Kolejność prac w kopalni

Najważniejszego jednak odkrycia dokonano w lipcu tegoż roku. Miejsce to okazało się niezmiernie bogate. Nowa kopalnia, zamknięta z czterech stron skalistymi ścianami, początkowo otrzyma nazwę New Rush, następnie Kimberley (program uprawnienia budowlane na komputer).
Kolejność prac w kopalni była następująca: robotnicy rozbijali ił i napełniali nim pojemniki, które wydobywano na wierzch za porą kołowrotów ustawionych na powierzchni, poruszanych częściowe ludzkimi, a częściowo parą wodną. Ił rozrzucano warstwami stopy; wystawiony na działanie słońca rozpadał się na drobne grud po czym był poddawany działaniu wody.

Używano do tego drewnianych urządzeń, przypominających dziecinne kołyski na biegunach. Dno skrzynce stanowiło podwójne sito blaszane. Otwory górnego sita były jak duże, że przepuszczały kamyki wielkości orzechów laskowych. Sita przepuszczały tylko wodę i najdrobniejszy szlam, a zatrzymywały już grubszy piasek. Przy takiej kołysce pracowało trzech ludzi (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przede wszystkim napełniano skrzynkę pokruszonym i dobrze wysuszonym iłem, ■ czym jeden z robotników utrzymywał ją w ruchu, drugi napełniał wolą dolewając jej w miarę potrzeby, a trzeci mieszał ił w skrzynce za pomocą drewnianych grabek. Trwało to tak długo, dopóki cała ziemia nie usiała spłukana przez wodę. Pozostałe w skrzynce kamyki układano na wszelkich drewnianych stołach, gdzie były sortowane. Aby sprawdzić działania kołyski, przy pierwszej próbie wrzucano zwykle do iłu starannie oszlifowanych kawałków szkła (uprawnienia budowlane).

Jeżeli zostały one odszukane między wymytymi, kołyska zasługiwała na zaufanie. Urządzenie to, znane już za rasów , stosowano powszechnie przy poszukiwaniu złota.
Sortowaniem kamieni zajmowali się kopacze lub wyręczały ich w tej tylko żony i córki. Dzięki silnemu połyskowi diamentu nie zdarzało się, aby nawet najmniejszy kamień został przeoczony (program egzamin ustny).

Koncentraty diamentonośne

Dawniejsze prymitywne sposoby wydobywania diamentów zostały czasu zastąpione nowoczesnymi metodami, polegającymi na różnych urządzeń mechanicznych. Na obszarach bogatych r diamenty rozwija się zamiast dawnej eksploatacji odkrywkowej, eksploatację górniczą, która np. w kopalni w Kimberley przekroją już głębokość 1000 m.

Koncentraty diamentonośne, otrzymywane przez przepłukiwanie kim- er Litów silnymi strumieniami wody, skierowuje się na ruchome, pochyłe pokryte tłuszczem, na których zatrzymują się diamenty; inne skład- :JC. mineralne są unoszone dalej prądem wody. Większe diamenty wybrać się ręcznie, pozostałe przy przeglądaniu tłuszczu zdejmowanego co czas ze stołów (opinie o programie).
W 1876 r. kopalnia Kimberley była podzielona na 800 klemów. Nie były zalewane wodą, w innych musiano wstrzymać roboty, brzeg groził oberwaniem. Aby wzmocnić wał nadbrzeżny, na który ustawione były kołowroty, układano jeden na drugim worki  żwirem. Zdarzyło się kilka razy, że worki i kołowroty wskutek ziemi wpadły do kopalni. Rehman wspomina, że zdarzały się szczęśliwe wypadki (segregator aktów prawnych).

Żwiry te i piaski mają grubość od kilkunasu centymetrów do 10 m, przy przeciętnej zawartości diamentów około 0,2 kr na 1 m3. W niektórych jednak miejscach nagromadziły się większe skupienia diamentów. Są to na ogółjpiękne kamienie o przeciętnej wielkości 1 kr. Podobne, a nawet większe kamienie znaleziono na obszarze leżącym na północ od rzek Oranje. Jeden z tych kamieni miał masę 246 kr. Wydobycie diamentów w Namibii wynosi około 1,6 min kr rocznie. W 1976 r wydobyto tam około 1,6 min kr kamieni jubilerskich i 85 tys. ki diamentów przemysłowych (promocja 3 w 1).

W latach 1910-1912, znacznie później niż w Afryce Południowej, odkryty został diamentonośny obszar w dorzeczu Kasai rozciągający się od granicy Konga aż do Angoli, zajmujący powierzchnię około 24 tys. km2. Również w dolinach Lulua i Zam bezi stwierdzono obecność diamentów.