Kleje gumowe uprawnienia budowlane

Kleje gumowe A i B produkcji Zakł. Przem. Gumowego w Wolbromiu. Jest to klej rozpuszczalnikowy dwuskładnikowy. Jeden ze składników zawiera oprócz kauczuku i rozpuszczalnika siarkę, a drugi - rozpuszczalnik i przyspieszacz wulkanizacji. Przed użyciem obydwa składniki miesza się ze sobą (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po zmieszaniu zaczyna się proces samoczynnej wulkanizacji i aktywność kleju wzrasta. Kleje te przewidziane są przede wszystkim dla przemysłu obuwniczego (klejenie gumy z gumą). W budownictwie stosuje się je do przyklejania podłogowych wykładzin gumowych (Gumolit, Terralit) do podkładu betonowego i drewnianego.

Duże zastosowanie w budownictwie znajdują kleje na kauczukach polichloroprenowych (czyli na tzw. neoprenie). Szczególnie przydatne są one do przyklejania wykładzin podłogowych z PCW oraz gumy. W kraju produkuje się klej „neoprenowy rozpuszczalnikowy „Butapren” (W; twórnia Chem. „Pronit” w Pionkach) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W chwili obecnej stanowi on najbardziej wartościowe lepiszcze w kraju do przyklejania wykładzin podłogowych z tworzyw sztucznych oraz jedyne nadające się praktycznie c: przyklejania listew podłogowych z PCW.

Z uwagi na deficyt importowanego neoprenu uruchomiono w powyższym zakładzie produkcję kleju „NR” stanowiącego kompozycję kauczuku neoprenowego z regeneratem. Klej ten wykazuje wprawdzie gorsze od „Butaprenu”, ale wystarczające właściwości wiązania wykładzin z PCW do betonu. Kleje te zawierają łatwopalne rozpuszczalniki (octan etylu i benzynę), w związku z czym przy pracy z nimi należy zwracać uwagę na higienę i bezpieczeństwo pracy (uprawnienia budowlane).

Przyklejanie klejami Butapren i NR wykładzin podłogowych i listew z PCW wykonuje się w ten sposób, że smaruje się cienką warstwą kleju obydwie sklejane powierzchnie i odczekuje, aż rozpuszczalnik odparuje prawie całkowicie (błona klejowa nie powinna brudzić palca, ani daw^ać nitek) i dopiero wtedy składa się je i dociska do siebie. Wytrzymałość spoiny w tych warunkach jest bardzo wysoka i na ogół przekracza wytrzymałość wykładziny. Kleje te należy przechowywać w naczyniach hermetycznych w temp. 5-15°C (program egzamin ustny).

Kleje epoksydowe

Żywice epoksydowe, będące produktami polikondensacji epichlorhydryny gliceryny z wieloatomowymi fenolami (np. dwufenylopropanem), wykazujące w ośrodku alkalicznym doskonałą adhezję do wielu materiałów (metali, kamienia, ceramiki, szkła itp.), stanowią podstawę do produkcji szeregu cennych materiałów budowlanych. Wyrabia się z nich wartościowe kleje, stosuje przy wyrobie tworzyw warstwowych (np. laminatów szklanych), plastobetonów (poli- merobetonów) odpornych na agresję chemiczną, jako środki do powierzchniowej impregnacji i uszlachetnienia podłóg betonowych, do wyrobu kitów chemoodpornych, środków powłokotwórczych (lakiery) itp. Żywice te pod wpływem związków wielofunkcyjnych, jak poliamidy lub polikwasy i ich bezwodniki, „utwardzają się” przechodząc w stan nietopliwy. Główne ich zastosowanie to produkcja uniwersalnych klejów (opinie o programie).

Kleje epoksydowe dzielimy na dwie grupy:
a) kleje twardniejące w temperaturze podwyższonej
b) kleje twardniejące w temperaturze pokojowej.

twardniejące w temperaturze podwyższonej utwardza się przeważnie bezwodnikiem maleinowym lub ftalowym względnie dwucyjano- dwuamidem. Produkuje się je w postaci proszku, lasek lub ciekłych roztworów. Czas utwardzenia zależny jest od temperatury i w temp. 140°C wynosi kilka godzin, a w temp. 200°C kilkanaście minut. Kleje tego typu stosowane są przede wszystkim do klejenia metali. Wytrzymałość połączeń metalowych zależy oczywiście od rodzaju metalu. Najlepsze własności pod tym względem wykazuje aluminium i jego stopy, poza tym jego współczynnik rozszerzalności cieplnej w porównaniu ze stalą jest bardziej zbliżony do współczynnika rozszerzalności cieplnej żywicy epoksydowej. Stwierdzono, że połączenia aluminiowe wykonane za pomocą klejów epoksydowych wykazują niejednokrotnie większą wytrzymałość niż połączenia spawane (segregator aktów prawnych).

Kleje epoksydowe twardniejące na zimno utwardzane są za pomocą ciekłych utwardzaczy o charakterze zasadowym, np. polietylenodwuamin. W celu poprawy właściwości kleje epoksydowe modyfikuje się różnymi dodatkami, jak tiokole, poliamidy, poliestry, żywice fenolowe itp. Żywice fenolowe np. poprawiają odporność termiczną klejów. Spoiny wytrzymują krótkotrwałe działanie temperatury rzędu 300°C. W budownictwie zaczyna się eksperymentalnie stosować kleje epoksydowe do łączenia konstrukcji metalowych, przy czym w zakresie temperatur do 80°C połączenia te są wytrzymalsze od spawanych lub nitowanych, szczególnie przy obciążeniach poddawanych wibracji i przy cienkich profilach metalowych.

W pewnych przypadkach klejenie jest jedynie możliwym rozwiązaniem, np. przy łączeniu płyt (blach) z konstrukcjami typu plastra miodu lub spienionym tworzywem sztucznym, względnie przy łączeniu cienkich płyt. Kleje epoksydowe stosuje się również przy produkcji trójwarstwowych płyt ściennych typu „sandwich” do ścian typu osłonowego (promocja 3 w 1).