Komora robocza

Po opuszczeniu kesonu do przewidywanej głębokości i dokonaniu oględzin gruntu w kesonie, a nieraz, w wypadkach wątpliwych, przewierceniu dodatkowo ręcznym świdrem 1-2 m w głąb w komorze kesonowej, przystępuje się do jej wypełnienia murem z kamienia łamanego lub betonem. W tym ostatnim wypadku należy używać betonu o znacznej zawartości wody, licząc się z tym, że część wody zostanie wydmuchana na zewnątrz przez uciekające pod nożem powietrze (program uprawnienia budowlane na komputer). Zamurowanie komory kesonowej prowadzi się od razu na pełną wysokość zaczynając od części położonych najdalej od szybu wejściowego i posuwając się ku niemu. Podczas tej pracy należy zapewnić przez cały czas odprowadzanie na zewnątrz powietrza zużytego przez oddychających ludzi.

Gdy komora robocza jest zamurowana, usuwa się rury szybowe. Dolny odcinek rury szczelnie zamurowany w stropie kesonu pozostaje na miejscu jako odcinek stracony, natomiast w miejscu powiązania go z całym dalszym ciągiem szybu odkręca się śruby połączeniowe, przy czym ciężar śluzy wejściowej, rur szybowych i dodatkowe obciążenie (w razie potrzeby) zabezpiecza przeciw przedwczesnemu oderwaniu się górnej części szybu. Po wyjściu ludzi z szybu podnosi się z lekka ciśnienie w nim, co powoduje tzw. „zerwanie rur szybowych", czyli skok ich o parę cm ku górze, i ucieczkę powietrza. Po wyciągnięciu rur wypełnia się szyb betonem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jak łatwo spostrzec z tego krótkiego opisu robót kesonowych, dają one szerokie pole do wyboru metod pracy z odpowiednim wykorzystaniem warunków miejscowych i do wprowadzania różnych pomysłów organizacyjnych. Niejednokrotnie np. wprowadzano na budowach usuwanie gruntów, szczególnie piaszczystych, z pominięciem szybów i wykorzystywano zakładane w tym celu rury, przez które grunt nasycony wodą w nieprzerwanej masie pędzony był pod wpływem sprężonego powietrza lub porywany był ku górze pędem strugi wodnej (uprawnienia budowlane).

Zwykły keson

Zwykły keson po opuszczeniu go do właściwej głębokości staje się konstrukcją straconą (program egzamin ustny). W tych wypadkach, gdy trzeba wykonać jakiekolwiek roboty pod wodą bez zagłębiania 9ię w grunt w ogóle lub tylko nieznacznie, wykorzystuje się również możność zastosowania kesonu i usunięcia wody z komory roboczej za pomocą sprężonego powietrza. Keson nadaje się wówczas do użycia nieograniczoną ilość razy; rozbiera się go po wykorzystaniu i przewozi na inne miejsce lub holuje go w całości z jednej roboty na drugą (opinie o programie).

Jako przykłady korzystnego użycia kesonów zwanych w tych przypadkach kesonami-dzwonami lub niekiedy dzwonami nurkowymi można wskazać użycie ich przy takich robotach jak uporządkowanie lub wyrównanie dna w podwodnych częściach budowli, a więc oczyszczanie i wyrównywanie części fundamentowych zburzonych filarów mostowych, przy zakładaniu płyt wyrównawczych pod konstrukcje nabrzeży itp. Jako jedyny materiał konstrukcyjny do budowy kesonów-dzwonów należy uznać stal (segregator aktów prawnych).

Ponieważ obudowa stalowa komory kesonowej jest dość lekka, a w kesonach-dzwonach może być nawet nieco lżejsza niż w zwykłych kesonach, gdyż na keson-dzwon działają mniejsze siły, więc należy przyjmować ciężar orientacyjny 350 kG/m² rzutu poziomego najprostszego typu kesonu-dzwonu. Gdy nóż takiego kesonu zostanie opuszczony w wodzie

na głębokość op. 4 m, wywoła to potrzebę wprowadzenia sprężonego powietrza pod ciśnieniem nieco ponad 0,4 atn, co odpowiada skierowanej ku górze sile 4 T/m², dążącej do podniesienia kesonu (promocja 3 w 1). Oczywiście ciężar kesonu-dzwonu 0,35 T/m² będzie daleki od zrównoważenia tej siły i wobec tego konieczne staje się dodatkowe obciążenie kesonu, co jest zjawiskiem charakterystycznym przy użyciu konstrukcji tego rodzaju. Pod względem potrzebnego zaopatrzenia w osprzęt pomocniczy organizacja robót przy stosowaniu kesonów-dzwonów jest taka sama jak przy zwykłych robotach kesonowych.