Klasyfikacja cementów

Klasyfikacja cementów w normach polskich i światowych. Podstawą do klasyfikacji cementów jest - zarówno w normach polskich jak i w normach zagranicznych - rodzaj materiałów wyjściowych użytych do ich produkcji. Rozróżnia się więc trzy podstawowe rodzaje cementów: portlandzkie, hutnicze i pucolanowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Grupy te dzielą się dalej ze względu na właściwości użytkowe cementów. Brane są pod uwagę następujące właściwości: wytrzymałość, szybkość narastania wytrzymałości oraz cechy specjalne, a m.in. barwa cementu, odporność na działanie siarczanów, niskie ciepło hydratacji, przydatność do naparzania czy też do betonowania otworów wiertniczych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W niektórych krajach wprowadza się dalsze kryteria, na przykład w normach amerykańskich dzieli się cementy na napowietrzone i nie zawierające dodatków napowietrzających.
Szczegółowe definicje dla poszczególnych grup czy klas cementu w normach różnych krajów nie zawsze są jednoznaczne (uprawnienia budowlane). I tak np. pod pojęciem „cement portlandzki”, w większości przypadków, rozumie się cement produkowany wyłącznie z klinkieru cementowego, z dodatkiem gipsu. W innych normach natomiast, np. radzieckich, bułgarskich i polskich, nazwą portlandzki obejmuje się również cementy, które obok zmielonego klinkieru i gipsu zawierają także niewielkie ilości dodatków hydraulicznych lub pucolanowych.

W zakresie cementów hutniczych różnice dotyczą przede wszystkim zawartości żużla. W normach wielu krajów cementem hutniczym nazywa się cement zawierający w swym składzie nawet niewielkie ilości żużla, w innych - w tym również w polskiej - jest to cement zawierający ponad 20 czy 30% wagowych tego składnika. Jeszcze inne normy dzielą cement hutniczy na kilka rodzajów, w zależności od zawartości żużla (program egzamin ustny).

Podobnie przedstawia się zagadnienie w przypadku cementów pucolanowych. Także normy nie wszystkich krajów stosują nazwę „szybko- twardniejący” w odniesieniu do cementu, który ma szybki przyrost wytrzymałości w początkowym okresie twardnienia. W niektórych normach nazywa się taki cement po prostu cementem portlandzkim. Występują także różnice w podziale cementu na marki ze względu na osiąganą wytrzymałość po 28 dniach twardnienia.

Marki cementów

Niektóre z norm, jak np. normy angielskie i amerykańskie nie rozróżniają marek cementu. Normy te w ogóle nie przewidują wymagań wytrzymałościowych po 28 dniach dla tych cementów, przeznaczonych do ogólnego użytku czy cementów szybkotwardniejących, a tylko wymagania po 7 dniach (opinie o programie). Wymagania po 28 dniach stawiane są jedynie cementom o niskim cieple hydratacji i odpornym na działanie siarczanów, hutniczym oraz pucolanowym.

Jak wynika z powyższych uwag oraz danych klasyfikacja cementów w normach polskich nie odbiega od większości norm światowych. Międzynarodowe organizacje normalizacyjne stawiają sobie zadanie ujednolicenia postanowień zbioru norm dla cementu.
Polska zainteresowana jest w tym zakresie działalnością międzynarodowej organizacji normalizacyjnej ISO oraz Komisji Budownictwa RWPG. Jeżeli chodzi o działalność ISO, to dotychczas znormalizowano zaledwie niektóre metody badania cementu, w tym metodę oznaczania wytrzymałości. Działalność RWPG w tej materii jest bardziej zaawansowana; dąży się do całkowitego ujednolicenia norm dla cementu (segregator aktów prawnych). Potrzeby ujednolicenia norm w skali światowej czy nawet w zakresie pewnej’ grupy państw nie trzeba uzasadniać.

Wiadomo, jakie trudności sprawia istniejąca różnorodność.
Marek cementów, przewidzianych w normach i produkowanych w poszczególnych krajach, ani też wymagań wytrzymałościowych dla poszczególnych cemefitów nie można porównywać między sobą bez znajomości stosowanej w danym kraju metody badania cementu (promocja 3 w 1).