Klasy idealne

Najczęściej, ale nie zawsze, kolejne etapy uściślania dążą w kierunku większej chemicznej czystości. Tak więc można przyjąć istnienie fikcyjnego i nieosiągalnego ideału czystej wody o której otrzymanie mogą się starać chemicy, natomiast rzeczywiście występujące formy wody można opisać za pomocą tej właśnie postaci skrajnej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Takie pojęcie klasy, które powstaje przez idealizację klasy rzeczywistej, jest bardzo ważne i w nauce często spotykane. Fizyk operuje pojęciami ciał sztywnych, płynów nieściśliwych, gazów doskonałych, chemik zajmuje się czystymi pierwiastkami, procesami adiabatycznymi, roztworami o nieskończonym rozcieńczeniu, astronom zaś w wielu przypadkach rozważa idealną klasę gwiazd, które zachowują się jak masy punktowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Fakt, że cechy klasy idealnej są nieosiągalne, nie podważa wartości tej koncepcji, ponieważ rzeczywiste przedmioty są często dobrymi przybliżeniami tych idealnych, granicznych, których właściwości, stosując ekstrapolację, można niejednokrotnie ocenić i wykorzystać. Na przykład, termodynamiczną skalę temperatur związaną z gazem doskonałym otrzymano ekstrapolując właściwości gazów- rzeczywistych dla coraz to niższych ciśnień. Nie należy jednak mieszać tych idealizacji z przedmiotami rzeczywistymi. Do popełniania tego błędu bywają skłonni chemicy, ponieważ często ich związki różnią się bardzo nieznacznie od ideału bezwzględnej czystości (uprawnienia budowlane).

Uściślanie klas

Gdy chemik, określiwszy, co obejmuje klasa „woda", stwierdzi, że dwie różne próbki wody różnią się jakąś własnością, np. przewodnością elektryczną, wówczas dochodzi on zazwyczaj do wniosku, że rozpatrywana klasa wymaga dalszego uściślenia i że przy odpowiednio wnikliwym badaniu znajdzie on dodatkowe określenia, których uwzględnienie zapewni, że wszystkie elementy ponownie zdefiniowanej klasy będą miały w zasadzie taką samą przewodność, jeśli pragnie on, żeby zdanie: „woda ma przewodność elektryczną rzędu 4,3 • 10^-4 simensów na centymetr" było wynikiem doświadczalnego stwierdzenia (program egzamin ustny).

Zasób doświadczeń nagromadzony w fizyce i chemii skłania praktyków do przeświadczenia, że można określić klasę przedmiotów z wystarczającą dokładnością. by zapewnić wszystkim elementom danej klasy pewne cechy różne od cech występujących w jej definicji. Nie jest to równoznaczne z powiedzeniem, że wszystkie cechy elementów tej klasy są wspólne. Jest bardzo prawdopodobne, że przy pobraniu dwu próbek wody z różnych źródeł jakaś ich cecha okaże się różna, pozwalając rozróżniać te próbki (opinie o programie).

W wielu przypadkach, zwłaszcza w biologii, ale również w chemii i fizyce  bądź to nie można sprecyzować dodatkowych określeń, niezbędnych do ujednolicenia klasy względem pewnej cechy, bądź też nie można sprawdzić, czy występują one w konkretnych okolicznościach. I tak klasa „ludzie" ma wiele wspólnych cech, z których tylko nieliczne są niezbędnie do jej określenia. Cechą taką nic jest leworęczność, ale przy dobieraniu rękawicy dla gracza w baseballu nie wystarcza wiedzieć, że należy on do klasy „ludzi"; należy go jeszcze umiejscowić w jednej z podklas: „ludzie praworęczni" oraz „ludzie leworęczni" (segregator aktów prawnych). Z kolei producent rękawic do baseballu nie może sprawdzać, którą ręką chętniej posługują się jego klienci; interesuje go klasa „ludzi" jako całość i dla niego elementy tej klasy charakteryzuje pewna nieunikniona różnorodność pod względem omawianej cechy. I tu właśnie wkraczają metody statystyczne.

Biolog godzi się z tą sytuacją, natomiast chemik i fizyk byliby skłonni przeciwstawić się jej poczytując za ujmę dla swego zawodu przyznanie, że nie potrafią wysubtelnić określenia klasy w sposób dostateczny do umożliwienia dokładnego przewidywania. Ale nawet i u nich występują zjawiska ujmowane przede wszystkim statystycznie, jak np. właściwości gazów, rozpad promieniotwórczy oraz zjawiska promieniowania kosmicznego (promocja 3 w 1).