Kominy żelbetowe

Kominy żelbetowe należy podzielić na trzy rodzaje: monolityczne o kształcie zbieżnym (stożkowym), monolityczne o kształcie cylindrycznym oraz kominy wykonywane z prefabrykowanych elementów betonowych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Najkorzystniejsze ze względów technologicznych i statycznych są kominy o kształcie zbieżnym. Obecnie większość wysokich kominów wykonuje się jako monolityczne zbieżne w specjalnych urządzeniach, w których głównymi elementami są formy przestawne.

Niższe i o małych średnicach kominy żelbetowe wykonuje się często jako cylindryczne w deskowaniach ślizgowych. W Polsce nie wykonuje się obecnie kominów z elementów prefabrykowanych; ze względu na dobre opanowanie technologii wykonawstwa kominów cylindrycznych raczej nie należy spodziewać się powrotu tego typu kominów. Kominy tego rodzaju buduje się jednak jeszcze za granicą (m. in. w Czechosłowacji [22]).
Za pomocą obecnie posiadanych zestawów urządzeń można wykonywać kominy zbieżne o dowolnej wysokości (zrealizowano kominy o wysokości ponad 250 m), średnicach od 2,50 do 16 m i grubości ścianki trzona od 15 do 80 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wykonywane obecnie w Polsce kominy cylindryczne mają średnice zewnętrzne od 2.0 do 3,50 m i wysokości do 80 m, grubości ścianek od 15 do 25 cm. W ten sposób istnieje możliwość realizacji prawie wszystkich typów kominów zaprojektowanych dla nowo budowanych zakładów przemysłowych.

W ostatnich latach (od 1964 r.) podjęto budowę kominów żelbetowych zbieżnych w specjalnych deskowaniach ślizgowych.
Do budowy kominów zbieżnych stosuje się urządzenie, które składa się ze wznoszonej równocześnie z trzonem komina wieży wewnętrznej (zwykle z rur lub kształtowników stalowych), przyłączonych do niej pomostów roboczych oraz zawieszonych na pomostach form (zwykle z blachy stalowej), w których układa się beton (uprawnienia budowlane).

Drewniane skrzynki

Urządzenie to opiera się na systemie zastosowanym ok. 1930 r. przez amerykańską firmę The Heine Chimney Company, Chicago. System ten, zwany krótko systemem Heinego, został w ostatnich latach ulepszony przez zastosowanie wieży z elementów stalowych (zamiast drewnianej) oraz rozwiązanie szeregu szczegółów konstrukcyjnych ułatwiających wykonawstwo. Zanim jednak doszło do wprowadzenia systemu Heinego stosowano inne systemy, które uważać można za jego stadia rozwojowe (program egzamin ustny).

Systemami najczęściej stosowanymi w Stanach Zjednoczonych AP już w pierwszych latach naszego stulecia był system Carl Webera (założyciela znanej firmy Weber Steel- Concrete Chimney Company Chicago) i system Ransome’a. Oba systemy polegają na zastosowaniu pierścieniowych form drewnianych przestawianych w górę, obsługiwanych z wewnętrznego rusztowania drewnianego (opinie o programie).
W systemie Webera trzon betonuje się w formie drewnianej, złożonej w zależności od średnicy komina z czterech do dwunastu form zewnętrznych i wewnętrznych o wysokości 91 cm (3 stopy). Formy te ściąga się i łączy od zewnątrz oraz klamruje od wewnątrz opierając dolną część na już stwardniałej części trzona, a następnie wypełnia masą betonową.

Po związaniu i stwardnieniu betonu formy zwalnia się i ręcznie podciąga do następnego położenia. Zbrojenie pionowe ujęte jest ponad formą pierścieniem drewnianym, który zapobiega zginaniu i chwianiu się wkładek (segregator aktów prawnych). Transport materiałów budowlanych i komunikacja osobowa odbywa się po rusztowaniu wewnątrz komina; formy obsługuje się ze zwisających na zewnątrz drabin.
W systemie Ransome’a formy drewniane mają 3,66 m (12 stóp) wysokości, przy czym każda wykonana jest z 6 pierścieni, z których każdy łączony jest z sąsiednią formą zamkiem śrubowym.

Na styku form zakłada się dla uszczelnienia blachę o szerokości 300 mm i grubości 6 mm. Forma ma wewnątrz drewniane skrzynki, które przesuwa się ku górze, otrzymując w ten sposób dwa użebrowane pierścienie nie stykające się z sobą (promocja 3 w 1).