Koncepcja architektoniczna

Ogólnym wymaganiem w zakresie rzutu budynku jest stosowanie układów konstrukcyjnych o obrysie prostokątnym i możliwie symetrycznym rozkładzie ścian względem osi podłużnej (program uprawnienia budowlane na komputer). Warunki, jakie musi spełniać rozmieszczenie tych ścian, zależą od tego, czy w konstrukcji mogą wystąpić znaczne siły rozciągające od zginania. W najczęściej występujących w praktyce przypadkach posadowienia konstrukcji na płycie i ugięcia konstrukcji ((d s)_ma* > 0), gdy można wykluczyć możliwość wystąpienia takich sił, symetria rozmieszczenia ścian nie ma tak istotnego znaczenia, jakkolwiek odchylenia w tym zakresie nie powinny przekraczać 1,80 m. W pozostałych przypadkach projektowanie układów o symetrycznym rozkładzie ścian nabiera istotnego znaczenia.

W przypadkach gdy koncepcja architektoniczna wymaga istotnego zróżnicowania obrysu budynku, rzutu ścian wewnętrznych czy też ewentualnie jego wysokości, konstrukcję należy podzielić dylatacjami na segmenty, w obrębie których spełnienie wymagań dotyczących rzutu budynków będzie możliwe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Poza spełnieniem powyższych wymagań istotnego znaczenia nabiera również nadanie konstrukcji odpowiedniej sztywności. W zakresie usztywnienia poprzecznego problem sprowadza się do konieczności usztywnienia układu ścianami poprzecznymi, przechodzącymi przez całą szerokość budynku, niekoniecznie w jednej płaszczyźnie. Rozstaw tych ścian nie powinien przekraczać 12,0 m. Jak łatwo stwierdzić, dla większości układów warunek ten jest spełniony (uprawnienia budowlane). W przypadku układów korytarzowych spełnienie tego warunku wymaga zastosowania w traktach korytarzowych elementów ramowych. Należy zwrócić uwagę, aby fragmenty konstrukcji wydzielone korytarzem i klatkami schodowymi zespolone były co najmniej dwoma takimi elementami.

W zakresie usztywnienia podłużnego zasadą jest stosowanie układów usztywnionych w pełni ścianami wewnętrznymi. Ten sposób usztywnienia stwarza bowiem najkorzystniejsze warunki pracy konstrukcji. Nic bez znaczenia jest również fakt, że sposób zachowania się tych układów, tradycyjnie stosowanych w przypadkach znacznych różnic osiadań podłoża, jest obecnie najlepiej rozpoznany (program egzamin ustny).

Dla większości praktycznych przypadków usztywnienie układu w każdym przekroju jednym odcinkiem ściany wewnętrznej osłabionej wyłącznie otworami drzwiowymi jest wystarczające. W przypadkach budynków posadowionych na ławach lub gdy 1,0 cm, ściany usztywniające należy umieszczać w osi podłużnej budynku. W pozostałych przypadkach należy jedynie zwrócić uwagę, aby odcinki tych ścian nie były oddalone od osi podłużnej więcej niż 1,80 m.

Budynek usztywniony

Budynek usztywniony w pełni ścianami wewnętrznymi nie wymaga z regały stosowania dodatkowego usztywnienia częścią podziemną. W przypadku budynków długich (L > 40 m) wpływ tego usztywnienia na siły w konstrukcji jest mały, natomiast w budynkach krótkich potrzeba redukcji sił poprzez dodatkowe usztywnienie występuje rzadko (opinie o programie).

W przypadku gdy program użytkowy uniemożliwia usztywnienie w pełni ścianami wewnętrznymi, a podłoża charakteryzują się średnimi osiadaniami większymi od 8,0 cm, niezbędne jest zaprojektowanie układu usztywnionego częścią podziemną Natomiast w przypadku podłoży charakteryzujących się mniejszymi osiadaniami można realizować również układy wiotkie, usztywnione odcinkami ścian podłużnych (segregator aktów prawnych).

Omówione wymagania konstrukcyjne i wymagania spełnia się niezależnie od konkretnych warunków gruntowych. Warunki te uwzględnia się natomiast przy ustalaniu długości konstrukcji, gdyż jest ona czynnikiem determinującym rozmiary różnic osiadań {As), a w konsekwencji wielkość sił i odkształceń w konstrukcji. Stąd też długość konstrukcji dobieramy tak, aby występujące w niej siły mogły być przejęte przez układ. Możliwości kształtowania nośności elementów konstrukcji z uwagi na siły od nierównomiernych osiadań podłoża, zwłaszcza w przypadku budynków prefabrykowanych, są ograniczone. Dlatego też przy pewnych, wynikających z założonej długości budynku L rozmiarach różnic osiadań podłoża {As), zachodzi potrzeba ograniczenia ich wielkości poprzez podział budynku dylatacjami (promocja 3 w 1).