Kątowe ugięcie
Warunki brzegowe drugorzędne dotyczą takich wielkości, jak w (przemieszczenie normalne), (kątowe ugięcie tworzącej, normalne do powłoki). (osiowy moment zginający) oraz (wypadkowa siła poprzeczna działająca w kierunku osiowym) jest pewną kombinacją zwykłych sił poprzecznych oraz momentów skręcających (program uprawnienia budowlane na komputer).
Na przeponie, która jest absolutnie sztywna we własnej płaszczyźnie, tc = 0. Pomijając w dalszych wywodach współczynnik Poissona, można ten warunek brzegowy zastąpić przez warunek Nv = 0, stwierdzając innymi słowy, że ze względu na połączenie z przeponą naprężenia wzdłuż obwodu powłoki muszą zniknąć. Na swobodnym końcu powłoki Rx = 0 (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W przypadku gdy przepona nie jest w stanie przenieść momentów zginających od powłoki, Mx 0, natomiast tx = 0 na przeponie, której sztywność na zginanie jest nieskończenie duża, jak to ma miejsce w przypadku grubej przepony.
Ogólnie biorąc, w elementarnych obliczeniach powłok drugorzędne warunki brzegowe nie są spełnione. W przypadku obciążenia równomiernego, np. z teorii błonowej wynika, niezależnie od warunków na przeponach. Podobnie w metodzie belkowej obwodową siłę normalną oblicza się nie uwzględniając przepon (uprawnienia budowlane). Z tego względu wprowadza się następującą poprawkę. Obciążenie, jakie działa w pobliżu przepony, jest częściowo przenoszone przez momenty zginające Mx, tak że siły Nv stopniowo zmniejsza się w porównaniu do ich wartości normalnych w pewnej odległości od przepony, aż do zera w bezpośrednim jej sąsiedztwie (pod warunkiem, że przepona jest nieskończenie sztywna). Wobec tego, że powłoka nie jest w stanie przenieść żadnych znaczniejszych momentów zginających, oczywiste jest, że w znacznej odległości od przepony działanie to nie ma większego znaczenia (program egzamin ustny).
Walcowe konstrukcje dachowe
Zakłócenia związane z drugorzędnymi warunkami brzegowymi, a poniżej podano kilka wzorów wyprowadzonych na podstawie tej teorii. Przyjmuje się, że przekrój poprzeczny powłoki jest kołowy, a ponadto, że naprężenia wzdłuż obwodu zmieniają się zgodnie z funkcją cos rrup (opinie o programie). Ze względu na silne tłumienie, najczęściej dostatecznie dokładne będzie przyjęcie promienia krzywizny w badanym punkcie na promień powłoki kołowej. Tak samo nie jest trudno wyznaczyć wielkości, jaką należy podstawić zamiast m. Tak więc, przy obciążeniu równomiernym, teoria błonowa daje m = 1. Zgodnie z metodą belkową dla powłoki długiej bez belek krawędziowych, Nv osiąga największą liczbową wartość przy cp = 0.
Walcowe konstrukcje dachowe do roku 1925. Średniowieczne sklepienia kolebczaste były tak grube, że nie wymagały podparcia w ścianach szczytowych. Pierwszymi konstrukcjami walcowymi o działaniu przestrzennym były sklepienia klasztorne zwykłe oraz sklepienia krzyżowe, w których jednak niska jakość materiałów budowlanych zmuszała ciągle do stosowania znacznych grubości (segregator aktów prawnych). Wynalezienie żelbetu umożliwiło rozwój lżejszych konstrukcji. W pierwszych typach łukowych dachów żelbetowych powłokę projektowano jako zwykłą płytę, rozpiętą między łukami, bądź też między podłużnymi żebrami (płatwiami).
Wydaje się, że zrozumienie konieczności rozpatrywania powłok jako konstrukcji trójwymiarowych nastąpiło we Francji ok. roku 1910 l145l. Początkowo stosowano jedynie powłoki krótkie o niewielkim rozstawie łuków. Przekrój poprzeczny odpowiadał kształtem krzywej sznurowej, a rozpór sklepienia przejmowały specjalne belki gzymsowe (promocja 3 w 1). Następnie, w coraz większym stopniu włączono strefę brzegową powłoki do współdziałania z belką krawędziową, aż w roku 1925 w hangarze, którego łuki rozstawione co 17 m miały rozpiętość 50 m, przyjęto, że strefa brzegowa sięga do 1/4 wysokości. Jest bardzo wątpliwe czy wykonano w tym projekcie jakiekolwiek odpowiedzialne obliczenia do określenia wartości sił wewnętrznych. Trzeba jednak nadmienić, że we Francji zawsze stosowano w powłokach liczne żebra poprzeczne do przeniesienia nierównomiernych obciążeń.
