Koniec rury elewatora

Koniec rury elewatora poniżej przewodu doprowadzającego powietrze pozostaje otwarty i służy do zasysania rozrzedzonego gruntu. Niekiedy koniec rury zaopatruje się w giętki wąż, co umożliwia manewrowanie końcem przewodu (program uprawnienia budowlane na komputer). Odległość t od końca rury do miejsca podłączenia przewodu powietrznego powinna wynosić co najmniej 1 m, aby wykluczyć możliwość wyrzucenia powietrza przez koniec rury.

Przewody doprowadzające powietrze oraz rurę główną elewatora przeprowadza się zazwyczaj na zewnątrz przez mur nadkesonowy. Powietrze do elewatora może być czerpane ze stacji sprężarek bądź ze specjalnych sprężarek ustawionych w pobliżu kesonu.
Sprężone powietrze wchodzące do rury elewatora nasyca znajdującą się tam płynną masę gruntu, wskutek czego zmniejsza się jej ciężar właściwy (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Panujące w kesonie ciśnienie, działając na powierzchnię płynnego gruntu, w którym zanurzony jest koniec elewatora, wpędza go do rury elewatora i wyrzuca na zewnątrz.

Wartość tego współczynnika zależy od ciężaru właściwego podnoszonej masy i wysokości podnoszenia. Im cięższa jest masa i im większa jest wysokość podnoszenia, tym większa jest sprawność elewatora. Mniejsze wartości współczynnika sprawności odnoszą się do najbardziej niesprzyjających warunków pracy, a większe do wyjątkowo dogodnych.
Elewatory powietrzne mają takie same zalety jak i elewatory wodne, sprawność ich jest jednak większa (uprawnienia budowlane). Zużycie robocizny przy wydobyciu gruntu za pomocą elewatorów powietrznych jest mniej więcej takie samo jak przy zastosowaniu elewatorów wodnych.
Wydajność elewatorów powietrznych, wyrażona w ilości wydobytego gruntu w stanie rodzimym, wynosi ok. 17 m/godz.

Urządzenia do wydmuchiwania gruntu. Urządzenia do wydmuchiwania gruntu umożliwiają usunięcie z kesonu gruntów piaszczystych. Działanie ich oparte jest na wykorzystaniu pędu, jaki otrzymuje się przy wypuszczaniu powietrza z kesonu. Urządzenia te składają się z rury wydechowej i zasysacza gruntu.
Rura wydechowa umieszczona pionowo w stropie kesonu przechodzi przez mur nadkesonowy na zewnątrz. Rura zaopatrzona jest w dwie zasuwy, z których jedna umieszczona jest w kesonie, a druga na zewnątrz.

Średnica rur wydechowych

Średnica rur wydechowych wynosi 40-125 mm w zależności od wielkości kesonu; zazwyczaj stosowane są rury o średnicy 75-100 mm (program egzamin ustny).
Zasysacze gruntu mogą być rurowe lub wsypowe. Podłącza się je do rury wydechowej za pomocą giętkiego węża albo bezpośrednio. Zasysacz rurowy jest odcinkiem rury osadzonej w płaszczu stożkowym. Rura od spodu jest otwarta, a w ściankach płaszcza na górze i na dole wykonane są otwory. Powyżej płaszcza znajdują się w rurze podłużne szczeliny, które przykryte są pierścieniem. Pierścień ma takie same otwory jak i rura, co pozwala na zamknięcie lub otwarcie ich przez obrót pierścienia (opinie o programie).

Zasysacz wsypowy stanowi trójnik rurowy, zaopatrzony od góry w zasobnik wsypowy, oddzielony zasuwą. Jeden koniec rury zasysacza podłącza się do rury wydechowej, a drugi zaopatruje się w zasuwę.
Działanie urządzenia jest bardzo proste. Po otwarciu zasuw w rurze wydechowej pęd wychodzącego z kesonu powietrza porywa przez zasysacz cząstki
gruntu i wyrzuca je na zewnątrz. Obsługa urządzenia polega na obsypywaniu piaskiem zasysaczy rurowych lub napełnianiu zasobników w zasysaczach wsypowych (segregator aktów prawnych).

Przez regulację dopływu powietrza do zasysaczy oraz ilości podawanego piasku uzyskuje się mniejsze lub większe nasycenie mieszanki gruntem. Nadmiar piasku w mieszance doprowadzić może do zakorkowania rury wydechowej, a zbyt mała jego ilość zmniejsza wydajność urządzenia.

Wydajność urządzenia na jedną rurę o średnicy 40-M00 mm wynosi 2-20 m3/godz. Zależy ona od staranności obsługi oraz od ciśnienia panującego w kesonie. Aby urządzenie mogło korzystnie funkcjonować, potrzebne jest w kesonie nadciśnienie wynoszące co najmniej 0,6-1,0 at n (promocja 3 w 1).