Kleszcze drewniane

Po rozpoczęciu wybierania ziemi z miejsca zaprojektowanego otworu wiertniczego wstawia się do tego otworu rurę wiertniczą i zakłada na nią na wysokości ok. 1,5 m powyżej terenu kleszcze drewniane łączone śrubami stalowymi lub ściski stalowe (program uprawnienia budowlane na komputer). Przez obracanie kleszczy rura powoli opuszcza się głębiej. Wówczas wybieramy z rury trochę gruntu, po czym obracając ją w dalszym ciągu, znów pogrążamy nieco głębiej. Przy tej pracy kleszcze coraz to trzeba luzować, podnosić nieco wyżej i ponownie umocowywać, a od czasu do czasu wydłużać rurę przez dośrubowanie następnego jej odcinka. Przy obracaniu kleszczy nieraz trzeba je obciążać, gdyż pod wpływem własnego tylko ciężaru rura nie chce pogrążać się w bardziej zwartych gruntach (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Najczęściej wówczas przy płytkich wierceniach na kleszczach staje lub siada dwóch robotników, co daje dodatkowe obciążenie. Trzeba pamiętać, żeby rury zarówno w czasie wwiercania ich w głąb, jak i podczas podciągania do góry, zawsze kręcić w jednym kierunku i dokręcać gwint, gdyż pracując chociażby chwilowo w kierunku odwrotnym można rozkręcić jakiekolwiek połączenie (uprawnienia budowlane).

Do wyciągania gruntu z rur, a jednocześnie do pobierania jego próbek używa się specjalnych końcówek nasadzanych za pomocą gwintów na końcach stalowych żerdzi. Żerdzie te grub. 3-4 cm, najczęściej rurowe można przedłużać za pomocą gwintowych połączeń i zawieszać na lince przechodzącej przez blok do dźwigarki. W zależności od rodzaju gruntu doczepia się do żerdzi odpowiednie końcówki. Wśród końcówek tych znajdujemy rozmaitość ich rodzajów, a w rodzajach różnorodność kształtów. Przytoczymy tu tylko najbardziej charakterystyczne (program egzamin ustny).

Stalowe kleszcze

W gruntach wilgotnych: piaszczystych, pylastych, gliniastych i ilastych może najwłaściwszym narzędziem jest świder. W gruntach gliniastych o mniejszej zwartości a większym zawilgoceniu bardziej nadają się świdry łyżkowe. Świdry zwykłe i łyżkowe nasadza się na żerdzie za pomocą złącz gwintowanych. Podczas pracy żerdzie obraca się za pomocą zakładanych na nie stalowych kleszczy. Każdy obrót powoduje zagłębienie się świdra. Zarówno świdry zwykłe, jak i łyżkowe dają możność pobierania próbek w stanie ich naturalnego zawilgocenia (opinie o programie).

W gruntach piaszczystych, a szczególnie drobnoziarnistych, zarówno zupełnie suchych, jak i mokrych, tak samo w gruntach gliniastych lub pylastych w stanie płynnym nie udaje się wyciągać gruntu z rury za pomocą świdrów. W tym celu trzeba stosować łyżki klapowe. Tego typu łyżki mają u spodu zawór kulowy lub, może częściej stosowany, klapowy. Nie umieszcza się ich zwykle na sztywnej żerdzi, lecz zawiesza na lince. Przez podciągnięcie łyżki klapowej do góry i następnie opuszczenie jej łyżka pod wpływem własnego ciężaru wgryza się nieco w grunt, odchylając jednocześnie kulę lub klapę. Trzeba zaznaczyć, że łyżki klapowe przerabiają grunt i niszczą jego strukturę naturalną (segregator aktów prawnych).

Gdy trzeba przebić się przez skały masywne, stosuje się albo dłuta, które przez uderzenia mielą skałę na proszek, albo tzw. ‘koronki, które wypiłowują rdzeń w środku otworu próbnego. Dłuta mogą być różnego kształtu, podamy tu 3 typy charakterystyczne. Typ pierwszy stosowany bywa najczęściej, typ drugi o przekroju krzyżowym zabezpiecza od zaklinowania się dłuta w szczelinach, gdy skała jest spękana, lecz daje nieco słabsze uderzenia przy tym samym ciężarze wskutek znacznie większej powierzchni oparcia (promocja 3 w 1). Otworów wiertniczych w skałach nie trzeba zabezpieczać rurami - w tych jednak wypadkach, gdy przebiciu ulega tylko głaz i zależy nam na przeprowadzeniu przez niego i rury w celu dalszego głębszego wiercenia, stosuje się dłuto pracujące mimośrodowo, uzyskujemy wówczas otwór o przekroju większym od szerokości dłuta.