymaganiom:
a) powinny biec wzdłuż ściśle określonych, teoretycznie obliczonych tras,
b) powinny umożliwiać swobodny ruch kabla z możliwie małym tarciem,
c) powinny dawać się dobrze wypełnić zaprawą iniekcyjną i ułatwiać jej związanie z otaczającym betonem.
W praktyce stosuje się dwie zasadnicze metody wytwarzania kanałów kablowych:
1. Wytwarzanie kanałów w samym betonie przez prowizoryczne umieszczenie rdzeni (węży, rurek itp.) później wyciąganych. Kable sprężające są wprowadzane do tych kanałów po stwardnieniu betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
2. Umieszczenie kabli jeszcze przed betonowaniem elementu na właściwym miejscu w odpowiednich osłonkach, zabezpieczających przed przedostaniem się betonu do wnętrza kanału.
Wytwarzanie kanałów bezpośrednio w betonie odbywa się za pomocą rdzeni, łatwo dających się wyciągać z betonu. Beton powinien być związany przynajmniej w tym stopniu, by kanały zachowały bez zmiany swój prześwit. Metoda ta ogranicza się prawie wyłącznie do kanałów okrągłych o niewielkim przekroju i niewielkiej długości (uprawnienia budowlane).

W przypadku kanałów prostoliniowych o długości do ok. 10 m (lub 20 m przy dwóch odcinkach rdzeni, wyciąganych z obu przeciwległych stron) można stosować rdzenie w postaci rurek grubościennych lub prętów. Sposób ten był dość często używany w kraju. Dla kabli Freyssineta stosowano rdzenie o średnicy 33 mm. Przykład zastosowania prętów do jednego z pierwszych mostów doświadczalnych (wg T. Kluza) (program egzamin ustny).

Rdzenie elastyczne gumowe

Pręty ułożono na klockach betonowych i powiązano poprzecznie. Zastosowano pręty dwudzielne, wyciągane z obu stron, zabezpieczone w miejscach styku tulejkami blaszanymi. Pręty wyciągano po upływie ok. 2 godzin od zabetonowania, przedtem zaś obracano je co ok. 10 minut specjalnym kluczem, w celu zabezpieczenia ich przed związaniem z betonem; mimo to nie udało się uniknąć sporadycznego związania prętów, zwłaszcza niezupełnie prostych (opinie o programie). Ze względu na możliwość takiego związania, jak również z uwagi na ich lekkość i elastyczność, lepsze w stosowaniu są rurki zamiast prętów. Metoda ta nadaje się do niewielkich konstrukcji, w których zabetonowanie rdzeni na całej długości może być szybko zakończone.

Należy zaznaczyć, że również powleczenie rurek lub prętów środkiem zabezpieczającym przed związaniem nie daje całkowicie pewnych wyników, ponieważ beton kurczy się przy twardnieniu i wywiera na pręty duży nacisk, co z kolei wywołuje znaczne tarcie przy ich wyciąganiu. Wielokrotne użycie tych samych prętów jest możliwe w przypadku seryjnego wykonania elementów o tej samej lub podobnej długości. W celu uniknięcia tych niedogodności stosuje się rdzenie elastyczne gumowe, np. systemu „Ductube”, które mogą być używane również przy trasach zakrzywionych o niezbyt wielkich krzywiznach. Węże takie napompowuje się powietrzem, co powoduje ich rozszerzenie, a wyciąganie - dzięki wypuszczeniu powietrza - jest znacznie ułatwione. Ten typ rdzenia można więc stosować również przy większych długościach i prześwitach (segregator aktów prawnych). 

Elastyczność tych rdzeni stwarza konieczność ich dobrej stabilizacji, aby przy betonowaniu węże nie ulegały paczeniu. Dlatego też w celu ich usztywnienia wprowadza się niekiedy do węży pręty stalowe. Można również stosować węże ze szkieletem z drutów stalowych. Po wyciągnięciu węży przewleka się przez kanały kable sprężające.

Ponieważ w tym przypadku występuje przy sprężeniu duże tarcie kabla bezpośrednio o beton, pożądane jest zastosowanie w łukach o większej krzywiźnie odpowiednich urządzeń poślizgowych, np. w formie pierścieni lub uzwojenia taśmą stalową, które nakłada się na rdzeń przed zabetonowaniem (promocja 3 w 1).