Konstrukcja fundamentów rusztowych

Obliczenie prowadzi się w taki sam sposób, jak w przypadku uwzględniania skręcania. Szczegółowy tok postępowania objaśniony zostanie na przykładzie liczbowym (program uprawnienia budowlane na komputer).
Konstrukcję rusztową fundamentu stosuje się w przypadkach, gdy pola utworzone przez siatkę słupów zbliżone są do kwadratu, a zastosowanie ław biegnących w jednym kierunku prowadziłoby do nadmiernych ich szerokości.

Ponadto ruszty fundamentowe występują wówczas, gdy elementy przenoszące obciążenie z budowli na fundamenty (słupy i mury) ułożone są wzdłuż krzyżujących się wzajemnie kierunków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Metody obliczania statycznego rusztu pozwalają określić w sposób stosunkowo prosty wykresy momentów i sił tnących w rusztach dla dowolnej siatki rusztu i dowolnego obciążenia. Zauważyć tu trzeba, że wyniki tych obliczeń zależą w dużym stopniu od przyjętych stosunków momentów bezwładności poszczególnych belek rusztu.
Jeżeli więc np. ze względu na komunikację w dolnej kondygnacji budynku celowe jest uzyskanie możliwie małych wymiarów belek w jednym z kierunków rusztu, można to uzyskać przez założenie w obliczeniach i skonstruowanie bardzo sztywnych belek w drugim kierunku (uprawnienia budowlane).

Wymiarując poszczególne belki rusztu, należy się możliwie ściśle dostosować do założeń poczynionych w obliczeniach statycznych odnośnie do ich momentów bezwładności oraz tak dobrać ich szerokość, by naprężenia w gruncie pod belkami nie były przekroczone.
Kształty przekrojów poprzecznych belek tworzących ruszt oraz zasady ich wymiarowania i konstruowania zbrojenia nie odbiegają od tych, które zostały podane dla ław fundamentowych pod słupami. Obliczając ruszt przy założeniach, uzyskujemy wprawdzie również pewne wartości momentów skręcających w belkach, są one jednak na ogół tak małe, że można je pominąć. Uwzględnienie ich prowadzi najwyżej do większego zagęszczenia strzemion (program egzamin ustny). W miejscach skrzyżowań belek rusztu stosuje się często skosy poziome.

Fundament płytowy budynku

Ułatwiają one przejęcie występujących tam największych zwykle momentów zginających i sił tnących, zaś w przypadku silnych, słabo odkształconych gruntów, zmniejszają wartości jednostkowych naprężeń w gruncie, które w znacznym stopniu koncentrują się w miejscach przyłożenia sił skupionych.
Fundamentami płytowymi nazywamy konstrukcje, które obciążenie z budowli przenoszą na całą powierzchnię podłoża zawartą w ich obrysie.

Fundamenty płytowe stosuje się w przypadkach, gdy dla utrzymania naprężeń w gruncie w granicach dopuszczalnych trzeba włączyć do współpracy całą powierzchnię podłoża pod budynkiem oraz gdy na skutek zaprojektowania poziomu dolnej kondygnacji budowli poniżej poziomu wody gruntowej niezbędne jest wykształcenie fundamentu budynku w postaci wodoszczelnej wanny żelbetowej, złożonej z monolitycznie powiązanych ścian zewnętrznych i płyty fundamentowej (opinie o programie).
Fundament płytowy budynku powinien mieć w rzucie taki kształt, aby wypadkowa całkowitego ciężaru i obciążenia budynku przechodziła przez środek ciężkości płyty. Warunku tego nie można oczywiście spełnić dla wszystkich możliwych układów obciążenia użytkowego, jakie mogą wystąpić. Należy więc zaprojektować płytę tak, aby warunek ten był spełniony dla układu obciążenia uznanego za najczęściej występujący, zaś dla żadnego z możliwych układów wypadkowa nie powinna wychodzić poza rdzeń powierzchni płyty.

Należy uważać, aby w trakcie wznoszenia budynku obciążenia działające na płytę wzrastały na całej powierzchni płyty mniej więcej symetrycznie. Ostatecznym środkiem utrzymania wypadkowej ciężaru budynku w rdzeniu powierzchni płyty jest zastosowanie balastu (segregator aktów prawnych).

Na zagadnienie właściwego usytuowania powierzchni płyty w stosunku do obciążenia przenoszącego się z budowli należy zwrócić tym baczniejszą uwagę, im bardziej ściśliwy grunt występuje pod budynkiem oraz im większy jest udział wyporu wody w równoważeniu sił przenoszących się z budowli (promocja 3 w 1).