Koncepcja działania przegubów Freyssineta

Budowa przegubów Freyssineta jest oparta na następujących spostrzeżeniacl dotyczących odkształcalności betonowych przegubów tocznych:
- docisk powierzchni walcowej przegubu do powierzchni płaskiej występuji wzdłuż pasa o dość znacznej szerokości wynoszącej od kilku do kilkunastu centymetrów zależnie od wielkości siły i promienia krzywizny (program uprawnienia budowlane na komputer);
- przesunięcia powierzchni docisku występujące w konstrukcjach przy zmianie pochylenia osi elementów połączonych przegubami tocznymi - są bardzo małe;
- większe ruchy między częściami przegubów występują w mostach betonowych bardzo powoli wskutek tego, że części te zachowują temperaturę zbliżoną do średniej dobowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Spostrzeżenia te nasunęły myśl zastąpienia wąskiego pasa docisku przez płask prostopadłościan o szerokości stanowiącej ułamek szerokości łączonych częśc konstrukcji. Doświadczenia potwierdzały możność budowy takich przegubów wskazując, że przy średnich naprężeniach w tak pomyślanym rdzeniu przegubu wynoszących od 40 do 250 kG/cm2 i przy kątach pochylenia wzajemnego części połączonych przegubem wynoszących do 1 : 300, nie występują żadne objawy zniszczenia ani w rdzeniu, ani w elementach połączonych, o ile są one właściwie uzbrojone. Odkształcenia rdzenia nie są przy tym sprężyste, lecz plastyczne.
Wyniki pomiarów doświadczalnych (uprawnienia budowlane).

Przeguby sklepień mostu przez rzekę Allier w Veurdre, zbudowanego przez Freyssineta w latach 1907-1911, były pierwszymi przegubami działającymi poprzez plastyczne odkształcenia rdzeni. Opis ich koncepcji powstałej w toku doświadczeń wykonanych na miejscu robót jest zawarty w monografii tego mostu umieszczonej w punkcie 6.13. Działanie i trwałość tych przegubów została sprawdzona podczas budowy mostu w Veurdre oraz dwóch innych mostów o podobnej konstrukcji, zbudowanych w następnych latach. Badania laboratoryjne wykonano znacznie później, a opublikowano je w roku 1938. Autorem ich był inżynier Blevot (program egzamin ustny).

Doświadczenia te miały następujące cele:
- zbadanie wytrzymałości rdzeni przegubów wykonanych przy użyciu różnych rodzajów cementu,
- zbadanie wpływu sposobu uzbrojenia części przegubu, dociskających do rdzenia, na wytrzymałość przegubu.

Cement glinowy

Dla osiągnięcia pierwszego celu pierwszą próbkę wykonano używając cementu glinowego, a trzy następne - stosując cement portlandzki najwyższej jakości. Dla osiągnięcia drugiego celu część górną przegubu w drugiej próbce poz stawiono bez uzbrojenia, a w pozostałych zakończono prostopadłościane o przekroju poziomym 35 X 50 cm i o wysokości 15 cm, ujętym w ramkę z bl chy stalowej grubości 10 mm, obejmującą trzy siatki spawane z drutów o średnicy 10 mm rozstawionych co 6 mm. Beton części górnej nad ramką uzbrojoi siatkami (opinie o programie). Części dolne przegubów o przekroju poziomym wynoszącym 50 X 65 c uzbrojono poziomymi siatkami z drutów 0 6 mm lub 0 8 mm, zaś o przekroju poziomym 65 X 65 cm - uzbrojono drutem 0 8 mm zachowując skok 5 cm.

Rdzeń wykonany we wszystkich próbkach z betonu nieuzbrojonego miał w; miary 15 X 35 X 5 cm.
Doświadczenia te prowadzą do następujących wniosków (segregator aktów prawnych).
Wytrzymałość rdzeni ściskanych między górną i dolną częścią przegubu by wielokrotnie większa od wytrzymałości kostkowej betonu, z którego rdzeń były wykonane.
Wytrzymałość dolnych części przegubów uzwojonych lub uzbrojonych siatkar jest parokrotnie większa od wytrzymałości kostkowej betonu.

Średnie naprężenie w tych częściach przy wystąpieniu pierwszej rysy jest większe od odpowiedniego średniego naprężenia w przegubach Freyssineta; rozkład odkształcę jest bardziej równomierny niż w częściach przegubów tocznych.
Obie części przegubów plastycznych, tak samo jak i przegubów tocznych, znają takich samych odkształceń jak słupy uzwojone lub uzbrojone siatkami poprzecznymi, o ile tylko uzbrojenie to jest dostatecznie zakotwione, a jego odsetek objętościowy wynosi około 4% (promocja 3 w 1).