Klej naniesiony gładzakiem

Zagruntowanie podłoża materiałem dostosowanym do rodzaju kleju poprawia przyczepność kleju. Materiały gruntujące o charakterze roztworów głębiej przenikają do podłoża i mogą „uszlachetnić" jego powierzchnię (program uprawnienia budowlane na komputer).

Klej naniesiony gładzakiem i następnie rozprowadzony szpachlą grzebieniową wykazuje lepszą przyczepność do podłoża. Jednocześnie uzyskuje się w ten sposób warstwę o równomiernej grubości co najmniej 3 mm. Dostateczną powierzchnię przyklejenia parkietu (60-80%) osiąga się najpewniej wówczas, gdy elementy posadzki nasuwa się na świeży, jeszcze nie obeschnięty klej (tj. bez zasychającej błonki na powierzchni), mocno je dociska i układa ściśle obok siebie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeżeli stosuje się parkiet pływający (tzn. nie- związany z podłożem) na podkładzie izolacyjnym, np. w postaci dużych prefabrykowanym klejonych płyt posadzkowych, to wymagania wobec podłoża są odpowiednio łagodniejsze. Konstrukcje takie mogą być stosowane nawet na stropach z ogrzewaniem podłogowym, jednakże pod warunkiem odpowiedniego podziału powierzchni podłogi (największy wymiar 5 m) i właściwego zwymiarowania dylatacji w polu podłogi i na jej brzegach, zapewniającego swobodną pracę parkietu (uprawnienia budowlane).

Zjawisko pęcznienia i skurczu drewna oraz nieuniknione wahania wilgotności powietrz, w pomieszczeniu warunkują dążenie ułożonego parkietu do zmiany długości. Jeśli ruchy te zostaną uniemożliwione np. przez ściany, to może dojść do wybrzuszenia się podłogi.

Odporność drewna

Podłoga jest narażona na nierównomierne ścieranie. Najsilniejsze jest ono np. w okolicy drzwi, a także na schodach w korytarzach itp., gdzie występują obciążenia punktowe, a także działanie toczących się ziarn piasku, ruchów obrotowych i posuwistych przy zmianach szybkości i kierunku ruchu pieszego lub na kółkach (program egzamin ustny).

Odporność drewna na zużycie rośnie wraz z jego masą objętościową. Tak więc poważne różnice w odporności występują między różnymi gatunkami drewna. Jednakże i w ramach jednego gatunku mogą wystąpić różnice wynikające z cech naturalnych drewna wiążących się z warunkami wzrastania drewna.

Najpierw zniszczeniu ulega zabezpieczenie powierzchni podłogi i warstewka ochronna ze środków użytych do jej pielęgnacji, następnie zaatakowane zostaje samo drewno. Przy działaniu wilgoci (obszar przy wejściu do budynku) ścieranie ulega przyspieszeniu, ponieważ odporność drewna na zużycie mechaniczne maleje ze wzrostem wilgotności. Odporność podłogi na zużycie można zwiększyć stosując w silniej obciążonych miejscach odporniejsze gatunki drewna i trwalsze zabezpieczenie, a także szczególnie intensywnie pielęgnując takie obszary (opinie o programie).

Podłoże parkietów mozaikowych musi być dostatecznie płaskie (zgodnie z normą DIN 18202, Część 5 „Tolerancje wymiarów w budownictwie ogólnym"), suche i wytrzymałe. Jeżeli konieczne jest jego szpachlowanie, to warstwa szpachlówki musi wykazywać wystarczającą wytrzymałość i przyczepność do jastrychu.

Klej (lepik) musi spełniać wymagania normy DIN 281: „Lepiki podłogowe stosowane na zimno". Lepik powinien być nanoszony gładzakiem na zagruntowany powierzchnię. Następnie należy go rozprowadzić szpachlą grzebieniowy aż do utworzenia równomiernej warstwy o grubości co najmniej 3 mm (segregator aktów prawnych).

Wielkość powierzchni powlekanej klejem (bądź lepikiem) należy tak dobierać, aby parkiet mógł zostać ułożony przed związaniem warstwy klejącej. Elementy parkietu należy nasunąć na warstwę kleju i mocno je wcisnąć dociskając je przy tym ściśle do siebie. Ok. 80% spodniej powierzchni każdego elementu parkietu powinno być zwilżone klejem. Podczas układania należy od czasu do czasu podnieść ułożony już element i sprawdzić zwilżenie jego spodniej powierzchni przez lepik (promocja 3 w 1).