Komisje powołane w sprawie budowy

W roku 1900 komisje powołane w sprawie budowy tego połączenia wypowiedziały się za przejściem przez rzekę po moście.
W roku 1902 powołano komisję dla zbadania możliwości technicznych i gospodarczych przejścia pod Sekwaną tunelem (program uprawnienia budowlane na komputer).
W roku 1910 komisja ministerialna uznała za najwłaściwsze przejście przez Sekwanę mostem położonym o 17 km w górę rzeki od mostu obecnie zbudowanego.
W roku 1917 wszczęto nowe starania o budowę przejścia podziemnego.

W roku 1926 minister Robót Publicznych powołał komisję do zbadania najwłaściwszego przejścia przez Sekwanę. Komisja ta zakończyła swe prace w 1931 roku, wypowiadając się za przejściem rzeki tunelem o średnicy wewnętrznej 5,90 m mieszczącym jeden tor kolejowy długości 6123 m. Koszt budowy tego tunelu był rzędu 50 milionów dolarów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Tymczasem po pierwszej wojnie światowej nastąpił rozwój transportu samochodowego, wskutek czego znaczenie przewozów kolejowych zmalało. Zaczęto więc myśleć o połączeniu drogowym, a nie kolejowym. Połączenie takie było łatwiejsze, gdyż pochylenia jego mogły sięgać 0,06 wobec sześciokrotnie mniejszych pochyleń granicznych linii kolejowej.
W roku 1932 oddano do użytku prom przez Sekwanę, umożliwiający ruch samochodowy z Ilawru na południe kraju. Wpływy uzyskane w ciągu pierwszego roku użytkowania promu wyniosły 260 000 dolarów.

Budowa promu doprowadziła do następujących stwierdzeń:
- nowe połączenie zwiększało kilkakrotnie ruch kołowy;
- prom jest połączeniem niewystarczającym, ze względu na nieciągłość ruchu i konieczność oczekiwania na przejazd;
- prom nie zapewnia regularności ruchu, gdyż podczas mgły lub burzy następuje jego unieruchomienie, a ponadto sam prom ulega uszkodzeniom (uprawnienia budowlane).

W roku 1933 władze miejskie Hawru wystąpiły do ministra Robót Publicznych o wszczęcie studiów nad budową mostu w pobliżu promu. Od projektu budowy tunelu odstąpiono ze względu na trudności budowy tunelu dwukierunkowego oraz znacznie większe koszty budowy od kosztów budowy mostu (program egzamin ustny).

Główne przęsło mostu

W roku 1934 opracowano projekt szkicowy mostu wiszącego, przechodzącego jednym przęsłem nad korytem głównym Sekwany na wysokości 50 m nad poziomem wody w miejscu, w którym zbudowano most w roku 1959. Wybór tego miejsca był uzasadniony przez następujące warunki:
- właściwe ukształtowanie brzegów naturalnych,
- dobry układ warstw podłoża,
- łatwość połączenia przejścia przez most z istniejącymi drogami,
- uregulowane koryto rzeki (opinie o programie).
Główne przęsło mostu miało w tym projekcie rozpiętość 608 m, szerokość użytkowa pomostu i chodników wynosiła 15 m, pomost leżał na poziomie górnych pasów belek usztywniających. Cechy te zostały zachowane w moście oddanym do użytku w 1959 roku.

W roku 1945 władze uznały budowę mostu w Tancarville za inwestycję o znaczeniu ogólnopaństwowym.
W roku 1950 minister Robót Publicznych wydał koncesję Izbie Handlowej w Hawrze na budowę i eksploatację mostu. Koncesja ta nie dawała podstaw finansowych do rozpoczęcia tej wielkiej inwestycji, gdyż prawo z roku 1880 zabraniało pobierania myta na mostach leżących w ciągu dróg państwowych, a most ten, ze względu na swe znaczenie, nie mógł być zaliczony do mostów położonych na drogach gminnych lub departamentalnych. W roku 1951 parlament przyznał Izbie Handlowej w Hawrze prawo pobierania myta na projektowanym moście (segregator aktów prawnych). Prawo to dało podstawę gospodarczą do rozpoczęcia budowy.
Dla zaktualizowania projektu z roku 1935, ogłoszono w roku 1951 konkurs międzynarodowy na projekt i budowę mostu. Konkurs ten został rozstrzygnięty w roku 1953. W roku 1954 opracowano projekt wykonawczy. Roboty rozpoczęto 15 listopada 1955 roku. Most oddano do użytku 2 lipca 1959 roku.
Ruch przez Sekwanę w rejonie mostu był obsługiwany przed rozpoczęciem jego budowy przez dwa promy motorowe.

Statystyka ruchu w latach 1950-1958 wskazywała roczny przyrost przewozów rzędu 15(>/o. Do obliczeń rentowności nowego mostu założono roczny przyrost ruchu rzędu 10%.
Globalne koszty budowy połączenia przez most w Tancarville wraz z oprocentowaniem nakładów były rzędu 19 min dolarów (promocja 3 w 1). Dla pokrycia tej sumy i kosztów eksploatacji mostu należało zapewnić dochód roczny wysokości 1,4 min dolarów, to jest wysokości około 7,4% nakładów inwestycyjnych.