Współczynnik załamania światła bursztynu

Współczynnik załamania światła bursztynu wynosi około 1,54 twardość 2-2,5 w skali Mohsa. Dzięki niewielkiej gęstości 1,0J 1,1 g/cm3 bursztyn tonie w wodzie słodkiej, a w wodzie morskiej ponosi się na powierzchni. Bursztyn ma muszlowy przełam połysk tłusty. Przy pocieraniu ręką lub suknem elektryzuje sic ujemnie, przyciągając drobne, lekkie okruchy, np. skrawki papieru. Własność tę znali już starożytni Grecy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Od greckiej nazwy bursztynu - elektron pochodzi nazwa elektryczności. Silniej pocierany bursztyn wydziela przyjemną woń.
Bursztyn jest złym przewodnikiem ciepła i elektryczności W temperaturze 170-200°C mięknie i daje się prasować. Jego temperatura topnienia wynosi 300°C, niektóre jednak odmiany zwłaszcza czerwone, topią się dopiero przy 400°C. Bursztyn pal się jasnym płomieniem, stąd jego niemiecka nazwa Bernstein - kamień płonący. Całkowicie nie rozpuszcza się w żadnym rozpuszczalniku; częściowemu rozpuszczeniu ulega w alkoholu, eterze chloroformie i benzolu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wskazuje to, że bursztyn nie jest ciałem jednorodnym, lecz stanowi mieszaninę różnych substancji.
W skład bursztynu wchodzą w zmiennych stosunkach procentowych węgiel, wodór i tlen; średnio bursztyn zawiera 79% C 11% H i 10% O oraz drobne ilości siarki. Bursztyny bałtyckie zawierają kwas bursztynowy w ilościach 3-8%. Wydzielający się podczas spalania bursztynu aromatyczny zapach pochodzi od tego związku. W bursztynie bałtyckim spotyka się często szczątki dawnych roślin i zwierząt. Szczególnie często zachowują się w bursztynach różne gatunki much, mrówek i chrząszczy.

Występowanie i eksploatacja (uprawnienia budowlane). W największych ilościach bursztyn występuje na wybrzeżach Morza Bałtyckiego między Gdańskiem a Kłajpedą, chociaż znany jest także i w części zachodniej, zwłaszcza w okolicach Słupska. Złoża bursztynu nad Bałtykiem występują w tzw. ziemi niebieskiej, która ma w istocie zabarwienie zielonawoszare do ciemnozielonego spowodowane zawartością ziarenek glaukonitu (program egzamin ustny).

Osady ziemi niebieskiej

Osady ziemi niebieskiej powstały w płytkim morzu, o czym świadczy nie tylko obecność tworzącego się w morzu glaukonitu, ale także występowanie około 15C gatunków kopalnej fauny morskiej. Ziemia niebieska w największych ilościach występuje w Palmnikach, miejscowości położone; nad Zatoką Gdańską, na północny zachód od Królewca. Geologicznie wiek ziemi niebieskiej został określony jako dolnooligoceński; dolny oligocen wschodniopruski został nazwany formacje bursztynową. Wiek tych utworów wynosi 25 - 40 milionów lat (opinie o programie).
Z tych starszych osadów pochodzi bursztyn występujący v młodszych złożach mioceńskich lub plioceńskich, lub w osadach jeszcze młodszych - wieku plejstoceńskiego, do których przeniósł i: w czasie epoki lodowej przesuwający się na południe lodowiec. Przykładem są bursztyny wydobywane na południowych Mazurach w pierwszej połowie XIX w., czy też znajdujące się w najmłodszych osadach aluwialnych, dokąd zostały przeniesione przez rzeki (segregator aktów prawnych).

Z pokładów ziemi niebieskiej bursztyn jest wymywany przez fale morskie. Po silnych sztormach i burzach zbieracze bursztynu poszukują go na plażach, gdzie wyrzucany jest wraz z wodorostami, szczególnie morszczynem, zwanym też zielem bursztynowym. Bursztyn wyławia się także z morza za pomocą specjalnych siatek, tzw. kaszorków. Niekiedy, przy spokojnym morzu, stosowany bywa sposób zwany szperaniem za pomocą specjalnych tyk porusza się leżące na dnie morskim kamienie, a wraz z nimi i bursztyn, który wypływa na powierzchnię morza (promocja 3 w 1).

Czasami nurkowie wydobywają bursztyn z dna morskiego. Późniejszym sposobem poszukiwania bursztynu jest bagrowanie, początkowo ręczne, a następnie mechaniczne przy użyciu maszyny parowej. Daje ono korzystne wyniki tylko wówczas, gdy natrafi się na większe ilości bursztynu. Na lądzie bursztyn eksploatuje się metodami górniczymi, wydobywając go z różnej głębokości.